مظلوم‌ترین، تشنه‌ترین طفل شهیدی در خون خودت مثل علمدار تپیدی می‌خواستی آرام بخوابی گل مادر با قهقهه‌ی حرمله از خواب پریدی گفتی که گلویم سپر غربت باباست آخر مگر از غربت بابا چه شنیدی این تیر برای تو بزرگ است عزیزم شش ماهه‌ی من! زود به معراج رسیدی این تیر تو را یک شبه از شیر گرفته.. مادر به فدایت چِقَدَر درد کشیدی ای حرمله از زندگی‌ات خیر نبینی من زنده بمانم پس از این با چه امیدی ✍