#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۲ 『 #دعای صد و هشتاد و دو – مناجات توبه کنندگان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی أَلْبَسَتْنِی الْخَطَایَا ثَوْبَ مَذَلَّتِی، وَ جَلَّلَنِی التَّبَاعُدُ مِنْکَ لِبَاسَ مَسْکَنَتِی، وَ أَمَاتَ قَلْبِی عَظِیمُ جِنَایَتِی، فَأَحْیِهِ بِتَوْبَهٍ مِنْکَ یَا أَمَلِی وَ بُغْیَتِی، وَ یَا سُؤْلِی وَ مُنْیَتِی، محبوب من! گناهان لباس خواری بر تنم پوشانده و دوری از تو، جامۀ بیچارگی و درماندگی بر تنم کرده و خطاهای بزرگ قلبم را میرانده است؛ پس با #توبه‌ به درگاهت، قلبم را زنده کن، ای امید و مراد من! ای خواسته و آرزوی من! فَوَعِزَّتِکَ مَا أَجِدُ لِذُنُوبِی سِوَاکَ غَافِراً، وَ لَا أَرَى لِکَسْرِی غَیْرَکَ جَابِراً، وَ قَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنَابَهِ إِلَیْکَ، وَ عَنَوْتُ بِالاسْتِکَانَهِ لَدَیْکَ، فَإِنْ طَرَدْتَنِی مِنْ بَابِکَ فَبِمَنْ أَلُوذُ، وَ إِنْ رَدَدْتَنِی عَنْ جَنَابِکَ فَبِمَنْ أَعُوذُ، فَوَا أَسَفَاهُ [۱]مِنْ خَجْلَتِی وَ افْتِضَاحِی وَ وَا لَهْفَاهُ [۲]مِنْ سُوءِ عَمَلِی وَ اجْتِرَاحِی، به عزتت سوگند که برای گناهانم آمرزنده‌ای جز تو نمی‌یابم و برای شکستگی‌هایم جز تو جبران‌کننده‌ای نمی‌شناسم؛ پس با تمام وجود به درگاهت بازگشته‌ام و با فروتنی و تسلیم در برابر تو سر فرود آورده‌ام. اگر مرا از درگاه خود برانی، به که روی آورم؟ و اگر مرا از نزد خود بازگردانی، به که پناه ببرم؟[۳] آه از شرمندگی و رسوایی‌ام! و وای بر من از اعمال زشت و گناهان سنگینم! أَسْأَلُکَ یَا غَافِرَ الذَّنْبِ الْکَبِیرِ، وَ یَا جَابِرَ الْعَظْمِ الْکَسِیرِ، أَنْ تَهَبَ لِی مُوبِقَاتِ الْجَرَائِرِ، وَ تَسْتُرَ عَلَیَّ فَاضِحَاتِ السَّرَائِرِ، وَ لَا تُخْلِنِی فِی مَشْهَدِ الْقِیَامَهِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِکَ وَ غَفْرِکَ،[۴] وَ لَا تُعْرِنِی مِنْ جَمِیلِ صَفْحِکَ وَ سَتْرِکَ، ای آمرزندۀ گناهان بزرگ و ای ترمیم‌کنندۀ استخوان‌های شکسته! از تو می‌خواهم که گناهان نابودکننده‌ام را ببخشی و رازهای رسواکننده‌ام را بپوشانی و در روز قیامت، مرا از نسیم عفو و بخششت محروم نکنی و زیبایی گذشت و پرده‌پوشی‌ات را از من دریغ نداری. إِلَهِی ظَلِّلْ عَلَى ذُنُوبِی غَمَامَ رَحْمَتِکَ، وَ أَرْسِلْ عَلَى عُیُوبِی سَحَابَ رَأْفَتِکَ. إِلَهِی! هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلَّا إِلَى مَوْلَاهُ؟ أَمْ هَلْ یُجِیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِوَاهُ؟ محبوبم! سایۀ رحمتت را بر گناهانم بینداز و بر عیب‌هایم باران شفقتت را بفرست. محبوب من! آیا بندۀ فراری جز به سوی مولایش بازمی‌گردد؟ یا به هنگام خشم مولا بر او، کسی جز همان مولا هست که پناهش دهد؟ إِلَهِی إِنْ کَانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَهً، فَإِنِّی وَ عِزَّتِکَ مِنَ النَّادِمِینَ، وَ إِنْ کَانَ الِاسْتِغْفَارُ مِنَ الْخَطِیئَهِ حِطَّهً، فَإِنِّی لَکَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ، لَکَ الْعُتْبَى حَتَّى تَرْضَى. محبوب من! اگر پشیمانی از گناه، توبه است، به عزتت سوگند که من از شمار پشیمانان‌ هستم و اگر طلب آمرزش از خطاها، پاک‌کنندۀ گناهان است، من از کسانی‌ام که از تو آمرزش می‌جویند. تو حق داری مرا سرزنش کنی تا زمانی که رضایت تو را به دست آورم.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۳ 『 #دعای صد و هشتاد و سه – مناجات شکایت کنندگان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی إِلَیْکَ أَشْکُو نَفْساً بِالسُّوءِ أَمَّارَهً وَ إِلَى الْخَطِیئَهِ مُبَادِرَهً، وَ بِمَعَاصِیکَ مُولَعَهً، وَ لِسَخَطِکَ مُتَعَرِّضَهً، تَسْلُکُ بِی مَسَالِکَ الْمَهَالِکِ، وَ تَجْعَلُنِی عِنْدَکَ أَهْوَنَ هَالِکٍ، کَثِیرَةَ الْعِلَلِ طَوِیلَةَ الْأَمَلِ، إِنْ مَسَّهَا الشَّرُّ تَجْزَعُ وَ إِنْ مَسَّهَا الْخَیْرُ تَمْنَعُ، مَیَّالَةً إِلَى اللَّعْبِ [۱] وَ اللَّهْوِ، مَمْلُوَّةً [۲] بِالْغَفْلَهِ وَ السَّهْوِ، تُسْرِعُ بِی إِلَى الْحَوْبَهِ وَ تُسَوِّفُنِی بِالتَّوْبَهِ. محبوب من! شکایت می‌کنم به درگاه تو از نفسی که بسیار به بدی فرمان می‌دهد، به سوی گناه شتابان و به نافرمانی‌ از تو حریص است و خود را در معرض خشم تو قرار می‌دهد. مرا به راه‌های هلاکت می‌کشاند و در نزد تو، مرا به خوارترین هلاک‌شدگان تبدیل می‌کند. پُر از بیماری است، با آرزوهایی طولانی و بی‌پایان. اگر به سختی گرفتار شود، بی‌تابی می‌کند، و اگر خیری به او برسد، از دیگران دریغ می‌ورزد. به سرگرمی و خوش‌گذرانی گرایش دارد، غرق در غفلت و فراموشی است، مرا به سوی گناه می‌کشاند و بازگشت و توبۀ مرا به تأخیر می‌اندازد. إِلَهِی أَشْکُو إِلَیْکَ [۳] عَدُوّاً یُضِلُّنِی، وَ شَیْطَاناً یُغْوِینِی، قَدْ مَلَأَ بِالْوَسْوَاسِ صَدْرِی، وَ أَحَاطَتْ هَوَاجِسُهُ بِقَلْبِی، یُعَاضِدُ لِیَ [۴] الْهَوَى وَ یُزَیِّنُ لِی حُبَّ الدُّنْیَا، وَ یَحُولُ بَیْنِی وَ بَیْنَ الطَّاعَهِ وَ الزُّلْفَى، محبوب من! شکایت می‌کنم به تو از دشمنی که گمراهم می‌کند و از شیطانی که مرا وسوسه کرده و فریبم می‌دهد؛ با وسوسه‌هایش سینه‌ام را پر کرده و افکار ناپاکش قلبم را احاطه کرده است. خواسته‌های نفسانی را