ری ری به‌معنی «(برنج) بلندی و کشیدگی براثر پختن» برگرفته از واژۀ عربی رَیع است و معمولاً به‌صورت ری کردن به‌کار می‌رود. در فارسی گفتاری بست چاکناییِ پایانی حذف می‌شود و مثلاً رکوع را /رُکو/ و نعناع را /نَعنا/ تلفظ می‌کنیم (بسنجید با فرسته‌های طلایه / طلیعه، قی، و نعنا در همین کانالِ «از ویرایش»). درنتیجه، ریع را، به‌پیروی از گفتار، به‌صورت ری نوشته‌اند. افزون بر این معنی امروزی، ری در گذشته به‌معنی «افزون شدن مقدار کِشتِ محصول» نیز بوده‌است. در فرهنگ بزرگ سخن شاهدی از عالم‌آرای نادری برای این معنی اخیر آمده‌است: زمین مرو غله‌خیز است؛ در سال اول صد ری می‌کند و در سال دوم پنجاه ری. این واژه از چشم مؤلفان کتاب‌های مربوط به فن ویرایش دور مانده و در کتاب‌هایشان نیامده‌است. 🖊@ghalatnanevisim