کعبه را که از نگاه آسمان ببینی نقطه‌ای است در مرکز میان حلقه های دایره طواف کنندگان. همه در گردش بر این مرکز دایره هستی رو به سوی نقطه آغاز و پایانِ خویش می‌کنند و با لسانِ حقیقتِ نقطه‌ی کعبه در زبان مولا علی (علیه السلام) می‌گویند: "خویشتن را از خدا و به سوی خدا می‌بینیم"، که «إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَيْهِ راجِعُون». (اشاره به شأن نزول آیه) مولا علی (علیه السلام) هم نقطه‌ی اولینِ وجود ماست، و هم نقطه‌ی آخرین و کمالِ نامتناهی ماست. هم نقطه‌ی ظاهرِ کعبه است و کعبه برای ظهور او در زمین است، که کعبه مظهر است و او ظاهر. و هم نقطه‌ی باطن کعبه است برای هدایت ما به سوی باطن هستی (سیر به باطن از کعبه به بیت المعمور در آسمان چهارم، و از آن به ارکان عرش الهی، و از آن به ارکان توحید در عالم اسماءالله، و از آن به مقام عندالله). او تجلّیِ خدای اول و آخر و ظاهر و باطن است.