🌺🌺🌺🌿 #پارت68 صدای چرخش کلید توی قفل در قلبم رو به تلاطم می ندازه،حس دختر بچه ای رو دارم که از پدر بداخلاقش می ترسه و از لمس حضورش از ترس خودش رو جمع می کنه . تنها حسی که این روزها به هامون داشتم،ترس به علاوه ی حس معذب بودن! همون طور گیج روی مبل نشستم که قامتش رو می بینم،هیچ وقت نمی خواستم بفهمه تا چه حد ازش می ترسم،دوست داشتم فکر کنه من همون آرامش زبون دراز و جسورم.تنها دختری که در مقابلش می ایستاد. سلامی زمزمه می کنم که جوابم رو میده،عجیب بود که هامون هر بار جواب سلامم رو واضح می داد در حالی که من ازش توقع داشتم رو برگردونه . قیافش خسته و داغون تر از هر زمان به نظر میرسه،اینو حتی اگه از سر و وضع آشفته اش نشه فهمید از رگه های قرمزی که سفیدی چشمش رو در بر گرفته خیلی راحت میشه فهمید . بدون اینکه حرفی بارم کنه به سمت اتاقش میره،مرددم برم توی اتاقش یا نه! دیشب شام نخورد،معلوم نبود امشب قراره چه سازی بزنه! توی تردید دست و پا می زنم که صدای باز شدن در اتاقش میاد . چشمم رو به اتاق میدوزم،با دیدن بالاتنه ی برهنه و عضلانی که بدون هیچ پوششی توی دیدم بود چشمام ناخودآگاه گرد میشه.هم تعجب می کنم هم تمام وجودم از نفرت پر میشه. از بدن برهنه ی مردها متنفر بودم،حالم از هر چی هیکل مردونه است به هم میخوره .به این فکر می کنم من اولین بار بود هامون رو این طور می دیدم،حقیقتا هامون حتی یک بار هم تیشرت آستین کوتاه نپوشیده بود و من حتی بازوهاش رو ندیده بودم اما الان… با بدنی نیمه برهنه از مقابل چشمم عبور میکنه و به حموم میره . نفسی که تا اون لحظه حبس شده بود رو آزاد می کنم،حس می کنم از نفرت وجودم داغ شده،دستی به گونه هام می کشم.هرم آتیشی که از گونه هام بیرون میاد دلم رو زیر و رو میکنه. چشم هام رو می بندم،توی اون تاریکی چشم های آبی رنگ هاکان جلوی چشمم میاد.نگاهش،تنش،حرف هاش ،اون شب… اون شب… اون شب… پلک هامو روی هم فشار میدم ،اون قدر محکم که درد میگیرن اما مهم نیست.باید فراموش کنم. لعنت به اون شب ،لعنت به هاکان،لعنت به من ، لعنت به هامون ! بلایی به سرم اومده بود که تا آخر عمر از تمام مردها فراری باشم،تنها مقصر هاکان نبود،هامون هم با رفتارش حس ضعیف بودن رو بهم القا می کرد و من از این حس بیزاربودم. از له شدن،از خورد شدن… صدای شر شر آب میاد،چشمام رو باز می کنم و اولین چیزی که میبینم ساعت مشکی اسپورت که روی کاغذ دیواری خودنمایی می کنه و دقیقه هاش ،حتی ثانیه هاش برام زنگ خطره. باید زودتر کلید رو از جیب هامون بر می داشتم و به دست مارال می رسوندم . با این فکر مالشی به چشمهای ملتهبم که طبق معمول سوخت و نبارید،می دم و بلند میشم و به اتاق هامون می رم،استرس دارم و همین باعث شده دست هام بلرزه و اعصابم خورد بشه،کُتی که تنش بود همون طور روی تخت رها شده،برش می دارم. شامه ام پر میشه از عطر سردی که درست مثل هامون وجود آدم رو می لرزوند. دست توی جیبش می کنم و دسته کلیدش رو بیرون می کشم. کلید خونه اش یه فرق با بقیه داشت،کوچیک و در عین حال نوک تیز! همون رو از لابلای کلید ها بیرون می کشم و کت رو سر جاش می ذارم. هنوز صدای شر شر آب میاد .به سمت در پا تند می کنم و به آرومی بازش میکنم،به محض باز شدن در نگاهم با نگاه ترسیده ی مارال تلاقی میکنه،با دیدن من نفس راحتی میکشه: _ترسیدم. فوری کلید رو به سمتش می گیرم : _زیاد وقت ندارم مارال،اینو بگیر وقتی ساختی خیلی آروم از زیر در بفرست داخل. سر تکون میده: _خیالت راحت زود ردیف می کنم… تو خوبی دیگه؟ _خوبم نگران نباش. سری تکون داده و با قدم های تند از پله ها پایین میره . در رو می بندم،حتی نتونستم دوستمو بغل کنم!! اینجا توی این چهار دیواری رسما زندانی هامون شده بودم. صدای شر شر آب قطع میشه،فوری به آشپزخونه میرم و خودم رو مشغول دم کردن چای نشون میدم. صدای باز شدن در حموم میاد و من حتی سر بر نمی گردونم تا مبادا دوباره با بالاتنه ی برهنه اش روبه رو بشم . همونجا می ایستم تا چای دم بکشه،دو تا لیوان چای می ریزم و از آشپزخونه بیرون میرم. همزمان با من هامون هم از اتاق بیرون میاد . طبق معمول تیشترت آستین بلند سیاه،که عجیب با چشم های شب زده و ته ریش بلند شدش ست شده . روی مبل می شینه و با جدیت میگه: _بشین! سری به نشون تایید تکون میدم و سینی رو روی میز می ذارم و می شینم،درست روبه روش. دستاش رو به هم قلاب میکنه و سرش رو پایین میبره،قطره ای آب از روی موهای نم زده و خیسش پایین می چکه .حال غریبی داره و گویا داره عذاب می کشه. بعد از مکث طولانی سر بلند میکنه و چشمهای سرخش رو به چشمام می دوزه. سکوت کردم و منتظرم،بالاخره سکوت رو با صدای بم و کمی خش دارش می شکنه: _اون شب چه اتفاقی افتاد ؟ جا می خورم،منتظر بهم چشم دوخته. سکوتم رو که می بینه نه فریاد میزنه نه حمله میکنه انگار قصد داره با در دیگه ای وارد بشه . 🌺🌺🌺🌿