🔰 از گردن خودت براى ديگران پل نساز
▫ مادامى كه عمل تو در اعماق ريشه ندوانده باشد و از شناخت و احساس تو مايه نداشته باشد، اين عمل به درد ديگران مىخورد و حتى بهشت هم مىسازد، ولى نه براى تو كه خودت را به جهنم انداختهاىو با چشم كور راه افتادهاى.
▫اين بزرگترين جنايت است كه يك دسته بشناسند و بسنجند و تصميم بگيرند و من اجرا كنم، مگر مغز من در سر ديگران است كه براى من تصميم مىگيرند؟ اين گونه حركت گرچه سريعتر و راحتتر است ولى انسانى نيست و ادامهاى نخواهد داشت.
▫بريدگى ميان انسان و عمل از همين مسخ مايه مىگيرد وبه بيگانگى از خويش و به دلمردگى منتهى مىشود. تو اگر مىخواهى با عمل خوبت به خوبى برسىو بهرهبردارى و رفعتى بگيرى و بالاتر بروى، وسعتى بيابى و ظرفيتى به دست بياورى ناچارى كه از اينجا شروع كنى.
▫ناچارى كه پيش از عمل، خلوت و نظارت و شناخت و هدف و طرح و نقشهاى داشته باشى، وگرنه آبى هستى كه به آسياب ديگران مىريزى. و اين دستور است كه «لاتَجْعَلْ رَقْبَتَکَ جِسْرَآ لِلنَّاس ». از گردن خودت براى ديگران پل نساز كه آنها برسند و تو بمانى. آنها كه مىخواهند از تو گوش درست كنند و چشمت رابگيرند و مغزت را بخورند، هر كه باشند جنايتكارند.
▫آنچه كه استبداد را شكل مىدهد، همين پوك شدن آدمها و از دست رفتن بينات و كتاب و ميزان است. سردسته تمام اساسهاى
استضعاف و استبداد و استثمار و استعمار و... سردسته تمامى اينها
همان پوك كردن و استخفاف است؛ «فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطاعُوهُ ».
استاد
#علی_صفایی_حائری(کتاب صراط، صفحه ۲۱)
🔅تفسیر و قرآن پژوهشی
@rahighemakhtoom