🔺خانه بانوحنانه وقتی حنانه این جواب را برای مارشال نوشت، عاتکه کنارش نشسته بود. وقتی پیامکش با مارشال تمام شد، یک صدایی مانند وقتی که گوشی همراه روی ویبره است آمد. حنانه فورا آن گوشی را که هیچ وقت حتی توی خواب از خودش دور نمیکرد، از جیب کنار قبای سیاهی که پوشیده بود درآورد. عاتکه دید که حنانه لبخندی به لب زد و زیر لب گفت: «الهی لک الحمد! الهی الحمد لله رب العالمین!» عاتکه گفت: «خیر باشد بانو جان!» حنانه همان طور که چشمش به آن گوشی ساده بود، دوباره گوشی شروع به لرزش کرد و پس از چند ثانیه دوباره قطع شد. حنانه گوشی را کلا خاموش کرد و همان لحظه به سجده افتاد و شروع به گفتن«الحمدلله» کرد! عاتکه داشت شاخ درمی‌آورد! وقتی حنانه از سجده بلند شد، عاتکه گفت: «خوشحالم که خوشحالید. مدتها بود که شما را اینطور ندیده بودم.» حنانه با لبخند گفت: «بله. خیره انشاءالله. بگذریم. سگت کجاست؟!» عاتکه گفت: «همین جاست!» با دهانش صدایی درآورد و سگ به نزدیکی عاتکه آمد. بانوحنانه سیم کارت و گوشی را درآورد. سیم کارت را ریزریز کرد. هر دو را در یک پلاستیک سیاه گذاشت و به عاتکه داد و گفت: «بگو اینو ببره و بندازه تو رودخونه!» عاتکه آن را به سگ داد و گفت: «بندازش تو آب!» سگ هم آن را به دندان گرفت و مثل برق شروع به دویدن کرد و رفت. وقتی سگ رفت، حنانه رو به عاتکه گفت: «و اما رباب!» تا عاتکه اسم رباب را شنید، نزدیک تر نشست و گفت: «دخترا گفتند که از شما خواهش کنم که نجات رباب را به اونا بسپارید! خیلی به من اصرار کردند که به شما بگم. باز هم امر، امر شماست.» حنانه که کلا با آن دو تا تماسی که برنداشت، حالش بهتر شده بود گفت: «اونا لو رفتند. دیگه مشخصات و عکس و همه چیزِ اون دو تا دختر را دارند.» عاتکه گفت: «یکیشون گفت وقتی میخواسته آزاد بشه، شنیده که آمریکایی ها با هم حرف میزدند و از کمبود سوخت ناله میکردند. گفتم به شما بگم ببینم نمیشه از این راه...؟» اصلا بخاطر همین کلمات یهویی و فکرهای بکری که گاهی عاتکه به زبان می آورد، و البته سلحشوری و شجاعتش، پیش حنانه اینقدر عزیز شده بود. حنانه لبخندی زد و گفت: «چرا ... فکر خوبیه ... مسیر سوختشون رو بلدیم. اما کار دخترا نیست.» عاتکه با تعجب پرسید: «درسته اما ... پس ... به کی بگیم که هم بتونه با آمریکایی ها حرف بزنه و هم بتونه نفوذ کنه و یه شب تا سحر، رباب رو بیاره بیرون؟!» حنانه کلمه ای به زبان آورد که عاتکه خنده اش گرفت اما کاملا راضی شد. چون میدانست که حضور او یک تیر و چند نشان است. هم زدن به قلب زندان آمریکایی هاست و هم شاید به نوعی فتح قلب بانورباب باشد! حنانه با لبخندی که از ته چشمانِ مادرانه اش میریخت گفت: «ولید!» عاتکه لبخند کوچکی زد. از آن لبخندها که آدم تلاش میکند لبهایش کنار نرود اما دست خودش نیست و هر چه زور میزند، باز هم گوشه لبش... بانو هم که خودش همین حس را داشت، چشم در چشم عاتکه ادامه داد: «بله. ولید. ولید را خبر کنید.» ادامه دارد... رمان #حیفا۲ @Mohamadrezahadadpour