♦️کرونا و مناسک مذهبی 🔶مناسک و آیین‌ها از ارکان بنیادین هر دین و مذهب به شمار می‌آیند و مومن از مجرای مشارکت در آنها قصد ارتباط و اتصال با امر مقدس و عالم بالا را دارد. از دیدگلیفوردگیرتز، مردم‌شناس آمریکایی، مناسک، صور نمادین و تبلور و تجسد ترکیب‌یافته‌ای از ارکان دینداری‌اند. دو رکن مهم دینداری یعنی التزام به ارزش‌های اخلاقی(= جهان آنگونه که زیسته می‌شود) و پذیرش جهان‌بینی(= جهان آنگونه که تصور می‌شود) در قالب مناسک به هم می‌آمیزند. 🔷 به بیان دیگر، انجام مناسک، به ظهور درآوردن حقیقت قدسی و زیستن بر مبنای آن است. از دید وی، مومنان بواسطه شرکت در مناسک دینی به درون امر قدسی جهش می‌کنند و از همین روست که پس از انجام مناسک و بازگشت به زندگی عادی، نوعی تغییر روحی را در خود احساس می‌کنند. مناسک معمولا در لحظه موسوم به لحظه قدسی که فرد از دنیای روزمره و اشتغالات معمول خود جدا می‌شود، انجام می‌گیرند. 🔶 برخی جامعه‌شناسان دین، همچون دورکیم بر این باورند که مناسک و اعمال در نزد عموم دینداران، جایگاهی بالاتر و برتر از عقاید و باورداشت‌ها دارند. مومنان عادی معمولا تنها در صورت توفیق به ادای مناسک، رسالت و مسئولیت مومنانه خود را انجام یافته تلقی می‌کنند و به باورداشت‌های و مفروضات نظری و اندیشه‌ای التفات تفصیلی ندارند. 🔷از منظر کارکردی نیز انجام مناسک، آثار و نتایج روحی و اجتماعی قابل توجهی در پی دارد یا عموم مومنان انتظار دارند از رهگذر آنها به این نتایج دست یابند. فرهنگ دینی عمدتا از طریق مناسک عینیت، تثبیت، تداوم و انتقال می‌یابد. تمایز فرهنگ‌ها عمدتا از طریق جلوه‌های نمادین و رفتارهای عینی افراد وابسته عینیت می‌یابد. مومنان تنها با مشارکت در مناسک است که ایمان دینی خود را کمال بخشیده و به صورت مکرر در مسیر تعالی تدریجی بازتولید می‌کنند. 🔗 متن کامل + یادداشت‌های مرتبط #کرونا #ماه_رمضان #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN