تکبر دو نوع است: تکبر دینی و غیر دینی. در تکبر غیردینی متکبر به صفات و نژاد و مقام خود فخر می کند. اما گاهی افراد دیندار طوری در مورد دین دیگران احساس تکلیف می کنند که خود را فراموش کرده گویا فرزندان خدا هستند و خدا با آنها عقد اخوت بسته است. این هم تکبر از نوع دینی است.
در کتابم نتیجه گرفته ام که با انحصارگرایی و تکبر دینی در قرآن مبارزه شده است. چرا که در قرآن همه به تعالی دعوت شدند و نه مسلمان و نه اهل‌کتاب هیچ یک ذاتا ارباب نیستند. تنها توهمات اهل‌کتاب نیست که بی اثر دانسته شده بلکه توهمات (امانی) مسلمانان هم از سوی قرآن نفی شده است. از این جهت مسلمان و غیرمسلمان یکسان شمرده شده‌اند. اساسا مؤمنین نباید به ایمان خود فخر کنند بلکه اهل ایمان باید دوباره ایمان بیاورند. (برای توضیح بیشتر به کتاب نظریه وحدت متعالی دین مراجعه کنید).
این نظر با اعتقاد به پلورالیزم و کثرت گرایی متفاوت است. بلکه ملاک و معیار حق وجود دارد ولی اهل حق اگر به حق عمل نکنند خداوند قومی دیگر می آورد.
در حکومت دینی تکبر دینی بیشتر ظهور می کند