↙️↙️↙️↙️↙️↙️↙️↙️ 💠#کانال_وابرگروه_نوای_ذاکربن💠 #تبری #سقیفه 🔰 اولین کسی که با شخص «اوّلی» بیعت کرد، چه کسی بود؟! مرحوم‌ کلینی در کتاب «الکافی» شریف اینگونه نقل می‌کند: بعد از تشکیل سقیفه بنی ساعده و بیعت مردم با اوّلی، روزی امیرالمومنین علیه‌السلام به سلمان فرمودند: آیا می‌دانی اولین کسی که وقتی او [ابوبکر] بالای منبر رفت، با او بیعت کرد، چه کسی بود؟ عرض کردم: نه، ولی پیرمردی را دیدم که بر عصای خود تکیه داده بود و آثار سجده بر پیشانی او آشکار بود و بسیار با استکبار راه می‌رفت، اولین نفر او بود که بالای منبر رفت و بر دامن ابوبکر افتاد و گریه می‌کرد و می‌گفت: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یُمِتْنِی مِنَ الدُّنْیَا حَتَّی رَأَیْتُکَ فِی هَذَا الْمَکَانِ ابْسُطْ یَدَکَ فَبَسَطَ یَدَهُ فَبَایَعَهُ 🔻سپاس خدایی را که مرا زنده نگه داشت تا تو را در این مکان ببینم، دستانت را باز کن تا بیعت کنم. ابوبکر نیز دستانش را باز کرد و او با ابوبکر بیعت کرد؛ سپس پایین آمد و از مسجد بیرون رفت. 👈 امیرالمومنین علیه‌السلام فرمودند: ای سلمان! آیا می‌دانی او که بود؟ عرض کردم: نه، اما از حرف زدنش بَدم آمد، انگار از شهادت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله خوشحال بود. مولا علی علیه‌السلام فرمودند: ذَاکَ إِبْلِیسُ لَعَنَهُ اللَّهُ 🔻او ابلیس - لَعنَهُ الله - بود،. 👈 ... آری رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله این وعده را به من داده بودند که اولین کسی که بر روی منبر من با او (اولی) بیعت می‌کند، ابلیس است که خود را به صورت پیرمردی پر تکبر در آورده است و چنین و چنان می‌گوید. 🔻سپس از مسجد بیرون می‌آید و شیاطین و ابلیس هایش جمع می‌شوند و برایش به سجده می‌افتند و می‌گویند: ای سرور و ای بزرگ ما! تو کسی هستی که آدم را از بهشت بیرون کردی! و او می‌گوید کدام امت است که پس از پیامبرش گمراه نشود؟ هرگز؛ فکر می‌کردید که من نمی‌توانم راهی بر فریفتن آن‌ها بیابم؟ دیدید که کاری با آنان کردم که فرمان خداوند مبنی بر اطاعت از او و فرمان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله را رها کردند. 🔹در آخر امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: این، تحقق همان سخن خداوند متعال است که فرمود: «وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِیقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ» سبأ / ۲۰ {و قطعا شیطان گمان خود را در مورد آن‌ها راست یافت و جز گروهی از مؤمنان [بقیه] از او پیروی کردند}. 📚الکافی ج۸ ص۳۴۳ 📚بحارالانوار ج۲۸ ص۲۶۳(با اندکی تفاوت)