🔺خانه بانو حنانه حنانه در کاسه ای مقداری مویز و دو استکان شیر آماده کرده بود و برای اِما و لیلا برد. از پشت در اتاق دید که اِما به پشتی لم داده و لیلا هم کنارش نشسته و دارند یک مجله عربی را ورق میزنند. هنوز نمیتوانستند با هم ارتباط زبانی و گفتاری برقرار کنند. اما همین که جذب یکدیگر شده بودند و آن طور در کنار هم نشسته بودند و گاهی به هم نگاه میکردند و لبخند میزدند، یعنی بانو حنانه موفق شده. هم موفق شده که یک دلگرمی دیگر برای لیلا پیدا کند و هم موفق شده که آغوش مادرانه اِما یک دختر دیگر را درک کند و برای لحظاتی از یادِ میا دور شود. به خاطر همین، حنانه وقتی آنها را در این حال دید، لبخند زد. ترجیح داد خلوتشان را به هم نزند. سینی را پشت در حجره گذاشت و رفت. رفت به پشت بام. از پشت بامش میشد بخش زیادی از آن منطقه و خانه ها را دید. زیر آسمان نشست. تسبیحش که از تربت کربلا بود را درآورد. شب حساسی بود. نمیدانست که یک گرگ هفت خط به نام جیمز بو میکشد و طعمه اش را پیدا میکند و جلو میرود. فقط میدانست که آن شب و فردا برای عاتکه و رباب، شب مهمی است. ممکن است هر اتفاقی برای عاتکه و رباب بیفتد. اتفاقات غیر قابل پیش بینی! بزرگ تر از این بود که نگران بشود. اصلا جنس نگرانی زنانی مثل حنانه با همه فرق میکند. نگاهی به تسبیحش انداخت. چشمانش را بست. صورتش را به طرف آسمان گرفت و آرام آرام زیر لب «الغوث الغوث یا صاحب الزمان» میگفت و دانه های تسبیح ساده و کوچکش را می انداخت. دو سه بار که این ذکر را گفت، در تاریکی شب، از گوشه چشمانش اشک جاری شد و کم کم صورتش غرق در اشک شد. ادامه داد و با حال خوش مخصوص خودش زیر لب میگفت: « الغوث الغوث یا صاحب الزمان» 🔺منطقه رطبه سحر بود که جیمز و مارشال به آن قهوه خانه منهدم شده رسیدند. هنوز بقایای خرابی و انفجار در آن منطقه به چشم میخورد. مخصوصا لاشه مینی بوسی که آتش گرفته بود، روبروی قهوه خانه به چشم میخورد. مارشال که خسته شده بود گفت: «اینم از قهوه خانه. هیچ کس اینجا نیست. برنامه ات چیه؟» جیمز نگاه دقیقی به آن اطراف انداخت و گفت: «نگاه کن! روستا نزدیکه. نیم ساعت دیگه راه بریم، میرسیم به روستا. تا اون موقع مسلمونا اذان صبح میگن. میریم مسجد و... بسپارش به من! بیا!» این را گفت و راه افتاد. مارشال هم دنبالش راه افتاد و رفت. تا این که حدودا سی چهل دقیقه بعد به روستا رسیدند. روستایی نیمه خراب که یک طرفش با خاک یکسان شده بود. دوباره چفیه ها را به صورتشان بستند و شروع به قدم زدن در روستا کردند. صدای سگ ها و خروس ها به گوش میرسید. نیم ساعت دیگر راه رفتند تا از روی رد صدای اذان، به مسجد رسیدند. جیمز به مارشال گفت: «تو حرف نزن! بسپارش به من. الان میریم داخل و در عبادتشون شرکت میکنیم و اگه گذاشتند، همین جا تا هوا روشن بشه استراحت میکنیم. تا تو استراحت میکنی، من سر و گوش آب میدم ببینم کسی درباره اون شب چی میدونه؟» مارشال سرش را تکان داد و با هم وارد مسجد شدند. جیمز خیلی وارد بود. تا وارد مسجد شد، در مسجد را بوسید و پیشانی اش را روی در گذاشت و سپس وارد شد. مارشال هم همین کار را کرد و رفت. مسجد کوچک و باصفایی بود. همه از اهل سنت. دو ردیف مرد که اغلب پیرمرد بودند و جمعا ده نفر هم نبودند به جماعت ایستاده بود. یک پرده کشیده بودند و تعدادی زن هم در آن طرف پرده بودند. جماعت شروع شده بود. جیمز مثل بقیه، الله اکبر را کمی بلند گفت و تکبیره الاحرام و دستش را دقیقا مانند اهل سنت مشت کرد و روی شکمش گذاشت. مارشال هم عینا همین کار را تکرار کرد. تا این که نماز جماعت تمام شد. مارشال نگاهی به جیمز انداخت. دید جیمز چشمانش را بسته و دستش را روی زانوهایش گذاشته و مثلا دعا میخواند. او هم همین کار را کرد و چون نمیدانست چه باید بگوید، فقط لبهایش را نمایشی تکان میداد. تقریبا همه رفتند و فقط امام جماعت که پیرمردی صورت گرد بود، روی سجاده اش نشسته بود. جیمز به مارشال اشاره کرد و با هم سراغ پیرمرد رفتند. -سلام علیک -علیک السلام -خدا ازتون قبول کنه! -از شما هم قبول باشه. اهل اینجا نیستید. درسته؟ ادامه... 👇 #حیفا۲