🌷نکته تفسیری صفحه ۲۲۶🌷 توفان نوح: نزدیک به هزار سال از شروع رسالت نوح می گذشت. 950 سال، زمان کمی برای دریافتن حقیقت نبود؛ ولی قوم نوح به سبب لجاجت و گناه، از دیدن حقیقت کور و از شنیدنش کر شده بودند، و نتیجه‏ ی ده قرن تلاش پیامبر خدا برای هدایت مردم، ایمان آوردن جمعیّت اندکی در حدود هشتاد نفر بود! فرصت ایمان آوردن دیگر رو به پایان بود و زمان دیدن وعده های نوح نزدیک می شد. وحی خدا بر آن پیامبر کهن سال فرود آمد که غیر از همین افراد باایمان و اندک، کسی به تو ایمان نمی آورد و چنین مقرّر شده است که کافران لجوج دیگر، گرفتار توفان شوند. به همین‏ علّت، از این به بعد، تو مأمورِ ساختن کشتی بسیار بزرگی هستی تا با آن، جان افراد باایمان و نسل حیوانات بی گناه حفظ شود. نوح و مؤمنان همراهش، بر اساس آموزش ویژه ی خدا که از طریق وحی به نوح می رسید، شروع به ساختن کشتی کردند؛ البته در سرزمینی که از دریاها بسیار دور بود. به همین‏ سبب، هرگاه گروهی از کافران قومش بخصوص اشراف و سران مغرور و سرمست از کنارش می گذشتند، به او می خندیدند و مسخره اش می‏کردند؛ ولی نوح که می دانست چه اتّفاقی خواهد افتاد، با صبر و استقامت به ساختن کشتی ادامه می داد و به آنان می فرمود: «اگر شما اکنون ما را مسخره می کنید، در آینده ای نزدیک، زمانی فرا می رسد که ما شما را مسخره خواهیم کرد.» پس از سالها تلاش و زحمتِ حضرت نوح و مؤمنان، آن کشتی غول‏ پیکر ساخته شد و زمان مقرّر فرا رسید. چون توفان، عالم گیر بود و هیچ موجود هوازی را بر سطح زمین زنده نمی گذاشت، نوح از سوی خدا مأمور شد که برای بقای نسل انسان و حیوانات، یک جفت از هر نوع حیوان را بر کشتی سوار کند و خود و خانواده اش و افراد باایمان نیز بر کشتی سوار شوند. البته همسر و پسر نوح که از کافران بودند، سوار کشتی نشدند. پس به فرمان خدا، تنوری که محل آتش و گرما بود، ناگاه فوران کرد و آبی سیل آسا از آن خارج شد. نوح که می دانست این نخستین نشانه‏ ی عذاب الهی است، آماده‏ ی توفان شد. آری، آسمان و زمین، مأموریت خود را آغاز کردند. آسمان با تمام قدرت بارید و زمین، آبهای درون خود را بیرون داد. مردمی که صدها سال نوح را دروغگو می شمردند، با حیرت و وحشت به جهان اطراف خود نگاه می کردند که به سرعت پر از آب می شد؛ امّا نوح و افراد باایمان که با آرامش و لبخند بر عرشه‏ ی کشتی ایستاده بودند، با یاد خدا و کمک خواستن از او، سیر تاریخی خود را آغاز کردند. توفان، بی‏نهایت مهیب و وحشتناک بود؛ تا آنجا که ارتفاع برخی از امواج، به بلندی یک کوه می رسید. طبق احادیث امامان، کشتی نوح، شش ماه بر روی آب سرگردان بود، و در این مدّت، از روی سرزمین های متعدّدی مانند مکّه و کربلا عبور کرد. تا اینکه سرانجام فرمانروای جهان به آسمان فرمان آرامش داد و زمین را مأمور کرد که آبها را به درون خود فرو برد. بدین‏ ترتیب، توفان عالمگیر نوح، پس از پاکسازی زمین از وجود آلوده‏ ی کافران و منکران خدا، به پایان رسید و کشتی نوح بر فراز کوه «جودی» فرود آمد و سرنشینان آن با سلامت و امنیّت به زمین پا گذاشتند. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