#امام_هادی_شهادت شهی که بُد به لطافت، چو برگ گل، جگرش شرر به جان و دل افروخت، خصم بدگهرش دهم امام هدی، نور چشم ختم رسل که روز، کرد چو شب، روزگار، در نظرش ز کینۀ متوکل، چه رنج‌ها که ندید چه گویم آن‌که چها آمد از جفا به سرش گهی به گوشۀزندان و گه خرابه مکان گهی رسید از آن بد گهر غم دگرش گهی به‌مجلس‌خودخواندش آن ستم‌گستر که تا دهد، همه آزار و خون کند، جگرش دریغ و درد که انگور زهر آلوده خوراند از ستم آن کینه‌خواهِ بد سیَرش فتاده بود به بستر، قرین رنج و ملال کنار بسترش آمد به صد فغان پسرش به دامنش سر بابا گرفت و با دل زار پسر، نگاه همی کرد، بر رخ پدرش ببست رَخت و برفت از جهان به‌سوی جنان شکشت پشت پسر تا بشد پدر ز برش برای آنکه عزا گیرد از غمش زهرا صبا مگر به مدینه دمی برد خبرش «صفا» چو بندۀ درگاه خسرو دین است ز باغ عمر همین بس بود، نکو ثمرش #صفا_تویسرکانی @raziolhossein