⭕️جنگ در سایه مذاکره! (قسمت دوم) 🔹آمریکا در قبال وعده لغو تحریم و به تعبیر بوش ساختن یک اقتصاد مرفه ؛ انهدام تمامی تجهیزات هسته ای ، تعطیل کردن همه برنامه های تحقیق و توسعه هسته ای ، بازرسی نامحدود بازرسان آژانس انرژی اتمی را از لیبی می خواهد تا نهایتا در 19 دسامبر 2003 قذافی کاملا تسلیم می شود و همه درخواست های آمریکا را اجرایی می کند و تاسیسات هسته ای خود را مستقیما به آمریکا منتقل می کند و حتی برد موشک های خود را نیز به 300 کیلومتر کاهش می دهد. اما آمریکا به بهانه اینکه اینها تنها قسمتی از برنامه های هسته ای و کشتارجمعی لیبی بوده و با لغو تحریم ها رفتار قذافی معلوم نیست چگونه باشد و مساله حقوق بشر در لیبی برای ما سئوال است و... تحریم های اساسی را لغو نمی کند. 🔹اما داستان ادامه دارد، لیبی که اکنون خلع سلاح شده و فشارهای اقتصادی نیز سرجای خودش است ، پس از 5 سال، در 2011 آمریکا با متحد همیشگی خود انگلستان، به بهانه بالا گرفتن اعتراضات مردمی در لیبی به‌صورت هوایی به این کشور حمله می کند‌! انگلستان که زمانی متعهد شده بود از لیبی در صورت حمله نظامی کشوری دیگر دفاع کند‌، خود در حمله به لیبی تحت عنوان نیروهای ائتلاف یا ناتو حضور می یابد. مسئولان سیاست خارجی انگلیس در همان زمان پا را فراتر گذاشته اعلام کردند تا زمانی‌که ناآرامی‌ها در لیبی ادامه داشته باشد‌، در این کشور می‌مانند. این‌گونه بود که قذافی همه‌چیز را از دست داد. 🔹قذافی که با سازش و معامله با آمریکا توان نظامی خود را از دست داده و همچنان در زیر فشارهای اقتصادی به سر می برد، با حمله ناتو تمامی زیرساخت های اقتصادی باقی مانده را از هم از دست می دهد. خود قذافی هم در همین حین کشته می شود و این است هزینه سازش! و این است نتیجه مذاکره و اعتماد به آمریکا که جنگ و سقوط را هم در پی دارد. کاندوليزا رايس وزیر وقت امور خارجه آمریکا مسئله لیبی را نمونه موفق سیاست خارجی آمریکا می خواند و می گوید: « همان طور که سال 2003 نقطه عطف تاریخی برای مردم لیبی بود. سال هاي ديگر نیز می‌تواند نقطه عطفی برای مردم ایران و کره شمالی باشد.» آیا ایران و کره شمالی از تجربه لیبی درس خواهند گرفت؟! ✍️ #علیرضا_فقیهی_راد 🔹این مطلب در : http://nasimonline.ir/Content/Detail/2325138/ ✅ @haallaj