برایم تقویت می‌کند و عشق به دنیا را برایم زیبا جلوه می‌دهد و بین من و بندگی و مقام قُرب به تو مانع ایجاد می‌کند. إِلَهِی إِلَیْکَ أَشْکُو قَلْباً قَاسِیاً مَعَ الْوَسْوَاسِ مُتَقَلِّباً، وَ بِالرَّیْنِ وَ الطَّبْعِ مُتَلَبِّساً، وَ عَیْناً عَنِ الْبُکَاءِ مِنْ خَوْفِکَ جَامِدَهً، وَ إِلَى مَا یَسُرُّهَا [۵] طَامِحَهً، محبوب من! شکایت دلی 🖤 را نزد تو می‌آورم که سخت شده و در میان وسوسه‌ها بی‌قرار است، دلی که پوشیده از زنگار گناه است و بر آن مُهر خورده است. از چشمی به تو شکایت می کنم که در گریستن از خوف تو خشک مانده و اشکی نمی‌ریزد و تنها به چیزهایی خیره شده که خوشایند اوست. إِلَهِی لَا حَوْلَ لِی وَ لَا قُوَّهَ [۶] إِلَّا بِقُدْرَتِکَ، وَ لَا نَجَاةَ لِی مِنْ مَکَارِهِ الدُّنْیَا إِلَّا بِعِصْمَتِکَ، فَأَسْأَلُکَ بِبَلَاغَةِ حِکْمَتِکَ وَ نَفَاذِ مَشِیَّتِکَ [۷]، أَنْ لَا تَجْعَلَنِی لِغَیْرِ جُودِکَ مُتَعَرِّضاً، وَ لَا تُصَیِّرَنِی [۸] لِلْفِتَنِ غَرَضاً، وَ کُنْ لِی عَلَى الْأَعْدَاءِ نَاصِراً، وَ عَلَى الْمَخَازِی وَ الْعُیُوبِ سَاتِراً وَ مِنَ الْبَلَاءِ [۹] وَاقِیاً، وَ عَنِ الْمَعَاصِی عَاصِماً بِرَأْفَتِکَ وَ رَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ. محبوبم! هر توان و نیرویی که دارم وابسته به قدرت توست، و هیچ راه نجاتی از سختی‌های دنیا جز به وسیلۀ حفظ و حمایت تو ندارم. از تو می‌خواهم، به حکمت بی‌نهایتت و ارادۀ نافذت، که مرا محتاج به غیر از لطف و کرمت نکنی و مرا هدف فتنه‌ها قرار ندهی. در برابر دشمنان یاورم باش، و پرده‌پوش عیب‌ها و رسوایی‌هایم باش. مرا از بلا حفظ کن و به مهربانی و رحمتت از گناهان در امان دار. به حق مهر و رحمتت ای مهربان‌ترین مهربانان! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ [۱] . در برخی نسخه ها: اللَّعِبِ [۲] . در برخی نسخه‌ها: مَمْلُوءَهً [۳] . در برخی نسخه ها: إِلَهِی إِلَیْکَ أَشْکُو [۴] . در برخی نسخه ها: یُعَاضِدُ إِلَى الْهَوَى [۵] . در برخی نسخه ها: وَ إِلَى مَا یَسُوؤُهَا – إِلَى مَا تَسُرُّهَا [۶] . در برخی نسخه ها: لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّهَ [۷] . در برخی نسخه ها: مَشِیئَتِکَ [۸] . در برخی نسخه ها: تُصَیِّرْنِی [۹] . در برخی نسخه ها: الْبَلَایا ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۴ 『 #دعای صد و هشتاد و چهار – مناجات بیمناکان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی أَتَراکَ [1] بَعْدَ الْإِیمَانِ بِکَ تُعَذِّبُنِی؟ أَمْ بَعْدَ حُبِّی إِیَّاکَ تُبَعِّدُنِی؟ أَمْ مَعَ رَجَائِی لِرَحْمَتِکَ وَ صَفْحِکَ تَحْرِمُنِی؟ أَمْ مَعَ اسْتِجَارَتِی بِعَفْوِکَ تُسْلِمُنِی؟ حَاشَا لِوَجْهِکَ الْکَرِیمِ أَنْ تُخَیِّبَنِی، محبوب من! آیا باور کنم بعد از این که به تو ایمان آوردم، مرا عذاب کنی؟ یا بعد از این که به تو عشق ورزیدم، مرا از خود برانی؟ آیا با وجود امیدی که به رحمت و گذشتت دارم، مرا ناامید خواهی کرد؟ یا با این که به عفو و بخششت پناه آورده‌ام، مرا به حال خود رها خواهی کرد؟ هرگز! از ذات بزرگوار کریم تو، بعید است که مرا ناامید کنی. لَیْتَ شَعْرِی أَلِلشَّقَاءِ وَلَدَتْنِی أُمِّی؟ أَمْ لِلْعَنَاءِ رَبَّتْنِی؟ فَلَیْتَهَا لَمْ تَلِدْنِی وَ لَمْ تُرَبِّنِی، وَ لَیْتَنِی عَلِمْتُ أَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَهِ جَعَلْتَنِی، وَ بِقُرْبِکَ وَ جِوَارِکَ خَصَصْتَنِی؟ فَتَقِرَّ [2] بِذَلِکَ عَیْنِی وَ تَطْمَئِنَّ لَهُ نَفْسِی. ای کاش می‌دانستم، آیا مادرم مرا برای بدبختی و شقاوت به دنیا آورده یا برای رنج کشیدن و تحمل سختی‌ها تربیت کرده است؟ ای کاش اصلاً مرا نمی‌زایید و نمی‌پرورید. ای کاش می‌فهمیدم آیا تو مرا از اهل سعادت قرار داده‌ای و برای نزدیکی و هم‌نشینی با خودت برگزیده‌ای؟ اگر چنین باشد، چشمم روشن و دلم آرام خواهد شد. إِلَهِی هَلْ تُسَوِّدُ وُجُوهاً خَرَّتْ سَاجِدَهً لِعَظَمَتِکَ؟ أَوْ تُخْرِسُ أَلْسِنَهً نَطَقَتْ بِالثَّنَاءِ عَلَى مَجْدِکَ وَ جَلَالَتِکَ؟ أَوْ تَطْبَعُ عَلَى قُلُوبٍ انْطَوَتْ عَلَى مَحَبَّتِکَ؟ أَوْ تُصِمُّ أَسْمَاعاً تَلَذَّذَتْ بِسَمَاعِ ذِکْرِکَ فِی إِرَادَتِکَ؟ محبوب من! آیا روی آنان که با فروتنی در برابر عظمت تو به سجده افتادند را سیاه خواهی کرد؟ یا زبان‌هایی که با شور و عشق، جلال و بزرگی‌ات را ستودند، خاموش و لال خواهی کرد؟ آیا بر قلب‌هایی که سرشار از محبت تو بودند، مهر خواهی زد؟ آیا گوش‌هایی که از شنیدن ذکر تو لذت برده‌اند را ناشنوا خواهی کرد؟ أَوْ تَغُلُّ أَکُفّاً رَفَعَتْهَا الْآمَالُ إِلَیْکَ رَجَاءَ رَأْفَتِکَ؟ أَوْ تُعَاقِبُ أَبْدَاناً عَمِلَتْ بِطَاعَتِکَ حَتَّى نَحِلَتْ فِی مُجَاهَدَتِکَ؟ أَوْ تُعَذِّبُ أَرْجُلًا سَعَتْ فِی عِبَادَتِکَ؟ آیا دست‌هایی را که با امید به مهربانی تو به سوی آسمان بلند شدند، به غل و زنجیر خواهی بست؟ آیا بدن‌هایی را که در راه اطاعتت تلاش کرده و در سختی‌های بندگی‌ات نحیف شدند، مجازات خواهی کرد؟ آیا پاهایی را که با عشق در مسیر بندگی تو گام برداشتند، عذاب خواهی کرد؟ إِلَهِی لَا تُغْلِقْ عَلَى مُوَحِّدِیکَ أَبْوَابَ رَحْمَتِکَ، وَ لَا تَحْجُبْ مُشْتَاقِیکَ عَنِ النَّظَرِ إِلَى جَمِیلِ رُؤْیَتِکَ، محبوبم! درهای رحمتت را به روی بندگان یکتاپرستت نبند و مشتاقانت را از مشاهدۀ زیبایی دیدارت محروم نکن. إِلَهِی نَفْسٌ أَعْزَزْتَهَا بِتَوْحِیدِکَ کَیْفَ تُذِلُّهَا بِمَهَانَهِ هِجْرَانِکَ؟ وَ ضَمِیرٌ انْعَقَدَ عَلَى مَوَدَّتِکَ کَیْفَ تُحْرِقُهُ بِحَرَارَهِ نِیرَانِکَ؟ إِلَهِی أَجِرْنِی مِنْ أَلِیمِ غَضَبِکَ وَ عَظِیمِ سَخَطِکَ. محبوبم! نفسی که با توحیدت عزیزش کرده‌ای، چگونه ذلیل دوری و هجرانت خواهی کرد؟ و دلی که با محبتت گره خورده، چگونه با سوز آتش عذابت خواهی سوزاند؟ محبوبم! مرا از دردناکی خشم و بزرگی غضبت پناه بده. یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ، یَا رَحِیمُ یَا رَحْمَانُ، یَا جَبَّارُ یَا قَهَّارُ، یَا غَفَّارُ یَا سَتَّارُ، نَجِّنِی بِرَحْمَتِکَ مِنْ عَذَابِ النَّارِ، وَ فَضِیحَهِ الْعَارِ، إِذَا امْتَازَ الْأَخْیَارُ مِنَ الْأَشْرَارِ، وَ حَالَتِ الْأَحْوَالُ وَ هَالَتِ الْأَهْوَالُ، وَ قَرُبَ الْمُحْسِنُونَ وَ بَعُدَ الْمُسِیئُونَ، ﴿وَ وُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَ هُمْ لَا یُظْلَمُونَ﴾. ای بسیار مهربان و پراحسان، ای مهربان و ای صاحب رحمت فراگیر، ای توانا ای چیره، ای بسیار آمرزنده و ای بسیار پوشانندۀ عیب‌ها! با رحمت بی‌پایانت مرا از عذاب آتش و ننگ رسوایی نجات بده، آن‌گاه که نیکان از بدکاران جدا می‌شوند، و شرایط دگرگون می‌گردد و سختی‌ها و هراس‌ها آشکار می‌شوند. آن هنگام که نیکوکاران به مقام قرب و نزدیکی می‌رسند و بدکاران از رحمتت دور می‌مانند و همه به پاداش یا جزای عمل خود می‌رسند و هیچ‌کس مورد ظلم قرار نمی‌گیرد. [1] . در برخی نسخه‌ها: أَتُرَاکَ [2] . در برخی نسخه ها: فَتَقَرَّ ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۵ 『 #دعای صد و هشتاد و پنج – مناجات امیدواران 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است یَا مَنْ إِذَا سَأَلَهُ عَبْدٌ أَعْطَاهُ، وَ إِذَا أَمَّلَ مَا عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُنَاهُ، وَ إِذَا أَقْبَلَ عَلَیْهِ قَرَّبَهُ وَ أَدْنَاهُ، وَ إِذَا جَاهَرَهُ بِالْعِصْیَانِ سَتَرَ عَلَى ذَنْبِهِ وَ غَطَّاهُ، وَ إِذَا تَوَکَّلَ عَلَیْهِ أَحْسَبَهُ وَ کَفَاهُ. ای کسی که هرگاه بنده‌ای از تو درخواست کند، عطایش می‌کنی، و هرگاه به آنچه نزد توست امید ببندد، او را به آرزویش می‌رسانی! و هرگاه به سوی تو رو کند، او را می‌پذیری و مقرّبش می‌سازی! و هرگاه در گناه گستاخی و تظاهر کند، تو گناهش را می‌پوشانی و او را رسوا نمی‌کنی! و هرگاه به تو توکل کند، او را کفایت می‌کنی و بی‌نیازش می‌سازی! إِلَهِی مَنِ الَّذِی [۱] نَزَلَ بِکَ مُلْتَمِساً قِرَاکَ فَمَا قَرَیْتَهُ؟ وَ مَنِ‏ الَّذِی أَنَاخَ بِبَابِکَ مُرْتَجِیاً نَدَاکَ [۲] فَمَا أَوْلَیْتَهُ؟ محبوب من! چه کسی به درگاهت آمد و ملتمسانه از تو مهمان‌نوازی خواست؛ اما تو او را نپذیرفتی؟ چه کسی امیدوارانه بر در خانه‌ات نشست و چشم امید به بخششت دوخت؛ اما تو او را بی‌نصیب بازگرداندی؟ أَ یَحْسُنُ [۳] أَنْ أَرْجِعَ عَنْ بَابِکَ بِالْخَیْبَهِ مَصْرُوفاً، وَ لَسْتُ أَعْرِفُ سِوَاکَ مَوْلًى بِالْإِحْسَانِ مَوْصُوفاً؟! کَیْفَ أَرْجُو غَیْرَکَ وَ الْخَیْرُ کُلُّهُ بِیَدِکَ؟ آیا زیبنده است که از درگاهت ناامید بازگردم، در حالی که جز تو هیچ مولایی را نمی‌شناسم که به نیکی و احسان شناخته شده باشد؟ چگونه امیدم را به دیگری ببندم در حالی که تمام خیر در دستان توست؟ وَ کَیْفَ أُؤَمِّلُ سِوَاکَ وَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ لَکَ؟ أَأَقْطَعُ رَجَائِی مِنْکَ وَ قَدْ أَوْلَیْتَنِی مَا لَمْ أَسْأَلْهُ مِنْ فَضْلِکَ؟ أَمْ تُفْقِرُنِی إِلَى مِثْلِی وَ أَنَا أَعْتَصِمُ بِحَبْلِکَ؟ چگونه جز تو را آرزو کنم درحالی‌که آفرینش و فرمان ویژۀ تو است؟ آیا امیدم را از تو قطع کنم در حالی که تو از روی فضل خود نعمت‌هایی به من عطا کرده‌ای که حتی از تو نخواسته بودم؟ آیا مرا نیازمند همانند خودم می‌کنی، در حالی که من به ریسمان لطف تو چنگ زده‌ام؟ یَا مَنْ سَعَدَ [4] بِرَحْمَتِهِ الْقَاصِدُونَ، وَ لَمْ یَشْقَ بِنِقْمَتِهِ [5] الْمُسْتَغْفِرُونَ، کَیْفَ أَنْسَاکَ وَ لَمْ تَزَلْ ذَاکِرِی؟ وَ کَیْفَ أَلْهُو عَنْکَ وَ أَنْتَ مُرَاقِبِی؟ ای کسی که جویندگان تو، سعادت را در سایه رحمت تو یافته‌اند، و استغفارکنندگان، هرگز گرفتار عذاب و خشم تو نشده‌اند! چگونه می‌توانم تو را فراموش کنم در حالی که تو همیشه به یاد منی؟ چگونه از تو غافل شوم در حالی که تو همواره ناظر و مراقب منی؟ إِلَهِی بِذَیْلِ کَرَمِکَ أَعْلَقْتُ یَدِی [6]، وَ لِنَیْلِ عَطَایَاکَ بَسَطْتُ أَمَلِی، فَأَخْلِصْنِی بِخَالِصَهِ تَوْحِیدِکَ، وَ اجْعَلْنِی مِنْ صَفْوَهِ عَبِیدِکَ. خدایا! دستانم را به دامان کرمت گره زده‌ام و به دریافت عطایای بی‌پایانت بسیار امیدوارم. پس مرا در زلال‌ترین و خالص‌ترین مرحلۀ توحیدت خالص گردان و در زمره‌ی بندگان برگزیده‌ات قرارم ده! یَا مَنْ کُلُّ هَارِبٍ إِلَیْهِ یَلْتَجِئُ، وَ کُلُّ طَالِبٍ إِیَّاهُ یَرْتَجِی، یَا خَیْرَ مَرْجُوٍّ وَ یَا أَکْرَمَ مَدْعُوٍّ، وَ یَا مَنْ لَا یُرَدُّ [7] سَائِلُهُ وَ لَا یُخَیَّبُ [8] آمِلُهُ، [9] ای کسی که هر گریزانی تنها به سوی تو پناه می‌آورد، و هر جوینده‌ای تنها به تو امید دارد! ای بهترین امیدبخش و بزرگوارترین کسی که می‌توان او را خواند! ای کسی که درخواست‌کننده از درگاهت را رد نمی‌کنی و کسی را که به تو امیدوار است را ناامید نمی‌سازی!

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۶ 『 #دعای صد و هشتاد و شش – مناجات مشتاقان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی إِنْ کَانَ قَلَّ زَادِی فِی الْمَسِیرِ إِلَیْکَ، فَلَقَدْ حَسُنَ ظَنِّی بِالتَّوَکُّلِ عَلَیْکَ، وَ إِنْ کَانَ جُرْمِی قَدْ أَخَافَنِی مِنْ عُقُوبَتِکَ، فَإِنَّ رَجَائِی قَدْ أَشْعَرَنِی بِالْأَمْنِ مِنْ نِقْمَتِکَ،[1] وَ إِنْ کَانَ ذَنْبِی قَدْ عَرَضَنِی [2] لِعِقَابِکَ، فَقَدْ آذَنَنِی حُسْنُ ثِقَتِی بِثَوَابِکَ، محبوبم! اگر توشۀ راه من برای رسیدن به تو کم باشد، اما به توکل بر تو گمان نیک دارم. اگر گناهم مرا از عذابت ترسانده، اما امید به مهربانی‌ات به من احساس ایمنی از عذابت می‌بخشد. و هرچند لغزش‌هایم مرا در معرض عقوبت تو قرار داده، اما حسن اعتمادم مرا به پاداشت خبر می‌دهد. وَ إِنْ أَنَامَتْنِی الْغَفْلَهُ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ لِلِقٰآئِکَ، فَقَدْ نَبَّهَتْنِی الْمَعْرِفَهُ بِکَرَمِکَ وَ آلٰآئِکَ، وَ إِنْ أَوْحَشَ مَا بَیْنِی وَ بَیْنَکَ فَرْطُ الْعِصْیَانِ وَ الطُّغْیَانِ، فَقَدْ آنَسَنِی بُشْرَى الْغُفْرَانِ وَ الرِّضْوَانِ، وهر چند غفلت، مرا از آمادگی برای دیدارت به خواب غفلت برده، اما فهم کرم و عطاهای بی‌انتهای تو مرا هشیار کرده است. اگر زیاده‌روی در گناهان و سرکشی‌هایم میان من و تو فاصله انداخته، اما نوید مغفرت و رضایتت، مرا آرامش خاطر بخشیده است. أَسْأَلُکَ بِسُبُحَاتِ وَجْهِکَ وَ بِأَنْوَارِ قُدْسِکَ، وَ أَبْتَهِلُ إِلَیْکَ بِعَوَاطِفِ رَحْمَتِکَ وَ لَطٰآئِفِ بِرِّکَ، أَنْ تُحَقِّقَ ظَنِّی بِمٰآ أُؤَمِّلُهُ مِنْ جَزِیلِ إِکْرَامِکَ وَ جَمِیلِ إِنْعَامِکَ، فِی الْقُرْبَى مِنْکَ وَ الزُّلْفَى لَدَیْکَ وَ التَّمَتُّعِ بِالنَّظَرِ إِلَیْکَ، به حق اشراق جمال و به انوار ذات پاکت، با التماس، به مهربانی‌های بی‌کرانت و لطف و احسانت روی می‌آورم و از تو می‌خواهم که امیدم را دربارۀ آنچه که از کرامت بی‌انتهای تو و نعمت‌های زیبایت انتظار دارم، برآورده سازی: مرا به مقام نزدیکی به خودت و مقام عالی قرب در پیشگاهت نائل کنی، و از لذت تماشای جمال بی‌همتایت بهره‌مندم سازی. وَ هٰآ أَنَا مُتَعَرِّضٌ لِنَفَحَاتِ‏ رَوْحِکَ وَ عَطْفِکَ، وَ مُنْتَجِعٌ غَیْثَ [3] جُودِکَ وَ لُطْفِکَ، فآرٌّ مِنْ سَخَطِکَ إِلَى رِضَاکَ، هَارِبٌ مِنْکَ إِلَیْکَ، رَاجٍ أَحْسَنَ مَا لَدَیْکَ، مُعَوِّلٌ عَلَى مَوَاهِبِکَ، مُفْتَقِرٌ إِلَى رِعَایَتِکَ. و اینک من، خود را در معرض نسیم رحمت و مهربانی‌ات قرار داده‌ام، و چشم به باران بخشش و لطفت دوخته‌ام. از خشم تو به سوی رضایتت پناه آورده‌ام، از خودت به خودت گریخته‌ام، امید به بهترین چیزی دارم که نزد توست، و تنها به بخشش‌های تو دل بسته‌ام و به مهر و حمایتت محتاجم. إِلَهِی مَا بَدَأْتَ بِهِ مِنْ فَضْلِکَ فَتَمِّمْهُ، وَ مَا وَهَبْتَ لِی مِنْ کَرَمِکَ فَلَا تَسْلُبْهُ، وَ مَا سَتَرْتَهُ عَلَیَّ بِحِلْمِکَ فَلَا تَهْتِکْهُ، وَ مَا عَلِمْتَهُ مِنْ قَبِیحِ فِعْلِی فَاغْفِرْهُ، محبوبم! هر نعمتی را که با فضل و رحمتت بر من آغاز کردی، به انجام رسان و هر آنچه را که از روی کرمت به من بخشیده‌ای، از من مگیر. و هر عیبم را که با حلم و بردباری‌ات پوشانده‌ای، آشکار مکن. و هر ناپسندی را که از کردارم می‌دانی، بر من ببخش.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۷ 『 #دعای صد و هشتاد و هفت – مناجات سپاسگزاران 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی أَذْهَلَنِی عَنْ إِقَامَهِ شُکْرِکَ تَتَابُعُ طَوْلِکَ، وَ أَعْجَزَنِی عَنْ إِحْصَاءِ ثَنَائِکَ فَیْضُ فَضْلِکَ، وَ شَغَلَنِی عَنْ ذِکْرِ مَحَامِدِکَ تَرَادُفُ عَوٰآئِدِکَ، وَ أَعْیَانِی عَنْ نَشْرِ عَوَارِفِکَ تَوَالیٖٓ أَیَادِیکَ،  محبوبم! نعمت‌های پیاپی تو، مرا از أدای شکر تو غافل کرد، و فیضان فضل و کرمت، مرا از شمارش ستایش تو درمانده ساخت. و پی در پی رسیدن نعمت‌هایت، مرا از یادآوری ستایش‌های شایسته‌ات بازداشته است، و مرحمت‌های متوالی‌ات، مرا از نشر و بیان بخشش‌ها و احسان‌هایت ناتوان کرده است. وَ هَذَا مَقَامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمٰآءِ وَ قَابَلَهَا بِالتَّقْصِیرِ، وَ شَهِدَ عَلَى نَفْسِهِ بِالْإِهْمَالِ وَ التَّضْیِیعِ، وَ أَنْتَ الرَّءؤُوفُ الرَّحِیمُ الْبَرُّ الْکَرِیمُ الَّذِی لَا یُخَیِّبُ قَاصِدِیهِ، وَ لَا یَطْرُدُ عَنْ فِنَائِهِ آمِلِیهِ، و این(عجز و ناتوانی) جایگاه کسی است که به نعمت‌های بی‌کران تو اعتراف دارد؛ اما در شکرگزاری کوتاهی کرده است. کسی که خود را به بی‌توجهی و هدر دادن نعمت‌ها متهم می‌کند. اما تو، همان خدای مهربان و بخشنده و نیکوکار و بزرگواری هستی که هرگز بندگانی را که به درگاهت روی می‌آورند ناامید نمی‌کنی و آن‌هایی را که با امید به درگاهت آمده‌اند، از آستان رحمتت دور نمی‌سازی. بِسَاحَتِکَ تَحُطُّ رِحَالُ الرَّاجِینَ وَ بِعَرْصَتِکَ تَقِفُ آمَالُ الْمُسْتَرْفِدِینَ، فَلَا تُقَابِلْ آمَالَنَا بِالتَّخْیِیبِ وَ الْإِیَاسِ وَ لَا تُلْبِسْنَا سِرْبَالَ الْقُنُوطِ وَ الْإِبْلَاسِ. امیدواران همه به ساحت قدس تو بار افکندند، و آرزوهای کسانی