*روایت مراسم رفیق شهیدم در شاهچراغ* : قسمت اول 1⃣ یکی دو ساعت قبل برنامه رسیدم شاهچراغ. بیرون از حرم، جلوی باب‌الرضا دسته ۴۰نفره‌ای از دانش آموزان پسر ۱۵_۱۶ساله ایستاده بودند. از لباس فرمشان می‌شد حدس زد دوستان و همکلاسی های شهید محمدرضا کشاورز هستند. وارد گیت بازرسی شدم. شلوغ تر از تصورم بود. ۱۰ دقیقه‌ای معطل شدم. به صحن اصلی نرسیده بودم که چند دختر ۱۰-۱۱ساله توجهم را جلب کردند. مریم، محدثه، هستی و نازنین زهرا -خبرحادثه تروریستی شاهچراغ را چطور و کجا شنیدید؟ مریم: خانه پدربزرگم بودم و در تلویزیون خبر را دیدم. گریه کردم. چه حسی داشتید؟ همه ناراحت شدیم چون آنها در راه خدا برای نماز آمده بودند، مگر چه گناهی کرده بودند که آنها را کشتند؟! _کار چه کسانی بود؟ مریم:داعش این فتنه ها را بپا کرد. نازنین زهرا: تروریستهای نامرد - از اینکه چندتا از شهدا هم سن و سال شما و دانش آموز بودند چه حسی دارید؟ محدثه: دوست داشتم جزء یکی از آنها بودم. مریم: خیلی ناراحت شدم. آنها باید الان در مدرسه باشند و درس بخوانند. حقشان نبود که کشته شوند‌. نازنین زهرا: اینها باید بزرگ می‌شدند و مثل دانشمندان به ملت کمک می‌کردند و باعث افتخار کشور بشوند. -در مدرسه برای شهدا چه کاری کردید؟ هستی:شعار مرگ بر آمریکا دادیم و پرچم آمریکا را آتش زدیم و به آمریکا میگویم اصلا نمی توانی هیچ کاری انجام دهی، چون ما تا آخر ایستاده ایم. دشمنان با وجود ما جرئت ندارد ضربه‌ای به ایران بزنند. ادامه دارد... روایت میدانی فهیمه نیکخو، ۱۰ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz