اضافه کنم: اگر آدم ملّایی در میدان علم حضور دارد و خودش آنقدر خلاقیت دارد که یک بساطی پهن کند و چند نفری را جذب دُکانش کند، چرا باید داغ بردگی پاساژهای مندرس و فاسد را به جان بخرد؟ اگر کسی بتواند نیاز مالی و بیمه‌ای اش را تامین کند و خودش جوشش کار علمی داشته باشد (بنویسد، بخواند، بگوید، منتشر کند، خودش را در معرض نقد قرار دهد، در اتمسفر میدان علم حضور داشته باشد)، چرا سر سالمش را دستمال ببند؟ دوره هیئت‌علمی شدن گذشته؛ چنانکه دوره اسب‌سواری گذشته. دیری نیست که نقش هیئت‌علمی‌شدن را مثل اسب، فقط اطراف سواحل خزر و دور میدان نقش جهان خواهیم دید؛ این چیزی است که کلان‌روندهای عرصه علم به وضوح نشان می‌دهند. البته واقعا سخت است، دور ریختن تصور شیک و باپرستیژ هیئت‌علمی‌شدن را (تصوری که یک آدم میدان علم، حداقل ۱۵سال آن را در ذهنش پرورانده)؛ همانقدر که برای پدرومادرهای نسل قبل، سخت بود تصور اینکه شغل باپرستیژی غیر از کارمندشدن هم وجود دارد!! @ihispsir