می سوخت بین شعله ها بال و پر تو آتش نشد شرمنده از موی سر تو از نعره ی مستانه ی یک نامسلمان آن شب پرید از خواب شیرین دختر تو دست خدا را باز بستند این جماعت آقا چه خالی بود جای مادر تو با رفتن تو آسمان هم گریه می کرد آن شب نبود عمامه ای روی سر تو پای برهنه پشت یک مرکب دویدن نگذاشت نایی در میان پیکر تو در کوچه های خلوت شهر مدینه تنها غریبی بود یار و یاور تو دیدند خیلی داغدار کربلایی شام غریبان شد به پا در محضر تو جای هزاران سجده ی شکرانه دارد خنجر نیامد بر ضریح حنجر تو #محمد_حسین_رحیمیان #امام_جعفر_صادق_ع @nohe_sonnati