مارشال لبخندی زد و رو به طرف اتاق رفت تا لباسش را عوض کند. اِما و لیلا هم پشت سرش رفتند و بانو حنانه از پشت سر به آن سه نفر نگاهی انداخت و لبخندی از سر رضایت زد و از آنجا رفت. وقتی بانو به منزلی که دیوار به دیوار منزل اِما بود رسید، رباب را در اتاق دید. رباب که در حال جارو زدن اتاق بود، تا چشمش به مادرش افتاد سلام کرد. -از ولید خبر داری؟ -نه مادرجان! چطور؟ -باید تا الان میومد. هنوز حرفشان تمام نشده بود که در زدند. خانمی که در حیاط بود، در را باز کرد. مردی با سر و روی پوشیده، وارد شد. به طرف اتاقی آمد که دو بانو در آنجا بودند. چفیه اش را که برداشت، دیدند ولید است. -سلام. سلام. -سلام پسرم. دیر کردی! -ببخشید نگرانتون کردم. بانو! یه مشکل داریم! -خیره ان شاءالله! بریم قدم بزنیم؟ -نه... لطفا! همین جا میخواستم بگم! رباب چشمانش ده تا شده بود و میخواست بداند که ولید چه میخواهد بگوید! بانوحنانه هم مشتاق بود هر چه زودتر بداند که چه مشکلی پیش آمده؟! که ولید لب باز کرد و خیلی جدی گفت: «لطفا تکلیف منو روشن کنید! من نمیتونم اینطوری ادامه بدم!» رباب که متوجه منظور ولید شده بود، با قیافه‌ای که معنایش میشد«مرده‌شورتو ببرم با همین طرز حرف زدنت! گفتم حالا چی میخواد بگه؟ تَرسُندیمون مرد حسابی!» میخواست از اتاق برود بیرون که ولید دستش را در چارچوب در گرفت و در حالی که به بانوحنانه خیلی جدی چشم دوخته بود حرفش را ادامه داد و گفت: «وقتی خانوادم را از دست دادم، شما بودید که تربیتم کردید. وقتی بزرگ میشدم، شما تعلیمم دادید. وقتی یاد گرفتم، شما دستمو گذاشتید تو دست بهترین بندگان و مجاهدان خدا! الان هم از شما خواهش میکنم تکلیف منو روشن کنید! خیلی کم پیش میاد که من بتونم شما دو نفر رو یکجا ببینم و مزاحمی اطراف ما نباشد و بتونم حرف دلمو بزنم.» بانو حنانه جلوتر آمد و گفت: «حق با تو هست. میفهمم. حرف من حرفِ رباب هست. اگر همین الان جواب مثبت بده، شرعا به گردنم هست که حق مادری رو به جا بیارم و دست شما دو تا رو بذارم تو دست هم!» ولید که هنوز گرد و خاک ماموریت روی تن و صورتش بود و لباسش بوی بیابان میداد، دستش را از جلوی چارچوب برداشت و با دلی گرفته اما صدایی پر از شرم و حیا رو به رباب گفت: «رباب!» رباب که تمام مدت به بیرون نگاه میکرد و از نگاه کردن به ولید و مادرش شرم داشت، قدم برداشت و به آرامی از چارچوب در خارج شد و به حیاط رفت. ولید همان جا زمینگیر شد و نشست. حنانه میدید که ولید حالش خوب نیست و خیلی به خودش زحمت داده تا جرات کند و جلوی آن دو بانو چنین حرفهایی بزند. ولید همین طور که اشک در چشمانش حلقه زده بود، این ابیات را با خودش میخواند: «إذا كنت حبیبتي ، ساعدني في … إذا كنت طبيبي ، ساعدني في علاجك … إذا علمت أن الحب كان خطيرًا للغاية ، فلن أحبه … إذا علمت أن البحر كان عميقًا جدًا ، فلن أذهب إلى البحر … إذا كنت أعرف ما الذي سيحدث في النهاية ، فلن أبدأ أبدًا...» که معنایش این چنین است: «اگر یارم هستی، کمک کن از تو عبور کنم… اگر طبیبم تویی، کمک کن از تو شفا پیدا کنم… اگر می‌دانستم عشق تا به این اندازه خطرناک است، عاشق نمی‌شدم… اگر می‌دانستم که دریا این قدر عمیق است، به دریا نمی‌زدم... اگر می‌دانستم سرانجامم چه خواهد شد، هرگز شروع نمی‌کردم...» این را گفت و دستش را جلوی صورتش گرفت و لحظاتی بعد، فشار اشک از زیرِ سنگینی دستانش جوشید و روی صورت آفتاب خورده اش غلتید. ادامه دارد... رمان #حیفا۲ @Mohamadrezahadadpour