عبدالحسین آیتی یزدی
عبدالحسین آیتی مفسر، ادیب، شاعر و نویسنده نام‌آور در اسفند ۱۲۴۹ شهرستان تفت متولد شد. جدش آيتاللّه حاج ملامحمّد بزرگ از علماى عصر فتحعلى‌شاه قاجار و پدرش شیخ‌محمد، معروف به حاج‌آخوند تفتی، از ائمه جماعات، واعظان فاضل و مرجع امور مذهبی بود.
عبدالحسین به آموختن ادبیات و علوم اسلامی در مدرسه خانِ بزرگ یزد نزد اساتیدی چون ميربهاء‌الدّين جندقى، ملاعبدالكريم مسگر و ملاعلى‌اكبر ندوشنى پرداخت و در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد. پس از درگذشت پدرش به زادگاهش بازگشت و به امامت جماعت و وعظ پرداخت.
وی در سی‌و‌چهار سالگی در دام بهاییان افتاد و سال‌ها در شمار گمراه‌شدگان به وسیله این فرقه ضاله بود. اما در مدت سه ماه که مهمان «عباس افندى» در حیفا بود به بطلان مذهب بهاییان پی بُرد و پس از سفر شش‌ماهه به مصر و اروپا به دروغ بودن سایر ادعاهای بهاییت آگاه شد و این فرقه ضاله را ترک گفت.
او پس از آگاه شدن از این حقیقت ده سال مقیم تهران شد و «کشف‌الحیل» را درباره فریب‌کاری‌های زمامداران اين فرقه ضاله و در سه جلد نگاشت که بارها چاپ شد. این کتاب در معرفی چهره حقیقی بهاییان و روشنگری بر علیه آنان نقش به‌سزایی داشت.
آیتی ده سال پس از آن به یزد بازگشت و به تدریس در دبیرستان‌ها مشغول شد.
ایشان جز «کشف‌الحیل» آثار دیگری دارد که از جمله آن‌ها تفسیر سه جلدی است که ترجمه قرآن آن از ترجمههاى روان عصر جديد است.
سرانجام آيتى در مهر سال ۱۳۳۲ خورشيدى، رخت به سراى ديگر كشيد و پیکرش در قبرستان حاج شيخ قم به خاك سپرده شد.
@maosya