سخن دِعبل ـــــــ ــ ـــ ـ ـــ ـــ ـــ ــ ـ ــ ــ ـــ ـ ـ دِعبِل خُزاعی می آید حضور #حضرت_رضا علیه السلام و آن اشعار مرثیه ی خودش را می گوید: أَ فاطِمُ لَوْ خِلْتِ الْحُسَیْنَ مُجَدَّلاً وَ قَدْ ماتَ عَطْشاناً بِشَطِّ فُراتٍ خطاب می كند به حضرت زهرا (سلام الله علیها) و یك یك مصائبی را كه بر اولاد ایشان وارد شده بیان می كند كه از آن قصائد بسیار غرّای زبان عرب و از بهترین مراثی ای است كه در این زمینه ها گفته شده است. حضرت رضا (علیه الاف التهیة و الثناء و السلام) خیلی گریه می كند. دعبل در این اشعارش و در این اظهار تأثر خودش قبور اولاد زهرا (سلام الله علیها) را یك یك بیان می كند، قبوری كه در «فخّ» است، قبوری كه در «كوفان» است، اشاره به شهادت همین محمد بن عبد اللّه محض می كند، اشاره به شهادت برادرش می كند، اشاره به شهادت زید بن علی بن الحسین (علیهم‌السلام) می كند، اشاره به شهادت #حضرت_سید الشهداء علیه‌السلام می كند، اشاره به شهادت حضرت موسی بن جعفر(علیهماالسلام) می كند (وَ قَبْرٌ بِبَغْدادَ لِنَفْسٍ زَكِیَّةٍ) كه نوشته اند در اینجا حضرت رضا (علیه آلاف التهیة و الثناء) فرمود: یك شعر هم من می گویم اضافه كن: «وَ قَبْرٌ بِطوسٍ یا لَها مِنْ مُصیبَةٍ» كه عرض كرد: آقا! این قبر را من نمی شناسم. فرمود: این قبر من است. دعبل در این اشعارش شعری دارد كه به همین موضوع اشاره می كند. در این شعر، دعبل تصریح می كند كه تمام این قضایا هست و هست و هست تا ظهور امامی كه آن ظهور لامحاله وقوع پیدا می كند و قطعاً صورت می گیرد. اگر بخواهیم بازهم از شواهد تاریخی ذكر كنیم، شواهد تاریخی زیاد دیگری داریم كه لزومی ندارد همه ی آنها را برای شما عرض كنم. ذكر این شواهد از این جنبه بود كه خواستم بگویم مسأله ی مهدی موعود از صدر اسلام و از زمان پیغمبر اكرم (صلی‌الله علیه وآله) یك امر قطعی و مسلّم در میان مسلمین بوده است و از نیمه ی دوم قرن اول هجری منشأ حوادث بزرگ تاریخی شده است. │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -