#امام_هادی_النقی_ع_مدح_و_شهادت
ای کعبه‌ی دل کوی تو یا حضرت هادی
وی قبله‌ی جان، روی تو یا حضرت هادی
ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی
ای خلق ثناگوی تو یا حضرت هادی
آیینه‌ی اجلال نبی کیست؟! تویی تو
چارم علی از آل نبی کیست؟! تویی تو
تو اختر برج نبوی، شمس هدایی
ماه علوی، آینه‌ی حُسن خدایی
فرمانده‌ی مُلک قَدَر و جیش قضایی
آری تو علیّ ابن جواد ابن رضایی
خوبان جهان نور هدایت ز تو دارند
ارواح رُسُل روح ولایت ز تو دارند
تو جانی و در کالبد کلّ وجودی
تو وجه خدا آینه‌ی غیب و شهودی
تو نیّت و تکبیر و قیامیّ و قعودی
تو رابطه‌ی خلق و خداوند ودودی
از فیض تو منّت به سر خلق نهادند
با مهر تو دادند به ما آنچه که دادند
ای گوهر توحید به درج دهن تو
روییده به هر سو گل وحی از چمن تو
انوار خدا در تو و حُسن حَسن تو
ما جامعه داریم ز فیض سخن تو
زین جامعه دل سوی تولای تو راهی‌ست
هر جمله‌ی آن جلوه‌ای از وحی الهی‌ست
از سامره خیزد به فلک نور حقایق
دل‌ها به طواف حرم قدس تو شایق
مرهون تو روز و شب و ساعات و دقایق
روزی‌خور خوان کرمت جمله خلایق
مدح تو ندای حق و جبریل منادی
نام تو علی، کنیه‌ی زیبای تو هادی
من آبرو از خاک درِ سامره دارم
من خاطره‌ها از سفر سامره دارم
من جلوه‌ی طور از شجر سامره دارم
من عشق دو قرص قمر سامره دارم
هر جا که روم مرغ دلم در حرم توست
چشمم به تو و لطف و عطا و کرم توست
تو حجّت حق، خلق به تأیید تو بنده
توحید و نبوّت به تولاّی تو زنده
جبریل به بام تو یکی مرغ پرنده
در بین قفس رام تو شیران درنده
کردند چو بر ماه جمال تو نظاره
پروانه صفت دور تو گشتند هماره
نور تو که از صبح ازل تافته در دل
خاموش نگردد به هزاران متوکّل
هرگز نشود محو، حق از فتنه‌ی باطل
آری نرسد بار کج خصم به منزل
قرآن همه را با سخن وحی دهد پند
هر چیز بُوَد فانی جز وجه خداوند
ای جود تو همچون یم و افلاک حبابت
آوَخ که رسید از ستم خصم عذابت
گِریم به تو و غُصّه‌ی بی حدّ و حسابت
افسوس که بردند سوی بزم شرابت
بر خیرگی خصم و به بی شرمی او اُف
خاکم به دهن جام مِی اَت کرد تعارف
تو آیه‌ی تطهیری و رجس از تو به دور است
دل جای خدا و دهنت چشمه‌ی نور است
وای از متوکّل که چه بی شرم و جسور است
مست می و مست ستم و مست غرور است
با آن شرف و عزّت و اجلال معانی
می‌خواست که در محفل او شعر بخوانی
خواندی دو سه بیتی که بهم ریخت سرورش
از روی سرش خورد زمین تاج غرورش
گفتی سخن از آدمی و تنگی گورش
افتاد به تن لرزه بدان قدرت و زورش
لرزید ولی در پی اظهار ندامت
می‌زد همه دم تیشه به طوبای امامت
فریاد که زد زهر ستم شعله به جانت
افسوس که مسموم شدی چون پدرانت
آوَخ که ز تن رفت برون تاب و توانت
سوزد جگرم بر تو و غم‌های نهانت
«میثم» که به دل سوز و به سر شور تو دارد
باشد که به خاک حرمت چهره گذارد
✍ #غلامرضا_سازگار
✔️اشعارمداحی و مرثیه اهلبیت
https://eitaa.com/fatemi8/100