🎵 🎸 سوال: ممکن است موسیقیِ خاصی ممدوح باشد و کمک به رشد معنوی کند؟ ⭕ پاسخ: انواع غیرِ غنائی موسیقی از این حیث که ذهن را متمرکز بر یک ریتم می‌کنند، موقتا افکار را متوقف کرده، آرامش موقت می‌آورند، لذا یک نوع مراقبه هستند؛ اما مراقبه‌ای ذهنی. حال آن‌که مراقبه‌ای که دین، از طریق ذکر و مناجات و دعا در پی آن است، ساحت ذهنی ندارد بلکه با سکوت ذهن انسان را به ساحت پرفتوح روحانی می‌رساند. ‼️ تمام افرادی که مبتلا و معتاد به موسیقی ولو موسیقی سنتی‌اند، اگر چند اربعین ترکش کنند، متوجه می‌شوند که لذتی که در سکوت هست، در هیچ صوتی نیست! 🔕 سکوت، سراسر عظمت و ابهت و حیرت و لذت است. در این سکوتِ درون، نماز و نیاز خوب ثمر می‌دهد و به بار می‌نشیند و بهجتی می‌آفریند که لذایذ خیالی پیش آن هیچ است. ✅ اگر تار و طنبور، وسیله تقرب به خدا بود، خدا از زبان صد و بیست و چهار هزار پیامبر توصیه‌ای بدان می‌کرد. حال آنکه انبیاء و اوصیاءِ ایشان از جمله ائمه هدی(ع) خودشان مبادرت به این کار نمی‌کردند که هیچ، احادیث و اخبار بسیاری در مذمت این امر صادر کرده‌اند و اطرافیان خویش را بشدت نهی می‌نمودند. ❗دقت بفرمایید که بحث در اینجا بحث فقهی نیست، بحث طریقتی و سیر و سلوکی است. ⛔ آن‌ها که موسیقی را وسیله تقرّب به خدا می‌دانند، در اشتباهند! موسیقی بخشی از فراغت است نه بخشی از سلوک. درست مثل حالتی که یک فوتبالیست یا خیاط، از اولیاء خدا باشد، مسلم است که بدلیل شغلش نیست، بدلیل عمل به فرامین خداست در عین بازی فوتبال و خیاطی؛ پس آدرس اشتباه ندهیم! ❌ موسیقی کسی را به خدا نزدیک نمی‌کند. ممکن است بدرد آرامش موقت او بخورد و مَعفوٌّ عَنه باشد، نه بیشتر! گرچه همین هم از روایات بسیاری که در مذمت آن صادر شده برنمی‌آید. 📚 تفسیر معنوی آقای نیک اقبال ذیل آیه ۶ سوره لقمان @mokhbetin_ir