ادامه باب لباس ... فَإِنَّهَا مِنْ آفَاتِ اَلدِّينِ وَ مُورِثَةُ اَلْقَسْوَةِ فِي اَلْقَلْبِ پس به درستى كه اينها از آفات دين هستند و باعث قساوت قلب می شوند فَإِذَا لَبِسْتَ ثَوْبَكَ فَاذْكُرْ سَتْرَ اَللَّهِ عَلَيْكَ ذُنُوبَكَ بِرَحْمَتِهِ وَ أَلْبِسْ بَاطِنَكَ كَمَا أَلْبَسْتَ ظَاهِرَكَ بِثَوْبِكَ وَ لْيَكُنْ بَاطِنُكَ مِنَ اَلصِّدْقِ فِي سِتْرِ اَلْهَيْبَةِ وَ ظَاهِرُكَ فِي سِتْرِ اَلطَّاعَةِ هرگاه ظاهرت را به لباسی پوشاندی پس ياد بياور پوشيدن حقّ تعالى گناهانت را به رحمتش و بپوشان باطنت را به صدق چنان كه پوشانده اى ظاهرت را به لباست و هرآينه بايد بوده باشد باطن تو در پردۀ رهبت و خوف و ظاهرت در پردۀ طاعت وَ اِعْتَبِرْ بِفَضْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَيْثُ خَلَقَ أَسْبَابَ اَللِّبَاسِ لِيَسْتُرَ اَلْعَوْرَاتِ اَلظَّاهِرَةَ وَ فَتَحَ أَبْوَابَ اَلتَّوْبَةِ وَ اَلْإِنَابَةِ وَ اَلْإِغَاثَةِ لِيَسْتُرَ بِهَا اَلْعَوْرَاتِ اَلْبَاطِنَةَ مِنَ اَلذُّنُوبِ وَ أَخْلاَقِ اَلسَّوْءِ و عبرت بگير از فضل حقّ تعالی كه خلق كرد اسباب لباس را براى پوشيدن عورت هاى ظاهر و فتح فرمود درهاى توبه و بازگشت را براى پوشيدن عورت هاى باطنه از گناهان و اخلاق بد وَ لاَ تَفْضَحْ أَحَداً حَيْثُ سَتَرَ اَللَّهُ عَلَيْكَ مَا هُوَ أَعْظَمُ مِنْهُ وَ اِشْتَغِلْ بِعَيْبِ نَفْسِكَ و رسوا مگردان كسى را وقتى كه پوشانده حقّ تعالى بر تو اعظم از گناه و عيب آن كس و مشغول باش به عيب نفس خود وَ اِصْفَحْ عَمَّا لاَ يَعْنِيكَ حَالُهُ وَ أَمْرُهُ وَ اِحْذَرْ أَنْ يَفْنَى عُمُرُكَ بِعَمَلِ غَيْرِكَ وَ يَتَّجِرَ بِرَأْسِ مَالِكَ غَيْرُكَ وَ تَهْلِكَ نَفْسُكَ اعراض كن و بگذر از هر امر و کاری که به كار تو نيايد و نفع اخروى كه اهمّ‌ نفع ها است در او نباشد و حذر كن از آن كه فانى سازى عمرت را براى عمل غير خود و تجارت كنى به سرمايۀ خودت براى غير خودت و هلاك كنى نفست را فَإِنَّ نِسْيَانَ اَلذُّنُوبِ مِنْ أَعْظَمِ عُقُوبَةِ اَللَّهِ تَعَالَى فِي اَلْعَاجِلِ وَ أَوْفَرِ أَسْبَابِ اَلْعُقُوبَةِ فِي اَلْآجِلِ وَ مَا دَامَ اَلْعَبْدُ مُشْتَغِلاً بِطَاعَةِ اَللَّهِ تَعَالَى وَ مَعْرِفَةِ عُيُوبِ نَفْسِهِ وَ تَرْكِ مَا يَشِينُ فِي دِينِ اَللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَهُوَ بِمَعْزِلٍ عَنِ اَلْآفَاتِ غَائِصٌ فِي بَحْرِ رَحْمَةِ اَللَّهِ تَعَالَى يَفُوزُ بِجَوَاهِرِ اَلْفَوَائِدِ مِنَ اَلْحِكْمَةِ وَ اَلْبَيَانِ پس به درستى كه فراموش كردن گناه از اعظم عقوبت حقّ تعالى است در دنيا و وافرتر اسباب عقوبت است در آخرت و مادام كه عبد مشغول است به طاعت حقّ تعالى و معرفت عيوب نفس خود و ترك كردن آنچه باعث فساد است در دين حقّ تعالى پس او معزول است از آفت ها غوص كننده است در بحر رحمت حقّ تعالى و فايز است بجواهر فوائد حكمت و هدايت وَ مَا دَامَ نَاسِياً لِذُنُوبِهِ جَاهِلاً لِعُيُوبِهِ رَاجِعاً إِلَى حَوْلِهِ وَ قُوَّتِهِ لاَ يُفْلِحُ إِذاً أَبَداً و مادام كه گناهان خود فراموش كند و جاهل باشد به عيب هاى خود و در حالى كه رجوع كننده است به حول و قوّۀ خود رستگارى ابد نخواهد يافت ...