که در طلب عطا هستند در درگاهت به حالت توقف درمی‌آید. پس امیدهای ما را با ناامیدی و یأس مواجه نکن و لباس ناامیدی و افسردگی را بر تن ما مپوشان. إِلَهِی تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعَاظُمِ آلٰآئِکَ شُکْرِی، وَ تَضٰآءَلَ فِی جَنْبِ إِکْرَامِکَ إِیَّایَ ثَنٰآئِی وَ نَشْرِی، جَلَّلَتْنِی نِعَمُکَ مِنْ أَنْوَارِ الْإِیمَانِ حُلَلًا، وَ ضَرَبَتْ عَلَیَّ لَطٰآئِفُ بِرِّکَ مِنَ الْعِزِّ کِلَلًا، وَ قَلَّدَتْنِی مِنَنُکَ قَلٰآئِدَ لَا تُحَلُّ، وَ طَوَّقَتْنیٖٓ أَطْوَاقاً لَا تُفَلُّ، محبوب من! در برابر بزرگی و عظمت نعمت‌های تو، شکر من بسیار کوچک است. و در برابر اکرام و لطفی که به من داری، ستایش و بیان من از آن بسیار کم و ناچیز است. نعمت‌های تو مرا به زیور انوار ایمان پوشانید، و لطایف نیکی و بخشش تو تاج عزت بر سرم نهاد. نعمت‌های تو گردنبندهایی به گردنم آویخت که هیچ‌گاه گشوده نشوند، و طوق‌هایی از محبت بر من آویخت که از هم نخواهند گسست. فَآلآؤُکَ جَمَّهٌ ضَعُفَ لِسَانِی عَنْ إِحْصٰآئِهَا، وَ نَعْمٰآؤُکَ کَثِیرَهٌ قَصُرَ فَهْمِی عَنْ إِدْرَاکِهَا، فَضْلًا عَنِ اسْتِقْصٰآئِهَا، فَکَیْفَ لِی بِتَحْصِیلِ الشُّکْرِ وَ شُکْرِی إِیَّاکَ یَفْتَقِرُ إِلَى شُکْرٍ، فَکُلَّمَا قُلْتُ لَکَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَیَّ لِذَلِکَ أَنْ أَقُولَ لَکَ الْحَمْدُ. بخشش‌های تو بسیار است، تا جایی که زبان من از شمارش آن‌ها ناتوان است و نعمت‌هایت آنقدر زیاد است که عقل من از درک آن‌ها عاجز. چه برسد به اینکه بخواهم تمام آن‌ها را بشمارم. پس چگونه می‌توانم شکر تو را به‌درستی به‌جا بیاورم، در حالی که خود این شکر من، نیازمند شکرگزاری دیگری است؟ هر بار که به تو می‌گویم «الحمدلله»، باید دوباره بگویم «الحمدلله» به‌خاطر اینکه توانستم این سخن را بگویم.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۸ 『 #دعای صد و هشتاد و هشت – مناجات فرمانبرداران با خداوند عزوجلّ 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است اَللّٰهُمَّ [1] أَلْهِمْنَا طَاعَتَکَ، وَ جَنِّبْنَا مَعْصِیَتَکَ،[2] وَ یَسِّرْ لَنَا بُلُوغَ مَا نَتَمَنَّى مِنِ ابْتِغَاءِ رِضْوَانِکَ، وَ أَحْلِلْنَا بُحْبُوحَهَ جِنَانِکَ، وَ اقْشَعْ عَنْ بَصَائِرِنَا سَحَابَ الِارْتِیَابِ، خداوندا! فرمانبری‌ات را به ما الهام کن و ما را از معصیتت دور کن. راه رسیدن به آرزوهایمان را که جلب رضایت توست، برای ما هموار کن. ما را در میان بهشت‌های خود ساکن ساز و ابرهای شک و تردید را از دل‌های ما کنار بزن. وَ اکْشِفْ عَنْ قُلُوبِنَا أَغْشِیَهَ الْمِرْیَهِ وَ الْحِجَابِ، وَ أَزْهِقِ الْبَاطِلَ عَنْ ضَمَائِرِنَا، وَ أَثْبِتِ الْحَقَّ فِی سَرَائِرِنَا، فَإِنَّ الشُّکُوکَ وَ الظُّنُونَ لَوَاقِحُ الْفِتَنِ، وَ مُکَدِّرَهٌ لِصَفْوِ الْمَنَائِحِ وَ الْمِنَنِ. و پرده‌های شک و کوردلی را از دل‌هایمان کنار بزن، و باطل را از نهادمان دور کن. حقیقت را در درون ما ثابت و استوار کن، زیرا که شک‌ها و گمان‌ها بذرهای فتنه‌ها هستند و زلالی و آرامش نعمت‌ها و لطف‌های تو را مخدوش می‌کنند. اَللّٰهُمَّ احْمِلْنَا فِی سُفُنِ نَجَاتِکَ، وَ مَتِّعْنَا بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِکَ، وَ أَوْرِدْنَا حِیَاضَ حُبِّکَ، وَ أَذِقْنَا حَلَاوَهَ وُدِّکَ وَ قُرْبِکَ، خداوندا! ما را در کشتی‌های نجاتت بنشان، و از لذت مناجات با خود کامیابمان کن، و ما را به چشمه‌های محبتت وارد کن، و طعم شیرین دوستی و نزدیکی خودت را به ما بچشان. وَ اجْعَلْ جِهَادَنَا فِیکَ، وَ هَمَّنَا فِی طَاعَتِکَ، وَ أَخْلِصْ نِیَّاتِنَا فِی مُعَامَلَتِکَ، فَإِنَّا بِکَ وَ لَکَ وَ لَا وَسِیلَهَ لَنَا إِلَیْکَ إِلَّا أَنْتَ.[3] و جهاد ما را در راه خود، و همّت و دغدغۀ ما را در طاعتت مصروف دار، و در رفتار با تو نیت‌هایمان را خالص و پاکیزه کن، که (وجود ما قائم) به تو و برای توست و هیچ وسیله‌ای برای رسیدن به تو جز خودت نداریم. إِلَهِی اجْعَلْنِی [4] مِنَ الْمُصْطَفَیْنَ الْأَخْیَارِ، وَ أَلْحِقْنِی [5] بِالصَّالِحِینَ الْأَبْرَارِ، السَّابِقِینَ إِلَى الْمَکْرُمَاتِ الْمُسَارِعِینَ إِلَى الْخَیْرَاتِ، الْعَامِلِینَ لِلْبَاقِیَاتِ الصَّالِحَاتِ، السَّاعِینَ إِلَى رَفِیعِ الدَّرَجَاتِ، إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ وَ بِالْإِجَابَهِ جَدِیرٌ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ. محبوب من مرا در زمرۀ برگزیدگان و خوبان قرار بده، و به انسان‌های صالح نیکوکار ملحق کن. آنان که برای مقامات عالی سبقت گرفته و پیشتاز هستند، در کارهای خیر شتاب دارند و برای انجام اعمالی که پایدار و نیکو هستند می‌کوشند، که تو بر هر چیزی توانا هستی و به اجابت دعای بندگان سزاوار هستی. ای مهربان‌ترین مهربانان! [1] . در برخی نسخه‌ها: إلهی [2] . در برخی نسخه‌ها: معاصیک [3] . در برخی نسخه‌ها: إِلَّا بِک [4] . در برخی نسخه‌ها: إجعلنا [5] . در برخی نسخه‌ها: ألحقنا ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۸۹ 『 #دعای صد و هشتاد و نه – مناجات مریدین 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است سُبْحَانَکَ مٰآ أَضْیَقَ الطُّرُقَ عَلَى مَنْ لَمْ تَکُنْ دَلِیلَهُ، وَ مٰآ أَوْضَحَ الْحَقَّ عِنْدَ مَنْ هَدَیْتَهُ سَبِیلَهُ، (خداوندا!) تو پاک و منزهی، چقدر راه‌ها بر کسی که تو راهنمایش نباشی، تنگ و دشوار است! و چقدر حق روشن و واضح است برای کسی که تو به او راه درست را نشان دادی. إِلَهِی فَاسْلُکْ بِنَا سُبُلَ الْوُصُولِ إِلَیْکَ، وَ سَیِّرْنَا فِیٓ أَقْرَبِ الطُّرُقِ لِلْوُفُودِ عَلَیْکَ، قَرِّبْ [1] عَلَیْنَا الْبَعِیدَ وَ سَهِّلْ عَلَیْنَا الْعَسِیرَ الشَّدِیدَ، محبوب من! ما را در راه‌های رسیدن به سوی خود قرار ده، و ما را در نزدیک‌ترین مسیرها برای رسیدن به خود حرکت بده. آنچه دور از دسترس است را برایمان نزدیک کن، و آنچه سخت و دشوار است را برایمان آسان ساز. وَ أَلْحِقْنَا بِعِبَادِکَ الَّذِینَ هُمْ بِالْبِدَارِ إِلَیْکَ یُسَارِعُونَ، وَ بَابَکَ عَلَى الدَّوَامِ یَطْرُقُونَ، [2] وَ إِیَّاکَ فِی اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَعْبُدُونَ، وَ هُمْ مِنْ هَیْبَتِکَ مُشْفِقُونَ، الَّذِینَ صَفَّیْتَ لَهُمُ الْمَشَارِبَ، وَ بَلَّغْتَهُمُ الرَّغٰآئِبَ، وَ أَنْجَحْتَ لَهُمُ الْمَطَالِبَ وَ قَضَیْتَ لَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ الْمَآرِبَ، وَ مَلَأْتَ لَهُمْ ضَمٰآئِرَهُمْ مِنْ حُبِّکَ، وَ رَوَّیْتَهُمْ [3] مِنْ صَافِی شِرْبِکِ [4]، فَبِکَ إِلَى لَذِیذِ مُنَاجَاتِکَ وَصَلُوا، وَ مِنْکَ أَقْصَى مَقَاصِدِهِمْ حَصَّلُوا [5]، و ما را به آن بندگانت که با چالاکی به‌سویت می‌شتابند و همواره بر درِ رحمتت می‌کوبند، ملحق کن. آنان که شب و روز فقط تو را بندگی می‌کنند و از عظمتت در هراسند. کسانی که برایشان نوشیدنی‌های پاک و دلخواه را آماده کردی، آرزوهایشان را برآورده ساختی و مطالباتشان را از فضل خود پاسخ دادی. و از روی تفضل خویش، حاجاتشان را برآوردی. دل‌هایشان را از محبت خود پر کردی و آن‌ها را از آب زلال و صاف(معرفت) خود سیراب ساختی. پس به لطف تو به مقام لذت‌ در مناجات با تو رسیدند، و در سایۀ(رحمت) تو به بالاترین خواسته‌هایشان دست یافتند. فَیَا مَنْ هُوَ عَلَى الْمُقْبِلِینَ عَلَیْهِ مُقْبِلٌ، وَ بِالْعَطْفِ عَلَیْهِمْ عٰآئِدٌ مُفْضِلٌ، وَ بِالْغَافِلِینَ عَنْ ذِکْرِهِ رَحِیمٌ رَؤُوفٌ، وَ بِجَذْبِهِمْ إِلَى بَابِهِ وَدُودٌ عَطُوفٌ، ای خدایی که به هر کس که به تو روی آورد، توجه و اقبال می‌کنی، و با محبت و فضل خود به آن‌ها می‌پردازی، ای کسی که به غافلان از یادت، با رحمت و شفقت فراوان برخورد می‌کنی و برای جلب آنان به درگاهت با محبّت و عطوفت هستی. أَسْأَلُکَ أَنْ تَجْعَلَنِی مِنْ أَوْفَرِهِمْ مِنْکَ حَظّاً وَ أَعْلَاهُمْ عِنْدَکَ مَنْزِلًا، وَ أَجْزَلِهِمْ مِنْ وُدِّکَ قِسْماً، وَ أَفْضَلِهِمْ فِی مَعْرِفَتِکَ نَصِیباً، از تو می‌خواهم که مرا از آن بندگانت قرار دهی که بیشترین بهره از تو و بالاترین مرتبه را در نزد تو از آن خود کرده‌اند، و بیشترین سهم از محبت و دوستی‌ات را دارند، و نسبت به تو با معرفت‌ترین افراد هستند.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۹۰ 『 #دعای صد و نود – مناجات محبین 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی مَنْ ذَا الَّذِی ذَاقَ حَلَاوَهَ مَحَبَّتِکَ فَرَامَ مِنْکَ بَدَلًا؟ وَ مَنْ ذَا الَّذِی أَنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغَى عَنْکَ حِوَلًا؟ محبوبم! چه کسی شیرینی محبت تو را چشید و دیگری را به جای تو برگزید؟ چه کسی به نزدیکی تو انس گرفت و باز هم از تو روی برگرداند؟ إِلَهِی فَاجْعَلْنَا مِمَّنِ اصْطَفَیْتَهُ لِقُرْبِکَ وَ وِلَایَتِکَ [۱] وَ أَخْلَصْتَهُ لِوُدِّکَ وَ مَحَبَّتِکَ، وَ شَوَّقْتَهُ إِلَى لِقَائِکَ وَ رَضَّیْتَهُ بِقَضَائِکَ، وَ مَنَحْتَهُ بِالنَّظَرِ إِلَى وَجْهِکَ وَ حَبَوْتَهُ بِرِضَاکَ وَ أَعَذْتَهُ مِنْ هَجْرِکَ وَ قِلَاکَ، وَ بَوَّأْتَهُ مَقْعَدَ الصِّدْقِ فِی جِوَارِکَ وَ خَصَصْتَهُ بِمَعْرِفَتِکَ وَ أَهَّلْتَهُ لِعِبَادَتِکَ، محبوبم! ما را از چون کسی قرار بده که او را برای قُرب و #ولایت خود برگزیده‌ای، و برای محبت و دوستی‌ات خالصش کردی، و اشتیاق دیدارت را در دلش افکندی. به قضایت خشنودش کردی‌، و به نگاه بر جمالت مفتخرش نمودی، و مقام رضای خود را روزیش کردی. و او را از دوری و روی‌گردانی‌ات در امان داشتی، مقام راستین صدق را در جوارت به او بخشیدی، شناخت خود را به او اختصاص دادی و او را شایستۀ بندگی‌ات ساختی. وَ هَیَّمْتَ [۲] قَلْبَهُ لِإِرَادَتِکَ، وَ اجْتَبَیْتَهُ لِمُشَاهَدَتِکَ وَ أَخْلَیْتَ وَجْهَهُ لَکَ، وَ فَرَّغْتَ فُؤَادَهُ لِحُبِّکَ وَ رَغَّبْتَهُ فِیمَا عِنْدَکَ، و تو دلش را سرشار از اشتیاق به ارادۀ خود کردی، او را برای دیدارت برگزیدی، و رویش را تنها به سوی خود خالص ساختی. قلبش را از هر وابستگی خالی کردی تا فقط عشق تو در آن جای گیرد، و میلش را به آنچه نزد توست معطوف ساختی. وَ أَلْهَمْتَهُ‏ ذِکْرَکَ وَ أَوْزَعْتَهُ شُکْرَکَ، وَ شَغَلْتَهُ بِطَاعَتِکَ وَ صَیَّرْتَهُ مِنْ صَالِحِی بَرِیَّتِکَ، وَ اخْتَرْتَهُ لِمُنَاجَاتِکَ وَ قَطَعْتَ عَنْهُ کُلَّ شَیْ‏ءٍ یَقْطَعُهُ عَنْکَ. ذکرت را در جانش الهام کردی، سپاسگزاری‌ات را در وجودش جاری ساختی، و او را به طاعت خود مشغول کردی. او را از بهترین بندگانت قرار دادی و برای مناجات با خودت برگزیدی، و هر آنچه که ممکن بود او را از تو دور کند، از مسیرش حذف کردی.  