مطلع ِعشقانه
مجوز ِبی ادبی و بی اخلاقی و ایذای مومن نمی شود. تا چیزی بگویی در کمال پررویی بگوید شوخی کردم یا طنز است وقتی این کتاب را بخوانی می فهمی غالب برنامه ها اخلاق_اسلامی است . مسئله کیفیت ادا است. ممکن است انگیزه حق باشد، مواد سخن حق باشد، اما از نظر کیفیت ادا طوری ادا کند که کسی را اذیت یا تخفیف کند. با شوخی قصد اذیت، سبک کردن با کوچک کردن نداشت، اما حق را با انگیزه ی حق طوری ادا کرد که نتیجه اش اذیت کردن طرف مقابل شد. این مباحث از عناوین قصدیه نیست. ممکن است کسی قصد تحقیر نداشته باشد ولی بحث جنبه ی انتزاعی خارجی است. فرض کنید شخصیت بزرگی نشسته و چون پای انسان درد می کند، آن را دراز می کند، آن بزرگ را کوچک می کند. او قصد تحقیر ندارد، اما هرکسی وارد شود می گوید، دارد آن بزرگ را کوچک می کند. این حساب جنبه های انتزاعی است. مسئله ی تعظیم هم همینطور است. در باب و ممکن است که قصد تخفیف و تحقیر نداشته باشد و نمی خواهد سبک و کوچک کند؛ نمی خواهد اذیت بکند؛ کلمه ای هم که می گوید، غیبت و .. نیست. ولی این ثمره، از آن انتزاع و مترتب می شود. با همین شوهی و بذله گویی که کرده، بدون توجه به کسی ضربه می زند؛ لذا در باب شوخی مسئله ی کیفیت ادا هم مطرح است که چگونه ادا کند. ۳۹ آفات زبان حاج آقا رحمت الله . تابع هوای نفسانی مردم نشوید که شهوت شان چه جیزی می پسندد. برای خوشی جهات نفسلنی مردم عمل نکنید. بروید دنبال این که خدا از چه خوشش می آید، نه اینکه مردم از چه خوششان می آید. از نظر واقعی اگر بشکافی معنای بر محور خوشایند مردم، شرک است؛ محکم می گویم که شرک است. هرچه را مردم بیشتر خوششان می آید، نباید بیشتر انجام بشود! معیار باید خدا باشد. ۲۸ص .. اگر در ارتباط با مال و است، برای پول به دست آوردن و زندگی گذراندن در وادی دیگران افتاده ای این کار برایت جنبه ی حرفه ای پیدا کرده و شغل تو شده است. چه کنیم؟! گاهی اسمش را می گذارند. کدام هنر؟! اگر این چنین برای مال به دست آوردن و زندگی کردن ، می کند، بداند طرف مقابلت هم مرزوق است و خودش نمی تواند روزی خودش را به دست بیاورد. روزی دهنده کس دیگری ست. برای خوشایند چه کسی این کار را می کنی؟ برو رضای خالق و رازق را به دست بیاور، نه رضای مخلوق و مرزوق ِعاجر ِبیچاره را؛ برو به خدا تکیه کن. همه به دست قدرت اوست؛ رضایت مخلوق را به سخط خالق نخر. ص۲۷ از کتاب آفات زبان جلد نُه و و
19 مشاهده