📜«صالح علیشاه»، از اقطاب فرقه گنابادی در کتاب «پند صالح» متذکر می‌شود: «به کار خود پرداخته و در سیاست دخالت نکنید که مبادا آلت دست و بهانه اجرای مقاصد دیگران گردید.» یا در کتاب «رفع شبهات»(ص۱۳۵) از قول «سلطان‌حسین تابنده» نیز آمده‌است: «سیاست مصطلح امروز که لازمه آن دروغ، تفنین، نقض، ظلم، آزار و اذیت باشد، باید از آن دوری کرد». ✍🏻قطب سابق فرقه، «علی تابنده» (محبوب علیشاه) هم در کتابی با عنوان «خورشید تابنده»(ص ۱۵۸) می‌نویسد: «اصولاً طریقه فقر و درویشی، ماهیتاً ربطی به سیاست ندارد و وظیفه محوله‌اش، اصلاح نفس و تهذیب باطن است و لذا نباید آن را در زمره احزاب و گروه‌های سیاسی وارد کرد.» 📜قطب كنوني، نورعلی تابنده نیز همین تأکیدات را دارد، از جمله در صفحه 20 از کتاب«مکاتب عرفانی» می‌نویسد: «در مورد دخالت در سیاست از من سؤال کردند و در اعلامیه‌ای که به تاریخ ۷ رمضان ۱۴۱۷ نوشته شده و همچنین در نامه‌های بعدی هم گفته شده که درویش در سیاست دخالت نمی‌کند و نظر ندارد». ❓با وجود این مستندات، پرسش آن است که چرا طیف افراطی گنابادی به دنبال ارتباط و بعضاً جلب حمایت چهره‌های سیاسی است؟ 👈🏻 پاسخ این پرسش، نیاز به کندوکاوی عمیق ندارد و مروری بر خط و ربط ‌ها و سبقه جرگه مزبور، حکایت از خوی قدرت‌طلبی و سهم‌خواهی آن دارد و کدام عرصه بهتر از سیاست و سیاسیون می‌تواند مجالی برای تحقق این امر باشد؟ از طرفی، جلب حمایت برخی چهره‌ها، تلاشی است برای کسب وجهه و خریداری اعتبار برای خود. 🔹البته باید اذعان داشت که در گرایش افراطیون به این رویکرد،‌ تناقضات رفتاری اقطاب فرقه، تأثیرگذار بوده‌است که از آن‌جمله باید به اقبال«حاج ملاسلطان گنابادی» نسبت به دربار قاجار و حمایت ضمنی‌اش از استبداد دربار در نهضت مشروطه اشاره کرد یا در دوره اخیر، می‌توان به حمایت تمام‌قد نورعلی تابنده از «مهدی کروبی» در انتخابات ریاست‌جمهوری‌ سال 1388 اشاره داشت.(در اینجا از سوابق سیاسی وی در جریان‌هایی چون «جبهه ملی» در می گذریم). 👈🏻به این ترتیب، جریان افراطی و تندرو برآمده از فرقه گنابادی در روند استحاله تدریجی حاکم بر فرقه، این‌چنین تغییر ماهیت داده و امروز در قامت جریانی ظاهر می‌شود که به گروه های سیاسی و برانداز، تنه می‌زند. 📚بخش تحلیلی روشنگر @Feraghvaadyan