#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۴۹ 『 #دعای چهل‌ و نه – تضرّع کردن برای درخواست عفو 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ ⤶ اَللّٰهُمَّ يٰا مَنْ بِرَحْمَتِهِ يَسْتَغيثُ الْمُذْنِبُونَ، وَ يٰا مَنْ إِلیٰ ذِكْرِ إِحْسَانِهِ يَفْزَعُ الْمُضْطَرُّونَ، وَ يٰا مَنْ لِخِيفَتِهِ يَنْتَحِبُ الْخَاطِؤُنَ، يٰا أُنْسَ كُلِّ مُسْتَوْحِشٍ غَرِيبٍ، وَ يٰا فَرَجَ كُلِّ مَكْرُوبٍ كَئِيبٍ، وَ يٰا غَوْثَ كُلِّ مَخْذُولٍ فَرِيدٍ، وَ يٰا عَضُدَ كُلِّ مُحْتَاجٍ طَرِيدٍ. خداوندا ؛ ای آن‌که گنهکاران از رحمتش یاری می‌خواهند، و ای آن‌که بیچارگان به سوی یادآوری احسانش پناه می‌برند، و ای آن‌که خطاکاران از بیم عذابش به شدّت گریه می‌کنند. ای آرامش هر ناآرام غریب، ای گشایش هر اندوهگین دل‌شکسته، ای یاری هر خوارشدۀ تنها، و ای حمایت‌کنندۀ هر نیازمند رانده‌شده. أَنْتَ الَّذِي وَسِعْتَ كُلَّ شَیْ‌ءٍ رَحْمَةً وَعِلْماً، وَأَنْتَ الَّذِي جَعَلْتَ لِكُلِّ مَخْلُوقٍ فیٖ نِعَمِكَ سَهْماً، وَأَنْتَ الَّذِي عَفْوُەُ أَعْلیٰ مِنْ عِقَابِهِ، وَأَنْتَ الَّذِي تَسْعىٰ رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِهِ، وَأَنْتَ الَّذِي عَطَاؤُەُ أَكْثـَرُ مِنْ مَنْعِهِ، وَأَنْتَ الَّذِي اتَّسَعَ الْخَلَائِقُ كُلُّهُمْ فیٖ وُسْعِهِ، وَأَنْتَ الَّذِي لاٰيَرْغَبُ فیٖ جَزَاءِ مَنْ أَعْطَاهُ، وَأَنْتَ الَّذِي لاٰيُفْرِطُ فیٖ عِقَابِ مَنْ عَصَاهُ. تویی آن‌که از جهت رحمت و دانش، همه چیز را فرا گرفته‌ای، و تویی آن‌که برای هر آفریده‌ای، سهم و نصیبی از نعمت‌هایت قرار داده‌ای، و تویی آن‌که عفو و بخشش از کیفرش برتر است، و تویی آن‌که رحمتش پیشاپیش خشمش حرکت می‌کند. و تویی آن‌که عطا و بخشش از دریغ کردنش بیشتـر است، و تویی آن‌که همۀ آفریده‌ها را در گستـرۀ رحمتش فرا گرفته، و تویی آن‌که هرکسی را نعمت عطا کردی، از او انتظار پاداش نداری، و تویی آن‌که در کیفر کسی که از تو نافرمانی کرده، زیاده‌روی نـمی‌کند. وَأَنَا يٰا إِلٰهيٖ عَبْدُكَ الَّذِي أَمَرْتَهُ بِالدُّعَاءِ، فَقَالَ: لَبَّيْكَ وَسَعْدَيْكَ هَا أَنَا ذَا يٰارَبِّ مَطْرُوحٌ بَیْنَ يَدَيْكَ، أَنَا الَّذِي أَوْقَرَتِ الْخَطَايَا ظَهْرَەُ، وَأَنَا الَّذِي أَفْنَتِ الذُّنُوبُ عُمُرَەُ، وَأَنَا الَّذِي بِجَهْلِهِ عَصَاكَ، وَلَمْ تَكُنْ أَهْلًا مِنْهُ لِذَاكَ. و من ای خدای من بندۀ توام که او را به دعا دستور دادی؛ و او گفت: گوش به فرمان و در خدمت توام؛ اینک منم ای پروردگارم! در پیشگاه تو افتاده‌ام، منم که خطاها پشتم را سنگین کرده؛ و منم که گناهان عمرم را نابود ساخته؛ و منم که به نادانی‌ام، تو را نافرمانی کردم؛ و تو شایستۀ این نبودی که من این‌گونه با تو معامله کنم. هَلْ أَنْتَ يٰا إِلٰهيٖ رَاحِمٌ مَنْ دَعَاكَ فَأُبْلِغَ فِی الدُّعَاءِ، أَمْ أَنْتَ غَافِرٌ لِمَنْ بَكَاكَ فَأُسْـرِعَ فِی الْبُكَاءِ؟ أَمْ أَنْتَ مُتَجَاوِزٌ عَمَّنْ عَفَّرَ لَكَ وَجْهَهُ تَذَلُّلًا، أَمْ أَنْتَ مُغْنٍ مَنْ شَكَا اِلَيْكَ فَقْرَەُ تَوَكُّلاً. ای خدای من آیا حضـرتت به کسی که تو را بخواند، رحم می‌کند تا در خواندن تو اصـرار ورزم، یا کسی که به درگاهت گریه و زاری کند، می‌آمرزی تا در گریه شتاب کنم، یا گذشت می‌کنی از کسی که از باب فروتنی، صورت به خاک درگاهت ساید؟ یا کسی که از باب توکّل و اعتماد، از تهی‌دستی خودش به تو شکایت کند، بی‌نیاز می‌سازی؟ إِلٰهيٖ لاٰتُخَيِّبْ مَنْ لاٰيَجِدُ مُعْطِياً غَیْرَكَ، وَلاٰ تَخْذُلْ مَنْ لاٰيَسْتَغْنِي عَنْكَ بِأَحَدٍ دُونَكَ، إِلٰهيٖ فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَلاٰ تُعْرِضْ عَنِّي وَقَدْ أَقْبَلْتُ عَلَيْكَ، وَلاٰ تَحْرِمْنِي وَقَدْ رَغِبْتُ إِلَيْكَ، وَلاٰ تَجْبَهْنِي بِالرَّدِّ وَقَدِ انْتَصَبْتُ بَیْنَ يَدَيْكَ، أَنْتَ الَّذِي وَصَفْتَ نَفْسَكَ بِالرَّحْمَةِ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَارْحَمْنِي، وَأَنْتَ الَّذِي سَمَّيْتَ نَفْسَكَ بِالْعَفُوِّ فَاعْفُ عَنِّي. خدای من کسی را که جز تو عطاکننده‌ای نـمی‌یابد، ناامید مکن، و کسی را که از تو به احدی غیر تو بی‌نیاز نـمی‌شود، خوار و بی‌یار رها مکن. خدای من! پس بر محمّد و آلش درود فرست و در حالی که به تو روی آورده‌ام، از من روی مگردان؛ و اکنون که به تو رغبت کرده‌ام، مرا از لطف و رحمتت محروم مکن؛ و اینک که در برابرت قرار گرفته‌ام، دست ردّ به سینه‌ام مزن و با من برخورد تلخ و بد نداشته باش. تویی آن‌که وجود مقدّست را به رحمت وصف کرده‌ای، بر محمّد و آلش درود فرست و به من رحم کن و تویی آن‌که خود را خطابخش نامیده‌ای؛ بنابراین مرا ببخش.