،،، برداشت میدانی و مستمر من از کشف حجاب در تهران چنین است: سال ۱۴۰۱(نیمه‌ی اول): ۲ درصد سال ۱۴۰۱(نیمه‌ی دوم): ۵ درصد سال ۱۴۰۲: ۱۰ درصد سال ۱۴۰۳: ۲۰ درصد. کسانی که اتهام تندروی را تکرار می‌کنند پاسخ بدهند که آیا در چهارچوب این سیر فزاینده، در انتظار تحقق آینده‌ی مساعد برای اجرای قانون نشسته‌اند؟! 🖇 افزوده: این سیر انحطاطی، از اوایل دهه‌ی نود آغاز شد و پس از ده سال به ثمر نشست. هرچه زمان می‌گذشت، شتاب ظهورات تجدّدی بیشتر می‌شد. گویا زمان و اتفاقات، فشرده شده بودند. در سال نودوشش، فقط بیست‌ونه زن در برخی شهرها کشف حجاب کردند.‌ پس از این، در کوچه‌های خلوت و از پشت، عکس می‌گرفتند و هشتک آزادی‌های یواشکی و چهارشنبه‌های سفید و نه به حجاب اجباری ساخته بودند. از سال نودوهفت، در خیابان نیز جسارت یافتند، اما بسیار اندک و با هراس. اگرچه عده‌‌ی ناچیزی از زنان، مرزهای پوشش را شکستند، اما به دیگران نیز جسارت بخشیدند. بی‌عملی و انفعال حاکمیّت و رهاشدگی سیاستی نیز به آنها اطمینان داد که مواجهه‌ای صورت نخواهد گرفت. نیمی از عدد کشف حجاب، در پیش از اغتشاش رخ داده بود. اغتشاش، نیروی پیشران بود نه نقطه‌ی آغاز. هرچه زمان گذشت، کمّیّت و کثرت، شرایط را دشوارتر کرد. هراس موهوم و القائی از تکرار اغتشاش، نتیجه‌ی اغتشاش را بدون هزینه‌ی تکرار اغتشاش در پی داشت. سنگرهای جدید را بدون اغتشاش فتح کردند و بر عدد و جسارت خود افزودند. تحلیل‌‌های غلط و محافظه‌کارانه‌ی نهادهای رسمی، چنین امکانی را بدون تحمل هزینه‌ی خیابانی، در اختیار نیروهای لیبرال قرار داد. https://virasty.com/Mehdi_jamshidi/1741746611827084360