آرایه‌های ادبی تَلمیح در لغت، به معنای نگاه کردن به چیزی و اشاره کردن به سوی چیزی است و در اصطلاح فن بدیع، اشاره کردن به داستانی اساطیری، قصه، مثَل، آیه، حدیث، شعر، دانشها و باورهای عامه است. الف - تلمیح به آیات قرآنی: تکیه بر تقوا و دانش، در طریقت کافری است راهرو گر صد هنر دارد، توکل بایدش (حافظ) اشاره است به آیه‌ی چهارم از سوره‌ی طلاق: و مَن یَتَوَکَّل عَلَی الله فَهُوَ حَسبُه. ب - تلمیح به احادیث: کُنتُ نَبیّاً چو عَلَم پیش بُرد ختم نبوت به محمد سپرد (نظامی) که اشاره دارد به حدیث نبوی : کُنتُ نَبیّاً و آدَمُ بَینَ الماءِ و الطّین. ( من پیامبر بودم؛ در حالی که آدم بین آب و گِل بود.) ج - تلمیح به باورهای دینی: کجاست صوفی دَجّال‌چشمِ مُلحد‌شکل؟ بگو بسوز که مهدی دین‌پناه آمد (حافظ) د - تلمیح به اساطیر: شاه ترکان چو پسندید و به چاهم انداخت دستگیر ار نشود لطف تهمتن، چه کنم؟ (حافظ) بدیع در شعر فارسی، دکتر عقدایی، ص ۷۹ و ۸۰ و بلاغت، دکتر محمدی، ص ۱۵۵. #آرایه‌های_ادبی #تلمیح https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303