🔰 گزیده‌ای از صحبت‌های جلسه سوم «اشاره‌ای به سینمای دانش‌بنیان» 🔸فیلم «های‌پاور»: این فیلم که با همت سازمان عقیدتی سیاسی ارتش تهیه شده است، متاثر از نگاهی است که بیش از توجه به احوال در روایت داستان شخصیت‌های نامدار خود، معطوف به کمیات و اعداد و ارقام فتوحات و مقاومت‌ها است. 🔹به نظر می‌رسد تنها راه صحیح ورود ارتش به سینما، «با» نگاه شهید صیادها و شهید فکوری‌ها فیلم ساختن است، نه «درباره» آن‌ها فیلم ساختن و تنها به قصد ادای دین به چشم ابزاری خنثی به سینما نگاه کردن. 🔸فیلم «منصور»، که مانند «های‌پاور» پیرامون وقایع زندگی شهید ستاری روایت می‌شود، در بحث اقتباس از واقعیت تجربه دانش‌بنیان قابل توجهی بود که از این لحاظ با «های‌پاور» متفاوت است. 🔹فیلم دوم این روز«عطرآلود»: عطرآلود در تلاش برای نزدیک شدن به بیان سینمایی کشمکش‌های درونی شخصیت‌هایش تلاش قابل توجهی دارد. 🔸این فیلم به لحاظ فعلیت جزو فیلم‌های برجسته امسال است اما درباره اینکه آیا در مسیر کسب تجربه جدید دانش‌بنیان هست یا خیر، می‌توان بیشتر اندیشید. 🔹آیا مسیر درست این است که فیلمساز با استفاده از یک قصه جذاب، و کار گذاشتن نمادهای غیرمستقیم مذهبی به جذب مخاطب بپردازد؟ 🔸فیلم «آن‌ها مرا دوست داشتند» به صورتی کاملا عریان به بیان معضلات اجتماعی می‌پردازد. اساسا سینما با فرم بصری سراغ روایت این دست از مسائل می‌رود نه با نمایش بی‌پرده آن‌ها. 🔹در ادبیات دانش‌بنیان، مساله داشتن متفاوت است با اراده صرف برای عیان کردن مشکلات موجود. برای مثال در فیلم «شنای پروانه»، تا حدی به سمت طرح مساله می‌رویم و مخاطب از تماشای بی‌وقفه معضلات لاینحل، بی‌حس نمی‌شود و برای یافتن راه حل مساله طرح شده به فکر می‌رود. #جشنواره_فیلم_فجر #سینمای_دانش_بنیان #های_پاور #آن_ها_مرا_دوست_داشتند #عطرآلود 🆔 @ghabe_hasht