#قسمت_چهارم°°° ماهان صدای رفت و امد پرستار ها ، پیج کردن پزشکان، تق تق ظرف های فلزی و بوی الکل گواهی میداد که الان تو بیمارستانم. خوشبختانه صدای قژ چرخ هایی که روی زمین کشیده می شدن به اتاق من ختم نمی شد، وگرنه واقعا باور می کردم که مردم. سوزش سوزنی که به یک سرم وصل میشد و داخل دستم بود ، وادارم می کرد باور کنم زنده موندم. با احتاط چشمامو باز کردم که نور لامپ مهتابی اذیتم کرد. چند لحظه بعد صورت مهربون بابا جایگزین مهتابی شد. چشماش می خندیدن اما نگرانی توشون غوطه ور بود. حال نداشتم حرف بزنم اما هر طوری بود لبامو از هم باز کردم. _:(( چی شده؟)) بابا:(( خدا رحم کرد بهت. خدا رو شکر که خوبی. الان فقط استراحت کن. بعدا حرف می زنیم.)) بعد هم ملحفه رو روم کشید و وادارم کرد تا چشمامو ببندم. به لطف اجبار بابا راحت یه دو سه ساعتی رو چرت زدم. وقتی بیدار شدم احساس بهتری داشتم و انگار انرژی گرفته بودم. احساس سنگینی تو پای راستم داشتم که متوجه شدم شکسته و تو گچه. یه کمی طول کشید تا باور کنم واقعا پام شکسته و اینجام. سرم یه کم درد میکرد و به خطر همین نمی خواستم به دلیلش فکر کنم.بابا دستی رو سرم کشید و حالمو پرسید. بعد هم یه ابمیوه رو برام اماده کرد و به دستم داد. بعد از خوردنش انگار سر دردم خیلی بهتر شد، اما همچنان یه کمی بیحال بودم. _:(( چی شده؟)) بابا:(( تصادف کردی. یادته؟)) کم کم داشتم به یاد می اوردم. من ، مسجد، سینا، ماشین! _:(( اره اره داره یادم میاد. الان سینا چطوره؟)) بابا:(( سینا خوبه. فرزانه خانوم کلی تشکر کرد و فرستادمش بره خونش. الان مامان میاد پیشت. موقع مرخص شدن میام میبرمتون خونه.)) چند دقیقه بعد مامان اومد و با دیدن چشمای بازم محکم بغلم کرد. وقتی که اروم شد کمکم کرد غذا بخورم و این خیلی بهم کمک کرد. پازل قبل از تصادف کامل تو ذهنم شکل گرفت و همه چیز برام روشن شد. برای مامان همه چیزو تعریف کردم. _:(( داشتم می رفتم مسجد. از دروازه اومدم بیرون دیدم فرزانه خانوم و سینا دارن میان این ور خیابون . یه لحظه چادر فرزانه خانوم افتاد و تا دست سینا رو ول کرد تا درستش کنه ، سینا دویید اینطرف خیابون. داشت ماشین می اومد و منم رفتم تا از جلوی ماشین دورش کنم. اما خب ماشینه خیلی سریع تر از من بود!)) مامان:(( تو باید چشماتو وا می کردی!)) _:(( ماشین وقتی نزدیک خط عابر پیاده میشه باید سرعتشو کم کنه حتی اگه واقعا کسی نباشه. نه اینکه بد تر گاز بده!)) چند ساعت بعد اومدیم خونه. مهسا یه کمی ترسیده بود که وقتی گفتم حالم خوبه لبخند زد. هر چند اون ناراحتی یا نگرانیش از بین نمیره فقط پشت لبخنداش به خوبی قایم میشه. مهسا از قبل تو حال جلوی تلویزیون ، زیر اپن اشپزخونه برام تشک انداخته بود با چندتا بالش. بابا کمکم کرد و دراز کشیدم. بعد هم یه بالش زیر پای شکستم گذاشتن که احساس پادشاهی بهم میداد. مامان برام یه لیوان اب هویج اورد و من از اینکه جلوشون، دراز کشیده بودم و پا مو دراز کرده بودم داشتم از خجالت اب میشدم. ظاهرا کارای مهسا دو برابر میشد. دیگه خرید های کوچیک وسط روز هم به عهده ی اون بود. برای اینکه کمتر شرمندش بشم ، وقتی که اومد گفتم:(( میگم مهسا. دیگه از این به بعد سیب زمینی و پیاز پوست کردن و چه میدونم، سالاد و اینا با من. اینطوری کارات کمتر میشه باشه؟)) مهسا تعجب کرد:(( مطمئنی که میتونی؟!)) _:(( راه میایم با هم حالا.)) مهسا:(( راستی ماهان! بیا ازت یه عکس بگیرم. برای ثبت نام رویداد میخوام.)) _:(( مگه عکسم میخواد؟! حالا کجا میخواد بزنه؟)) مهسا:(( روی کارت میخوان بزنن. میگم یه جوری بگیرم که پات هم بیفته. بامزست.)) _:(( ول کن بی خیال!)) مهسا:(( مجروح در راه کمک به مردم. سوپرمن عصر امروز ، ماهان طالبی! لبخند بزن.)) هر طوری که بود عکس پای شکسته ی منو فرستاد. وقتی به کارتی که برام میزدن فکر میکردم خندم می گرفت. یادگاری و خاطره ی باحالی می شد... #رمان_نسل_نو 🇮🇷 #قرن_نو_نسل_نو بزرگترین رویداد رهبران اجتماعی نوجوان مضمار_نوجوان🇮🇷🍃⊱━═━ @mezmar_nojavan