اَللّٰهُمَّ اجْعَلْنَا مِمَّنْ دَأْبُهُمُ الِارْتِیَاحُ إِلَیْکَ وَ الْحَنِینُ، وَ دَهْرُهُمُ الزَّفْرَهُ وَ الْأَنِینُ، جِبَاهُهُمْ سَاجِدَهٌ لِعَظَمَتِکَ وَ عُیُونُهُمْ سَاهِرَهٌ فِی خِدْمَتِکَ، وَ دُمُوعُهُمْ سٰآئِلَهٌ مِنْ خَشْیَتِکَ وَ قُلُوبُهُمْ مُتَعَلِّقَهٌ بِمَحَبَّتِکَ، وَ أَفْئِدَتُهُمْ مُنْخَلِعَهٌ مِنْ مَهَابَتِکَ، خدایا! ما را از آن بندگانی قرار بده که تمام دلخوشی‌شان آرام گرفتن در کنار تو و تمام شوق‌شان اشتیاق به سوی توست. زندگی‌شان با ناله و آه در فراق تو می‌گذرد، پیشانی‌شان در برابر عظمتت به سجده افتاده، و چشمانشان شب‌ها را در خدمت تو بیدار می‌ماند. اشک‌هایشان از ترس و خَشْیَت تو جاری است، دل‌هایشان به محبتت گره خورده، و جانشان از هیبت و شُکوهت در تلاطم و اضطراب است.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۹۱ 『 #دعای صد و نود و یک – مناجات متوسلان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی اش همیشگی است إِلَهِی لَیْسَ لِی وَسِیلَهٌ إِلَیْکَ إِلَّا عَوَاطِفُ رَأْفَتِکَ، وَ لَا لِی ذَرِیعَهٌ إِلَیْکَ إِلَّا عَوَارِفُ رَحْمَتِکَ، وَ شَفَاعَهُ نَبِیِّکَ نَبِیِّ الرَّحْمَهِ، وَ مُنْقِذِ الْأُمَّهِ مِنَ الْغُمَّهِ، محبوبم! من جز مهربانی و لطف بی‌کرانت، هیچ وسیله‌ای برای نزدیکی به تو ندارم. و هیچ راهی به درگاهت ندارم جز بهره‌مندی از رحمت گسترده‌ات و شفاعت پیامبرت، پیامبر رحمت، و نجات‌دهندۀ امت از تاریکی‌ها و سختی‌ها. فَاجْعَلْهُمَا لِی سَبَباً إِلَى نَیْلِ غُفْرَانِکَ، وَ صَیِّرْهُمَا لِی وُصْلَهً إِلَى الْفَوْزِ بِرِضْوَانِکَ، وَ قَدْ حَلَّ رَجَائِی بِحَرَمِ کَرَمِکَ، وَ حَطَّ [1] طَمَعِی بِفِنَاءِ جُودِکَ، فَحَقِّقْ فِیکَ أَمَلِی وَ اخْتِمْ بِالْخَیْرِ عَمَلِی، پس این دو را وسیله‌ای برای رسیدن من به بخشش و آمرزشت و راهی برای دستیابی به خشنودی و رضایتت قرار بده، امیدم در حریم کرم و بزرگواری‌ات فرود آمده، و مرکب آرزویم بر درگاه لطف و بخشندگی‌ات بار نهاده است. پس خواسته‌ام را دربارۀ خود برآورده کن و سرانجام کارم را به نیکی ختم نما. وَ اجْعَلْنِی مِنْ صَفْوَتِکَ الَّذِینَ أَحْلَلْتَهُمْ بُحْبُوحَهَ جَنَّتِکَ، وَ بَوَّأْتَهُمْ دَارَ کَرَامَتِکَ وَ أَقْرَرْتَ أَعْیُنَهُمْ بِالنَّظَرِ إِلَیْکَ یَوْمَ لِقَائِکَ، وَ أَوْرَثْتَهُمْ مَنَازِلَ الصِّدْقِ فِی جِوَارِکَ، و مرا در زمرۀ برگزیدگان خود قرار ده، همان‌هایی که در بهترین جایگاه‌های بهشت جایشان دادی، و در سرای کرامتت ساکن‌شان کردی، و در روز دیدار، چشمانشان را با نظر به روی خودت روشن ساختی. آن‌هایی که مقامات صدق در جوار قربت، را میراثشان ساختی. یَا مَنْ لَا یَفِدُ الْوَافِدُونَ عَلَى أَکْرَمَ مِنْهُ، وَ لَا یَجِدُ الْقَاصِدُونَ أَرْحَمَ مِنْهُ، یَا خَیْرَ مَنْ خَلَا بِهِ وَحِیدٌ، وَ یَا أَعْطَفَ مَنْ أَوَى [2] إِلَیْهِ طَرِیدٌ، ای که هیچ مهمانی به کریم‌تر از تو وارد نمی‌شود، و هیچ نیازمندی مهربان‌تر از تو را نمی‌یابد! ای بهترین همراهی که شخص تنها با او خلوت می‌کند، و ای مهربان‌ترین کسی که بی‌پناه به او پناه می‌برد. إِلَى سَعَهِ عَفْوِکَ مَدَدْتُ یَدِی، وَ بِذَیْلِ کَرَمِکَ أَعْلَقْتُ کَفِّی، فَلَا تُولِنِی الْحِرْمَانَ وَ لَا تُبْلِنِی بِالْخَیْبَهِ وَ الْخُسْرَانِ، یَا سَمِیعَ الدُّعَاءِ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ. دستم را به سوی گسترۀ وسیع بخششت دراز کرده‌ام و به دامن کرم بی‌پایانت آویخته‌ام. پس مرا از لطف و رحمتت محروم نکن و به ناامیدی و زیان دچار مساز. ای که شنوای همیشگی دعاها! ای مهربان‌ترین مهربانان! [1] . در برخی نسخه ها: حُطَّ [2] . در برخی نسخه ها: اٰوَى ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۹۲ 『 #دعای صد و نود و دو – مناجات نیازمندان با خداوند عزوجلّ 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی کَسْرِی لَا یَجْبُرُهُ إِلَّا لُطْفُکَ وَ حَنَانُکَ، وَ فَقْرِی لَا یُغْنِیهِ إِلَّا عَطْفُکَ وَ إِحْسَانُکَ، وَ رَوْعَتِی لَا یُسَکِّنُهَا إِلّٰآ أَمَانُکَ، محبوبم! شکستگی مرا فقط لطف و مهربانی تو التیام می‌بخشد، و فقر و نیازم را فقط لطف و احسان تو تبدیل به بی‌نیازی و غنا می‌کند، و ترس و اضطرابم را تنها امنیت و پناه وجود تو آرام می‌سازد. وَ ذِلَّتِی لَا یُعِزُّهٰآ إِلَّا سُلْطَانُکَ، وَ أُمْنِیَّتِی لَا یُبَلِّغُنِیهٰآ إِلَّا فَضْلُکَ، وَ خَلَّتِی لَا یَسُدُّهٰآ إِلَّا طَوْلُکَ، وَ حَاجَتِی لَا یَقْضِیهَا غَیْرُکَ، وَ کَرْبِی لَا یُفَرِّجُهُ سِوَى رَحْمَتِکَ، خواری و ناتوانی‌ام را تنها قدرت تو به عزت بدل می‌کند، آرزوهایم را فقط فضل و کرم تو برآورده می‌سازد، و فقر و نیازم را تنها بخشش بی‌پایانت برطرف می‌کند، و حاجتم را کسی جز تو برآورده نمی‌سازد، و اندوه دلم را هیچ‌کس جز رحمت بی‌انتهای تو نمی‌زداید. وَ ضُرِّی لَا یَکْشِفُهُ غَیْرُ رَأْفَتِکَ، وَ غُلَّتِی لَا یُبَرِّدُهٰآ إِلَّا وَصْلُکَ، وَ لَوْعَتِی لَا یُطْفِیهٰآ إِلَّا لِقَاؤُکَ، وَ شَوْقِیٓ إِلَیْکَ لَا یَبُلُّهُ إِلَّا النَّظَرُ إِلَى وَجْهِکَ، وَ قَرَارِی لَا یَقِرُّ دُونَ دُنُوِّی مِنْکَ، جز مهربانی تو هیچ‌کس درد و رنج مرا برطرف نمی‌کند. آتشی که در دل دارم، تنها با رسیدن به وصالت خاموش می‌شود. سوز و گداز دلم، جز با دیدار تو آرام نمی‌گیرد.