‏در باب صوم ماه رمضان سه گونه تکلیف در قرآن وجود دارد: 1. کسی که سالم و شاهد ‏است: «فَمَنْ شَهِدَ مِنْکمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ».(البقرة: ١٨٥) 2. کسی که مریض یا مسافر است: «وَمَنْ کانَ ‏مَرِيضًا أَوْ عَلَی سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ»، (البقرة: ١٨٥) یعنی تکلیف مسافر، در ایام دیگر است و این ‏غیر از «قضای روزه» است. امر به قضا نیست، اساساً تکلیفش خارج رمضان است. 3. کسی که مطیق ‏است: «وَعَلَی الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْکينٍ». (البقرة: ١٨٤) بنابراین وظیفه مطیق، فدیه است نه ‏قضا یا کفاره. فدیه یعنی بدل و با کفاره متفاوت است. ‏ مقصود از «الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ» کسانی است که طاقت و تحمل روزه ندارند. در زبان عربی گاه معانی ‏مختلف با هیأت افاده می‌شود. در آیۀ مبارکۀ «وَعَلَی الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْکينٍ» گفته شده: ‏‏«همزه (در هیئت باب «اِفعال») برای سلب و ازاله آمده است» و حرف متینی است. «یَطیقون» یعنی ‏تحمل می‌کنند و «یُطیقون» یعنی نمی‌توانند تحمل کنند، مثل پیرمرد اگر روزه بگیرد توانش تمام و ‏طاقتش سلب می‌شود. فدیه، کفاره نیست. کفاره برای گناه است و این گناه نکرده است. لذا وظیفۀ زن ‏حامل و مرضعه ابتداءً کفاره نیست، فدیه است.‎ 🏠@ostadmadadi