🔘سینمای ارزشی کره! 🔻 بدیهی است که وجود ضعف مالی، مانع رشد انسانی می‌شود اما فیلمسازان در کره بیشتر از آنکه روی تاثیرات منفی خانواده ثروتمندان (نماد بورژوازی) اصرار داشته باشند، خانواده فقرا را تحقیر می‌کنند. پایان فیلم پارازیت چند اشکال اساسی دارد. کارگردان در ابتدا از خانواده پارک(خانواده مرفه) انگل می‌سازد و از چانگ سوک و شوهرش انگلی دیگر؛ سپس انگل دوم اقدام به قتل خانواده انگل اول (فرزندان خانواده کیم) و انگل اول اقدام به قتل پدر عاری از گناه خانواده سرمایه دار (پارک) می‌کند ... 🔻 سینمای کره، عموما آثاری بر ضد طبقات پایین و در حمایت از سرمایه‌داری است و هسته خانواده در طبقات پایین‌دستی؛ کثیف، کلاهبردار و آلوده معرفی می‌شوند! آنچه نشان داده می‌شود این است که حرص، رقابت، بی اعتمادی اجتماعی، بدبینی و تحقیر در جامعه وجود دارد اما اینطور به تصویر می‌کشد که همه این‌ها از طبیعت انسان نشأت می‌گیرد و ربطی به سیستم سرمایه‌داری نداشته و با رسیدن به طبقه ثروتمند می‌توان از این حرص و بی‌اعتمادی کاست! 🔻 در واقع سینمای کره در این سال‌ها، به بازتولید نوعی از زندگی سرمایه‌داری پرداخته تا جامعه در حال فروپاشی خود را احیا کند و به ادامه زندگی امیدوار کند تا سئولِ جهنمی، قدری خنک شود! 🆔@namiramag