🌸 #گپ_و_گفت_دخترونه 🌸 قسمت یازدهم قسمت آخر با صدای الله اکبر اذان هق هق گریه ام مدام شد دیگه حواسم به اطراف نبود اون موقع بود که سحر با گرمی دستانش دستم رو فشرد و از اونجا با بچه ها آشنا شدم . و جور شد و اون شب با کاروانشون که از همشهریهامون بودن هماهنگ کردیم اون شب رو با اونا رفتم شلمچه فقط به شوق شلمچه که سحر زیاد ازش تعریف میکرد تونستم از هوای خوش اروند جداشم اما هنوز اثر موجهای اروند بر انگشتانم آرامش خاصی رو میون تک تک سلولهام منتشر میکرد .....با این اینکه تیپم با سحر و نگار و محدثه جور نبود و لی خیلی بهم محبت داشتن و اون شب حس کردم بهترین دوستام رو پیدا کردم بین شوخی و خنده مثل همیشه سحر با جمله های تلنگری دلمو بیدار میکرد و بین راه نماز رو با این که درست بلد نبودم ولی اون روز با بچه ها شروع به خوندن کردم . اتوبوس رسید شلمچه ، قبل از پیاده شدن کمی شالمو محکم کردم و سحر با برق نگاهش خوشحالیش رو به نگاهم منتقل کرد و در گوشم یواش گفت یه چادر اضافه با خودم دارم دوس داری بپوشی؟ صدای راوی کنار اروند و آی دخترها دوباره توی گوشم تکرار شد و ناخودآگاه گفتم : چرا که نه. خودمم باورم نمیشد منو و چادر!! پوشیدم و تا سر در ورودی شلمچه رو دیدم تنم لرزید نوشته بود اینجا عطر چادر خاکی زهرا سلام الله علیها میدهد . با نوای خوش جبهه و بوی اسپند و خوشامدگویی خادمان وارد شدیم یه پسر بچه کوچولو کفش ها رو واکس میزد و به من گفت : خانم کفشتون رو بدید واکس بزنم با لبخند گفتم کفش من رنگش آبیه واکس نمیخوره گفت اشکال نداره برق میندازم. چقد برام جالب بود همه انگار توی محبت به هم مسابقه گذاشته بودند با زمزمه صلوات زیر لب کفشم براق و تمیز جلو پام جفت شده بود. و چند قدم که میون خاکهای شلمچه قدم زدیم با استقبال گرم خادمها ی خانم روبرو شدم چقدر مهربونی موج میزد. یه خانم در حال سجده روی خاکها و نوای اینجا خاکش طلا داره پخش میشد تنم لرزید و با صدای راوی که میگفت از زیر خاک صدا میاد صدای آشنا میاد اینجا خاکش آمیخته با خون و تن شهدای مفقود الاثره که هنوز پیکرشون برنگشته. همونجا زانوهام شل شد ،نشستم و هق هق گریه ام مدام شد. چادرمو محکم گرفتم. الان دو ساله که شیرینی زندگی رو حس کردم و با سحر و بچه ها، میون خاکهای شلمچه تولد دوباره مو جشن میگیریم . حرف و حدیث و طعنه مردم زیاد بود ولی با مدد شهدا همه سختیها برام آسون شد. از بعد از اولین سفر راهیان نور، این شهید گمنام که الان کنارشیم، شد مرهم حرفهای تلخ و شیرین زندگیم و توی دوراهیهای زندگی هوامو داره. آخه منم جو خانواده ام مذهبی نبود و براچادر پوشیدنم از پدر و مادر و خواهرهام و صمیمی ترین دوستم خیییلی طعنه شنیدم و خیلی شبها بی تاب میشدم و فقط با یاد کربلا آروم میشدم و به سحر زنگ میزدم و با حرفهاش مثل آب روی آتیش آرومم میکرد. و میگفت امام حسین علیه السلام و یاراش با اینکه تعدادشون کم بود ولی. یه تنه ایستادند و شهید شدند تا درس ایستادگی به ما بدن . باران خیره به نام شهید گمنام که با قلم سرخ بر پهنه سنگ سفید مزار نوشته شده بود حرفهای نگین مثل یه فیلم از ذهنش عبور میکرد. نگین خیره به گلوله های اشک که بر گونه باران میغلتید گفت: باران جان، امروز دستت رو بزار روی تربت پاک شهید گمنام خودش هواتو داره. باران حس غریبی داشت. برا تفریح اومده بود کوه و حالا ... اصلا براش قابل درک نبود. میون چشمای بارونی باران، آسمون هم شروع به باریدن کرد و با بوسه بر مزار شهید گمنام قطره های اشکش با قطره های بارون روی تربت شهید قاطی میشد و باران انگار داشت قاطی جمع عاشقا میشد و شهید گمنام چراغ راهش. و شاید آن روز، تولد دوباره باران، زیر باران، داشت رقم میخورد. منابع کتاب توحید مفضل، امام صادق علیه السلام کتاب توحید، شهید دستغیب کتاب ترگل‌؛ دولت آبادی کتاب من دختر خیابان انقلابم، عدالتیان نویسنده: خادم الشهدا :) کاری از #قرارگاه_خادم_الشهدا_جهرم @khadem_shohadajahrom