عرض ارادت به حسین می رسانم همه جا سلام خود را به ارادتش بگویم سخن و کلام خود را من و خاک کربلایش من و قبر با صفایش بخدا که خاکبوسم حرم امام خود را شده اسم او دوایم شده ذکر او شفایم وَ بگیرم از کلامش همه دم دوام خود را بنگر که زخم دل را ز حسین مرهم آرم وَ بگیرم از وجودش همه التیام خود را شده در جهان مرامم ز حریم او گدایی ندهم ز کف الهی منش و مرام خود را بجز از حریم پاکش به کجا رود دل من بخدا رها نسازد نفسی غلام خود را چه غم از عذاب قبر و چه غم از شب سیاهم که ازو کنم منوّر ظُلُمات شام خود را به حسین هر که بینم سخنی بگوید و من بدهم ز اشک دیده همه دم پیام خود را نکشم دو دست «یاسر» اَبَدَا" ز دامن او که من از حسین دارم همه احترام خود را ** محمود تاری «یاسر»