و اشتیاقم به تو را هیچ چیزی جز تماشای جمالت سیراب نمی‌کند، و دلم جز با نزدیکی به تو قرار نمی‌یابد. وَ لَهْفَتِی لَا یَرُدُّهٰآ إِلَّا رَوْحُکَ، وَ سُقْمِی لَا یَشْفِیهِ إِلَّا طِبُّکَ، وَ غَمِّی لَا یُزِیلُهُ إِلَّا قُرْبُکَ، وَ جُرْحِی لَا یُبْرِئُهُ إِلَّا صَفْحُکَ وَ رَیْنُ قَلْبِی لَا یَجْلُوهُ إِلَّا عَفْوُکَ، وَ وَسْوَاسُ صَدْرِی لَا یُزِیحُهُ إِلّٰآ أَمْرُکَ. حسرت و دلتنگی‌ام را جز نسیم رحمت تو آرام نمی‌کند، و بیماری‌ام را جز درمان تو شفا نمی‌بخشد. غم و اندوهم را تنها نزدیکی به تو از بین می‌برد، و زخم دلم را فقط گذشت و بخشش تو التیام می‌دهد. و تیرگی و زنگار قلبم را تنها عفو تو صیقل می‌دهد، و وسوسه‌های سینه‌ام را جز فرمان تو از میان نمی‌برد. فَیَا مُنْتَهٰىٓ أَمَلِ الْآمِلِینَ، وَ یَا غَایَهَ سُؤْلِ [1] السّٰآئِلِینَ، وَ یٰآ أَقْصَى طَلِبَهِ الطَّالِبِینَ، وَ یٰآ أَعْلَى رَغْبَهِ الرَّاغِبِینَ، وَ یَا وَلِیَّ الصَّالِحِینَ، وَ یٰآ أَمَانَ الْخٰآئِفِینَ، وَ یَا مُجِیبَ دَعْوَهِ الْمُضْطَرِّینَ، وَ یَا ذُخْرَ الْمُعْدِمِینَ،[2] وَ یَا کَنْزَ الْبٰآئِسِینَ، وَ یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ، وَ یَا قَاضِیَ حَوٰآئِجِ الْفُقَرَاءِ وَ الْمَسَاکِینِ، وَ یٰآ أَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ وَ یٰآ أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ، ای نهایت آرزوی آرزومندان، ای مقصد و مقصود درخواست‌کنندگان، ای بالاترین خواستۀ جویندگان، ای برترین امید مشتاقان، ای سرپرست صالحان، ای پناهگاه ترسیدگان، ای اجابت کنندۀ دعای درماندگان، ای اندوختۀ نیازمندان، ای گنجینۀ دل‌شکستگان، ای فریادرس استغاثه‌کنندگان، ای برآورندۀ حاجات فقیران و مستمندان، ای کریم‌ترینِ کریمان، و ای مهربان‌ترینِ مهربانان!

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۹۲ 『 #دعای صد و نود و دو – مناجات نیازمندان با خداوند عزوجلّ 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی‌اش همیشگی است إِلَهِی کَسْرِی لَا یَجْبُرُهُ إِلَّا لُطْفُکَ وَ حَنَانُکَ، وَ فَقْرِی لَا یُغْنِیهِ إِلَّا عَطْفُکَ وَ إِحْسَانُکَ، وَ رَوْعَتِی لَا یُسَکِّنُهَا إِلّٰآ أَمَانُکَ، محبوبم! شکستگی مرا فقط لطف و مهربانی تو التیام می‌بخشد، و فقر و نیازم را فقط لطف و احسان تو تبدیل به بی‌نیازی و غنا می‌کند، و ترس و اضطرابم را تنها امنیت و پناه وجود تو آرام می‌سازد. وَ ذِلَّتِی لَا یُعِزُّهٰآ إِلَّا سُلْطَانُکَ، وَ أُمْنِیَّتِی لَا یُبَلِّغُنِیهٰآ إِلَّا فَضْلُکَ، وَ خَلَّتِی لَا یَسُدُّهٰآ إِلَّا طَوْلُکَ، وَ حَاجَتِی لَا یَقْضِیهَا غَیْرُکَ، وَ کَرْبِی لَا یُفَرِّجُهُ سِوَى رَحْمَتِکَ، خواری و ناتوانی‌ام را تنها قدرت تو به عزت بدل می‌کند، آرزوهایم را فقط فضل و کرم تو برآورده می‌سازد، و فقر و نیازم را تنها بخشش بی‌پایانت برطرف می‌کند، و حاجتم را کسی جز تو برآورده نمی‌سازد، و اندوه دلم را هیچ‌کس جز رحمت بی‌انتهای تو نمی‌زداید. وَ ضُرِّی لَا یَکْشِفُهُ غَیْرُ رَأْفَتِکَ، وَ غُلَّتِی لَا یُبَرِّدُهٰآ إِلَّا وَصْلُکَ، وَ لَوْعَتِی لَا یُطْفِیهٰآ إِلَّا لِقَاؤُکَ، وَ شَوْقِیٓ إِلَیْکَ لَا یَبُلُّهُ إِلَّا النَّظَرُ إِلَى وَجْهِکَ، وَ قَرَارِی لَا یَقِرُّ دُونَ دُنُوِّی مِنْکَ، جز مهربانی تو هیچ‌کس درد و رنج مرا برطرف نمی‌کند. آتشی که در دل دارم، تنها با رسیدن به وصالت خاموش می‌شود. سوز و گداز دلم، جز با دیدار تو آرام نمی‌گیرد.و اشتیاقم به تو را هیچ چیزی جز تماشای جمالت سیراب نمی‌کند، و دلم جز با نزدیکی به تو قرار نمی‌یابد. وَ لَهْفَتِی لَا یَرُدُّهٰآ إِلَّا رَوْحُکَ، وَ سُقْمِی لَا یَشْفِیهِ إِلَّا طِبُّکَ، وَ غَمِّی لَا یُزِیلُهُ إِلَّا قُرْبُکَ، وَ جُرْحِی لَا یُبْرِئُهُ إِلَّا صَفْحُکَ وَ رَیْنُ قَلْبِی لَا یَجْلُوهُ إِلَّا عَفْوُکَ، وَ وَسْوَاسُ صَدْرِی لَا یُزِیحُهُ إِلّٰآ أَمْرُکَ. حسرت و دلتنگی‌ام را جز نسیم رحمت تو آرام نمی‌کند، و بیماری‌ام را جز درمان تو شفا نمی‌بخشد. غم و اندوهم را تنها نزدیکی به تو از بین می‌برد، و زخم دلم را فقط گذشت و بخشش تو التیام می‌دهد. و تیرگی و زنگار قلبم را تنها عفو تو صیقل می‌دهد، و وسوسه‌های سینه‌ام را جز فرمان تو از میان نمی‌برد. فَیَا مُنْتَهٰىٓ أَمَلِ الْآمِلِینَ، وَ یَا غَایَهَ سُؤْلِ [1] السّٰآئِلِینَ، وَ یٰآ أَقْصَى طَلِبَهِ الطَّالِبِینَ، وَ یٰآ أَعْلَى رَغْبَهِ الرَّاغِبِینَ، وَ یَا وَلِیَّ الصَّالِحِینَ، وَ یٰآ أَمَانَ الْخٰآئِفِینَ، وَ یَا مُجِیبَ دَعْوَهِ الْمُضْطَرِّینَ، وَ یَا ذُخْرَ الْمُعْدِمِینَ،[2] وَ یَا کَنْزَ الْبٰآئِسِینَ، وَ یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ، وَ یَا قَاضِیَ حَوٰآئِجِ الْفُقَرَاءِ وَ الْمَسَاکِینِ، وَ یٰآ أَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ وَ یٰآ أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ، ای نهایت آرزوی آرزومندان، ای مقصد و مقصود درخواست‌کنندگان، ای بالاترین خواستۀ جویندگان، ای برترین امید مشتاقان، ای سرپرست صالحان، ای پناهگاه ترسیدگان، ای اجابت کنندۀ دعای درماندگان، ای اندوختۀ نیازمندان، ای گنجینۀ دل‌شکستگان، ای فریادرس استغاثه‌کنندگان، ای برآورندۀ حاجات فقیران و مستمندان، ای کریم‌ترینِ کریمان، و ای مهربان‌ترینِ مهربانان!