#به_وقت_تفکر
برگرفته از کتاب اخلاق جنسی در اسلام و جهان غرب (شهید مطهری )
آیا اخلاق اسلامی با رشد طبیعی استعدادها مباین است؟(#قسمت_چهارم)
در قرآن كریم تعبیر دیگری هست كه نفس انسان را با صفت «امارة بالسوء» (فرمان دهنده به شر) توصیف می كند. این تعبیر این پرسش را پیش می آورد كه آیا از نظر قرآن كریم طبیعت نفسانی انسان شریر است؟ (اگر قرآن از جنبه ی فلسفه ی نظری، طبیعت نفسانی انسان را ذاتاً شریر می داند ناچار در فلسفه ی عملی راهی كه انتخاب می كند این است كه پروراندن و رشد دادن این موجود شریر بالذات خطاست؛ باید آن را همواره ضعیف و ناتوان و تحت فشار و زجر قرار داد و مانع ظهور و بروز و فعالیت وی شد و احیاناً آن را باید از میان برد) یا از نظر قرآن كریم طبیعت نفسانی شریر بالذات نیست، بلكه در حالات خاصی و به سبب عوارضی سر به طغیان و شرارت برمی دارد؛ یعنی قرآن از جنبه ی فلسفه ی نظری به طبیعت نفسانی بدبین نیست و آن را منشأ شرور نمی داند و قهراً در فلسفه ی عملی راهی كه انتخاب می كند نابود كردن یا ضعیف نگه داشتن و موجبات طغیان فراهم كردن نیست.
@ircom_8