┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «دَکَـل» ⏪ بخش هفتم: ...من هم با علامت سر، تأییدشان کردم. گفتم: «ممکن است کسی بپرسد چه مسئولیتی؟ سؤال خوب و قشنگی است.» اگر بگویند شما می توانید نقشی هرچند به ظاهر کوچک در قوی شدن و ترقّی تیم ملّی داشته باشید، آیا حاضرید آن نقش را ایفا کنید یا می گویید به من ارتباطی ندارد؟ سمت نقشه ی ایران که کنار تخته ی کلاس نصب شده بود رفتم و ادامه دادم: «اگر بگویید به من چه، معلوم می‌شود که علاقه‌ای به تیم ملّی ندارید، اما چون همگی می دانیم ته دلمان وابستگی و علاقه خاصی به تیم ملّی داریم، حتماً در جواب این سؤال با کمال افتخار می گوییم بله، ما حاضریم هر کاری که در توانمان هست و آن کار در قوی شدن تیم ملّی اثر دارد انجام دهیم.» صدایم را بالاتر بردم و پرسیدم: «درسته؟ قبول دارید؟» خیلی ها با صدای بلند و کشیده گفتند: «بَـــــــــله.» - خب، این جا ممکن است یک نفر بگوید، آخه منِ یک لا قَبا چه کاری می توانم انجام بدهم که تأثیری در توانمند شدن تیم ملّی داشته باشد؟ من که عددی نیستم؟ دوباره پرسیدم: «درسته قبول دارید؟» این بار جواب کلاس، با تردید بود. همه سکوت کرده بودند. گفتم: «باید در پاسخ گفت که عزیزم (!) یکی از عواملی که باعث تقویت تیم ملی است حمایت و تشویق پرشور و گرمِ امثال من و تو از تیم ملی در ورزشگاه آزادی است و ما می دانیم روحیه دادن، یکی از اساسی ترین عوامل ایجاد انگیزه و شجاعت در بازیکن و حتی مربی تیم است. شاهد این مطلب هم این است که همیشه تیم هایی که در خانه ی خود بازی می کنند، شانس بردشان به خاطر همین قضیه بیشتر است. چرا که به قول معروف در خانه ی خودشان شیر هستند و روحیه ی مبارزه و درگیری و خطر‌پذیری بازیکنان مضاعف می‌شود. به همین دلیل یکی از جریمه‌های تیم‌های میزبان این است که بدون حضور تماشاچی مسابقه را برگزار کنند. معلوم است صِرف حضور تماشاچی و حمایت پرشور و حماسی آنان باعث زائل شدن ترس و ایجاد روحیه ی رزم و مقاومت در بازیکن ما می شود. پس اگر فقط حضور من در ورزشگاه و سوت و کف و هورای من، نقش سرنوشت‌سازی در موفقیت تیم ملی کشورم دارد، وظیفه دارم کم نگذارم. - خب، دوستان! پس این مطلب را نیز همگی پذیرفتیم که درست است منتقد نظام و انقلابیم، اما علاقه مند و دوستدار نظام و کشورمان هستیم و معنای این علاقه مندی این است که ما از پیشرفت و توانمند شدن کشورمان در همه ی میدان ها، مثلاً میدان اقتصاد، علم، سیاست، فرهنگ، اخلاق، ورزش و دیگر عرصه ها خیلی خرسند می شویم. به ساعتم نگاه کردم. هنوز وقت داشتیم گفتم: «خوب یکی دو تا بله دیگه هم باید از شما بگیرم؛ آیا همه تأیید می کنید که تک تک ما پیشروی و نیرومند شدن کشورمان را دوست داریم؟» آیا می‌پذیرید که اگر قادر باشیم حرکتی بزنیم یا قدم برداریم که در قوی شدن مملکت ما نقش داشته باشد، باید به خاطر عشقی که به سرزمین ایران داریم، احساس وظیفه کنیم؟ - بله - درست است؟ - بله - تا این جا را قبول دارید؟ - بله. برای بار چندم، «بله» ی مهم و سرنوشت ساز را از کلاس گرفتم. یکی از بچه ها گفت: «حاج آقا! ما که در یک محله ای در یک شهر کوچک زیر پونز نقشه قرار داریم و نسبت به این همه عظمت و وسعتی که مملکت ما دارد اصلاً به چشم نمی آییم آخه چه نقشی می توانیم برای قوی شدن کشورمان داشته باشیم؟» گفتم: احسنت! من، در به در دنبال این جنس سؤالات می گردم و از همین جا اعلام می کنم هر چه قدر پرسش های شما بیشتر مطرح شود و با من یکی به دو کنید بحث ما داغ تر و در نتیجه، کامل تر می شود. ان شاءالله از این به بعد نیز شاهد پرسشگری دقیق شما باشم. دوستتان جرقّه را زد. - یکی دو نفر از گوشه و کنار کلاس به دوستشان تیکّه انداختند که مثلاً چه حرف مهمی زده است خودم را به نشنیدن زدم و گفتم: «احساسم این است که کلاس شما، به خلاف ظاهرش که اسم چندان خوبی در این مدرسه ندارد از نظر من کلاس خوبی است و فکر و ذهن فعال و پویایی دارد من سؤال زیبای رفیقتان را حتما جواب خواهم داد.» لبخند زدم و گفتم: «بگذارید ابتدا مطلب دوم و سوم را که به توافق رسیدیم تا زیرش نزدید و تکذیب نکرده اید روی تخته بنویسم نوشتم: مطلب دوّم: معنای علاقه‌ به کشورمان این است که ما ترقّی و قدرتمند شدن آن را دوست داریم. مطلب سوم: اگر بتوانیم نسبت به پیشرفت و قوی شدن کشورمان اقدامی انجام دهیم بی تفاوت بودن معنا ندارد و باید احساس تکلیف کنیم. ⏪ ادامه دارد ... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 🔴کانال گام دوم انقلاب ✌ 🔴https://eitaa.com/joinchat/3861577738C3c3b839fff