مزار مادر
داشتی می‌رفتی سر قبر مادر
مرا هم خبر می‌کردی.
مگر چه می‌شد؟
می‌خواستی کسی از مزار مادرت خبردار نشود؟
خب چشم بسته مرا می‌بردی
تازه این طور برایم بهتر بود
چون خودت باید دستم را می‌گرفتی تا سر مزار مادر.
دست در دست تو
لذتی بالاتر از این هم هست؟
سر مزار مادر هم که می‌رسیدیم
قول می‌دادم سرم پایین باشد
و نگاهم تنها به خاک مادرت خیره.
اصلاً چرا این طور قول بدهم تا خیالت آسوده شود
تو اگر یک روز مرا ببری
کنار مزار مادرت
قول شرف می‌دهم همان جا بمیرم.
مرده که نمی‌تواند رازی افشا کند.
مگر می‌شود کنار مزار مادر تو نفس کشید؟
تو خودت اگر بر سر مزار می‌نشینی
و بعدش باز نفس می‌کشی
برای آن است که از خدا اجازۀ رفتن نداری.
مزار مادر تو، قتلگاه است.
عاشقانه اگر بخواهم بگویم این چنین می‌گویم:
اگر چه راز پنهان ماندن مزار مادر تو
اثبات مظلومیت و حقانیت اوست
امّا حکمتی دیگر هم در آن نهفته است:
مادرت مزارش را پنهان کرد
تا نسل شیعیانش باقی بماند.
مزار مادر تو اگر آشکار بود
و ما اگر توفیق زیارتش را می‌یافتیم
مدینه بزرگ‌ترین قبرستان شیعیان جهان می‌شد.
چه مادر مهربانی!
پیش از رفتنش نگران جان بچه‌هایش بود.
آقا!
کنار مزار مادر یاد ما هم باش.
تو جان مایی
وقتی برای مادرت گریه می‌کنی
مراقب جان ما هم باش.