شاید این حکمت امیرالمومنین (ع) که ما را دعوت میکند تا در فتنه‌ها همانند بچه شتری باشیم که نه از کوهانش بهره ببرند و نه از شیرش، از سویی ما را دعوت به احوالی می‌کنند و از سوی دیگر وضعیتی را توصیف می‌کنند. گویا با دقت نظر بر سخن حضرت می‌توان دریافت فتنه برخلاف مشهور که عموما درگیر عوارض و تبعات آن می‌شوند، مسأله‌ی اصلی نیست؛ بلکه نشانه‌ای از نحوی بی‌وجودی است که تذکر به عالَمی می‌دهد سراسر آشفته‌گی و سردرگمی و رهایی از این عالم با رد و تایید موضعی خاص یا دنباله‌روی و برائت‌جستن از گروهی، میسر نمی‌شود و شاید این حکمت امیرالمومنین این احوال را توصیه می‌کنند تا ما کمتر گرفتار چنین مواجهه‌ای شویم و به جای حل و رفع مسئله، به وجود خود متذکر شده و وضعیت‌مان را رؤیت کنیم؛ تا ملتفت فاصله‌ی خود با عالم انقلاب اسلامی شویم و در طلب راه منتهی به آن برآییم. @gharare_andishe