تک تک آدميان می‌دانند که مرگ همانند پرنده‌ای بر بام خانۀ همه می‌نشيند و بر شانۀ تمام آدميزادگان فرود می‌آيد؛ اما هيچ کدام دوست ندارند که مرگ، نام و يادشان را محو گرداند و با مُردن، طومار خاطره و یادشان در هم نورديده شود. انسان‌ها فطرتاً به بقا و ماندگاری تمايل دارند و می‌خواهند ياد آن‌‌ها پس از مرگ به بهترين نحو ممکن بر زبان بازماندگان و آيندگان جاری باشد. این خواستۀ فطریِ همۀ آدمیان حتی بزرگان تاریخ بوده است. ابراهيم خليل علیه‌السلام خطاب به پروردگار متعال عرضه مي دارد:
«وَ اجْعَلْ لِيِ لسَانَ صِدْقٍ فيِ الْآخِرِينَ» يعنی خدايا، نام و يادم را در آينده به نيکويی باقی بگذار و مرا در ميان درست‌کاران تاريخ ثبت کن.
چنين خواسته‌ای کاملاً بجاست و از دورانديشي و وسعت نظر آدمی برمی خیزد. اما طبیعی است که انسان‌ها می‌میرند و پروندۀ حیاتشان بسته می‌شود، مگر کسانی که در طول دوران حيات خود، از ظرفيت‌هايی که به ماندگاری‌شان کمک می‌کند بهره بگيرند.
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در روایتی درس‌آموز، سه چیز را عامل بقای نام و یاد انسان و نیک‌نامی او پس از مرگ عنوان می‌فرماید:
هنگامی كه انسان می‌ميرد، عملش از او جدا می‌شود جز سه چيز: علمی كه از آن سود برده شود، یا صدقه‌ای که بعد از مرگش همچنان باقی است یا فرزند صالحی كه برايش دعا می‌كند.
▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۵۸۲-۵۸۱.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵
@Hedayatnoor