#داستان #پیچند #قسمت_سیزدهم 🔹همه نیروها چندین روز بود در قرنطینه بودند و اطلاعی از خانواده هایشان نداشتند. حاج رضا گفت:"قشنگ حرف بزن محسن جان . نگران نباش. گوشی را به نوبت به دیگران هم می دهم با خانواده هایشان تماس بگیرند." حاج محسن کمی آرام تر شد و از زینب پرسید که کجاست و چه می کند. دکمه کِرِم رنگ دلش برای زینب تنگ شده بود. صدای شاد و بلند زینب را از پشت گوشی شنید که می گفت:"تازه اول راهیم. دمپایی های مادر را پوشیده ام. چادرش را سر کرده ام. تسبیح شاه مقصودی که دادید، الان دستم است. فقط یک چیزی بگویم نخندید ها" حاج محسن مشتاق و کنجکاو گفت:"بگو دخترم" زینب گفت:"گل حسن یوسف مان را هم با خود آوردم. آخر شما که نبودید. خشک می شد. فکر کردم بهتر این است که با خودم ببرم." حاج محسن که از این همه سادگی زینب دلش شاد شده بود گفت:"ای دختر رئوف من. حالا که برده ای حسابی مراقبش باش." زینب چشمی کشیده گفت و پدر التماس دعای خود و سردار و حاج رضا را به گوشش رساند. زینب مجدد چشم دیگری گفت و حاج محسن، از دخترش خداحافظی کرد. ✨اشک در چشمان هر سه نفرشان جمع شده بود. حال و هوای پیاده روی اربعین و زیارت سالار شهیدان، چیزی نبود که قلب های طالبشان بتواند نبودش را تحمل کنند. حاج رضا، گوشی را برد و به نفر بعدی داد تا او هم با خانواده اش تماسی بگیرد. سردار درِ گوش حاج محسن گفت:"از خاک تربت چه خبر حاجی؟" دکمه کِرِمی رنگ مانند حاج محسن، از شنیدن این جمله تعجب کرد و دهانش باز ماند که حاج محسن، جواب سردار را چه خواهد داد. سردار منتظر جواب بود و حاج محسن، به حاج رضا نگاهی انداخت و گفت:"حجاب های هفت گانه را از بین خواهد برد ان شالله به لطف خدا. دعایمان کنید سردار" 🔹ابوذر از زینب خیلی جلوتر بود. به شماره ستون نگاه کرد. هنوز مانده بود تا به حاجی برسد. با اینکه جلوتر از حاج جواد بود اما به خاطر تفاوت مسیرش، الان عقب افتاده بود. سرش را پایین انداخت و به نوحه ای که از گوشی اش پخش می شد با دقت گوش داد. صدای نوحه قطع شد. کمی صبر کرد. صدایی نیامد. فکر کرد باتری تمام کرده. گوشی را نگاه کرد دید حاجی در حال زنگ زدن است:"سلام علیکم.. تقبل الله.. نه حاجی، بعد از حمد سوره اسراء را خوندم. قربانت. یا علی" بچه ها پرسیدند ابوذر کجاست؟ جواد آقا پاسخ داد :"در سوره اسراء." همه خندیدند و نگاهشان به روح الله قفل شد. روح الله گفت: "یعنی عمود 717. سوره اسراء هفدهمین سوره است. " حاج جواد آقا بساط چایی و بیسکویت را برای بچه ها پهن کرد و گفت:"تا شما کمی انرژی بگیرید،آقا ابوذر هم می رسد. بعد با هم به فرات می رویم." استاد واعظیان نقشه احداث امکانات بین راهی موکب را با توجه به موقعیتی که دیده بود، اصلاح کرد و به جواد آقا داد. بیسکویتی برداشت و به گوشه موکب رفت. صدای مداحی ایرانی عربی از بیرون موکب به گوش جواد آقا رسید. خیلی نزدیک بود. با خود گفت این اطراف که موکبی نبود. نقشه را باز کرد و نگاه کرد. خیلی دقیق همه چیز مشخص شده بود. گوشی را برداشت و تماسی گرفت. کامیون بعدی در راه بود و حوالی سحر می رسید. همین را به استاد واعظیان گفت. 🔸استاد نگران تجهیزات بچه ها بود. جواد آقا، گوشی اش را نشان استاد داد و گفت:"اینجا موکب ماست. تصویر را به صورت زنده دارید ها." روبروی موکب، چند مرد در سکوت، بارهای گوشت بسته بندی شده و یخ زده را از وانت گوشه جاده می گذاشتند. الوار برش خورده ای کنار کارتن های بسته بندی شده قرار داده شده بود. جواد آقا زوم کرد روی چهره مردها. چهره های معمولی و موجهی داشتند. ریش و سبیل و یکی شان هم سیگاری روی لبش داشت. دقیقا روبروی موکب آن ها، با الوار چارچوب بندی کردند و پارچه ای که محکم تر از پارچه برزنت موکب جواد آقا بود را روی الوارها کشیدند. استاد واعظیان گفت:"این دوربین را کی کار گذاشتی که ما ندیدیم جواد آقا؟" جواد همان طور که نقشه را تا کرد و داخل جیب درونی پیراهنش می گذاشت گفت: "همان موقع که چراغ سردر موکب را وصل کردم. استاد شما هم بفرمایید پذیرایی مختصری است. قابلتان را ندارد. شما با ما به فرات می آیید؟" استاد گفت:"اگر اجازه بدهید دوست داشتم به زیارت بروم چون دیگر معلوم نیست کی بتوانیم به زیارت برویم. اما کمی حالم خوب نیست. چند ساعتی است حالت تهوع دارم و فکر می کنم تب کرده ام. " #سیاه_مشق @salamfereshte