#پارت70 💕اوج نفرت💕 تمام وجودم پر از هیجان شد. حس لعنتیه نرو، به خاطر اون محرمیت توی مغزم فعال شده. بی اهمیت به حسم به استاد نگاه کردم. با نگاهش رفتن پروانه رو دنبال کرد وقتی از نبودش مطمعن شد رو به من گفت: _می تونم ازتون دعوت کنم نهار رو با من باشید. دلم میخواد بگم بله، ولی عمو اقا رو چی کار کنم. اب دهنم رو قورت دادم بر خلاف میل باطنیم گفتم: _ببخشید استاد نمی تونم درخواستتون رو قبول کنم. این رو رو حساب بی ادبیه من نزارید، پدر من خیلی سختگیره اگر حتی متوجه این مکالمه ی من با شما بشه امیدی ندارم که فردا اجازه بده من بیام دانشگاه و کلا باید با درس خوندن خداحافظی کنم. حس کردم لبخند رضایت بخشی خیلی نامحسوس گوشه ی لبش ظاهر شد. _بله، دیروز متوجه سختگیر بودنشون شدم. توی بیمارستان به جهت تشکر از لطف شما چند بار صداشون کردم ولی ایشون پاسخ ندادن. حتی احساس کردم شاید نشنیدن دوباره با صدای بلند تری گفتم اقای صولتی، ولی ایشون باز هم اهمیت ندادن. ای وای عمو اقا که فامیلیش صولتی نیست. _نه دیگه در این حد هم سختگیر نیستن. حتما حواسشون نبوده. _بله خودم هم این حدس رو زدم. چون جلوی در بیمارستان خیلی گرم با من خداحافظی کردن ولی گفتم شاید فقط موقع خداحافظی... دوست داشتم این بحثی که باعث خجالتم بود رو تموم کنم وسط حرفش پریدم. _دیروز مشکلتون چی بود استاد. نگاه معنا داری بهم کرد. انگار متوجه شد که دوست ندارم اون بحث رو ادامه بده نفس عمیقی کشید. _این مشکل از کودکی با منه، اصلا دوست ندارم تو دانشگاه کسی متوجه بیماریم بشه. دیروز حالم بد شد، انداختم از خیابون پشت دانشگاه برم که اونجا از اسپره استفاده کنم که شدت بیماریم اجازه نداد. خدا شما رو رسوند. امروز میخواستم دو تا مطلب رو بهتون بگم اول اینکه تشکر کنم بابت کمکتون، که زندگیم رو نجات داد. بعد هم ازتون خواهش کنم کسی از بیماریم تو دانشگاه مطلع نشه. _خیالتون راحت استاد من به کسی نگفتم کاری هم که کردم وظیفه ی انسانیم بود. _خانم صولتی این اخلاقتون باعث شده تا نوع نگاهم به شما با بقیه فرق داشته باشه. لبخندم ناخواسته روی صورتم پهن شد. _کدوم اخلاق استاد? _اصلا اهل چاپلوسی و تملق نیستید. _شاید به خاطر شرایطیه که توش بزرگ شدم. _خیلی دوست دارم ازتون بیشتر بدونم. توی چشم هاش نگاه کردم خدایا این حس لعنتی چیه? این دوست داشتن نیست یه چیری تو وجود استاد من رو سمت خودش می کشونه. حسی بالا تر از عشق این حس رو به هیچ کس نداشتم. یه حس جدید. با اینکه به خاطر شرایطم عذاب وجدان دارم ولی درونم بهم میگه که این حس پاکه. میگه که می تونم با استاد حرف بزنم. _خانم صولتی خوبید? به خودم اومدم چند لحظه ای رو بی اختیار بهش ذل زده بودم سرم رو پایین انداختم. _بله خوبم. _در هر صورت بابت دیروز خیلی ممنونم و اینکه دوست دارم بیشتر باهاتون اشنا بشم. البته دلم نمی خواد تو دردسر بندازمتون. بازم روی پیشنهاد من برای دعوت نهار در روز های اینده فکر کنید. _چشم. _خداحافظ خانوم. _خدا نگهدارتون. استاد از من دور شد و من محو تماشاش از پشت بودم. 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