📖 امام عليه السلام در اين كلام كوتاه حكمت‌آميز اشاره به اسباب فزونى #نعمت كرده مى‌فرمايد: «روزى را به وسيلۀ صدقه فرود آوريد»؛ (اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَةِ).
منظور از #رزق و #روزى تمام مواهب الهى است كه انسان در زندگى به آن نياز دارد و معمولاً بر مواهب مادّى از قبيل مال و املاك گوناگون اطلاق مى‌شود، هرچند درباره امور معنوى نيز به كار مى‌رود؛ مثلاً مى‌گوييم: «اللّٰهُمّ ارْزُقْنَا الْايمانَ وَ الْيَقينَ ؛ خداوندا #ايمان و #يقين به ما روزى بفرما» ولى در كلام مورد بحث اشاره به مواهب مادى است.
منظور از «صدقه» هر گونه موهبت مادّى است كه بدون عوض و با انگيزۀ الهى در اختيار ديگرى قرار داده شود.
امام عليه السلام در اين كلام نورانى رابطۀ نزديكى ميان صدقات و فزونى رزق و روزى بيان فرموده است. اين معنا در روايات ديگر نيز با عبارات متفاوتى آمده است از جمله در حكمت 258 خواهد آمد كه امام عليه السلام مى‌فرمايد: «إذا أمْلَقْتُمْ فَتاجِرُوا اللّٰهَ بِالصَّدَقَةِ ؛ هر زمان فقير و نيازمند شديد با دادنِ #صدقه با خداوند معامله كنيد».
در حديث ديگرى از #امام_صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه به يكى از فرزندانش فرمود: از آن مالى كه نزد تو بود چقدر باقى مانده؟ عرض كرد: فقط چهل دينار. امام عليه السلام فرمود: برو و آن را به نيازمندان صدقه بده. عرض كرد: چيزى غير از آن در بساط نيست. فرمود: مى‌گويم آن را صدقه بده خدا به جاى آن به ما مى‌دهد. سپس فرمود: « أَ ما عَلِمْتَ أنَّ لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ مِفْتاحاً وَ مِفْتاحُ الرِّزْقِ الصَّدَقَةُ ؛ آيا نمى‌دانى هر چيز كليدى دارد و #كليد_رزق صدقه است؟» پس برو و آن را در راه خدا به نيازمندان بده. فرزند امام اين كار را كرد. ده روز نگذشته بود كه از محلى چهار هزار دينار خدمت حضرت آوردند. امام عليه السلام فرمود: فرزندم! چهل دينار براى خدا دادى و خداوند چهار هزار دينار به ما داد.