#داستان #پیچند #قسمت_هفدهم 🔹جواد آقا گفت:"به نظرم همین الان، اولین فرصت زیارتتان است که اگر با ابوذر و استاد همراه نشوید، خواهد سوخت." این حرف را با چنان جدیتی گفت که بالافاصله همه برخواستند و خستگی از یادشان رفت. اولین ماشینی که آمد را گرفتند و به کربلا رفتند. استاد را به بیمارستان بردند و بستری کردند و بعد همگی با هم، به زیارت رفتند. اولین زیارتی بچه ها بود و اشک شوق، از چشمان همه شان جاری بود. ابوذر، نزدیک حرم حضرت ابالفضل، بنای روضه خواندن گذاشت و هق هق بچه ها بلند شد. حال ابوذر هم دست کمی از بچه ها نداشت. با همان حال حضور، چشمشان به ضریح زیبای حضرت عباس علیه السلام افتاد. ابوذر، تسبیح تربتی که دوست عراقی اش به او داده بود را می چرخاند و ذکر یاحسین بود که در حرم برادرش مدام تکرار می کرد. تربتی که حاج محسن دو سال، دغدغه اش شده بود و زینب، بعد از فوت مادر، با آن آرام می شد. ✨تربتی که حجاب های هفت گانه را از بین می برد، در جیب زینب بود و ذره نمایان شده روی مُهرِ کربلای زینب، در فراق بَتیرا و دیگر دوستانش، ساکت و آرام نشسته بود. نتوانسته بود داستان بتیرا را بشنود اما می دانست که هر چه که بود عامل حیات جاودان و توفیقش شده بود. مانند خودش که از آن طرف قاره به کربلا آورده شده بود و لای نیزارها به گِل نشسته بود. آن زمان که در عالم پیچیده شد که حسین علیه السلام به دنیا آمد و اخبار او دهان به دهان فرشتگان پخش می شد، او گریسته بود و آرزو کرده بود که ایکاش در خدمت این نوزاد تازه متولد شده ی مبارک باشد و از همان زمان، سفر طولانی اش آغاز شده بود. خودش هم خبر نداشت که قرار است فرودش در کربلا باشد و آرزویش به استجابت رسیده تا زمانی که یاران امام حسین علیهم السلام برای برداشتن آب به کنار فرات آمدند و او با دیدن آن ها، التماس دیگر ذرات را کرد که جنبشی به خود دهند و خود را به حرکت در آورند. 🔸 غافل نبود از اینکه این ها همه خواسته ها و تدبیرهای او بود و در اصل، همانی که او را به اینجا آورده بود، به یار هم خواهد رساند. پوتین یکی از اصحاب روی آن ها نشست و او به همراه دیگر ذره های گِل شده، از کناره ی آب فرات دور شده و وارد معرکه شدند. درهای آسمان باز بود و صف های ملائک برای یاری سالار شهیدان، طبقه طبقه منتظر اجازت مولا بودند. اسب ها به حرکت در آورده شدند و تاختند. صدایی دل نشین، دل ذره عاشق را با خود برد. هر چه سعی کرد صاحب این صدا را ببیند نتوانست اما شنید که می گفت من پسر علی مرتضی هستم. از شوق می خواست پرواز کند اما فاصله او و مولایش بسیار بود. به بالا نگاهی انداخت. نه. اشتباه کرده بود. این پوتین یار حسین بن علی نبود. او وارد لشگر دشمن شده بود و روبروی سالار شهیدان ایستاده بود. 🔹عرق شرم تمام وجودش را در برگرفته بود و همان او را به پوتین سرباز، محکم تر می چسباند. باید خود را به حسین علیه السلام می رساند. از آن پایین صدا زد:"ای اسب.. اسب زیبا.. صدایم را می شنوی؟" اسب قهوه ای رنگی که رگه ای سیاه روی گردنش داشت حرکتی کرد و از کناره چشم بندش، سعی کرد جهت صدا را بگیرد و صاحبش را ببیند. شیهه ای کشید که کیست؟ با من هستی؟ اسب که اینجا بسیار است. مجدد به روبرو و قد و قامت رعنای سالار شهیدان که در حال صحبت کردن برای این کران لشگر ابن زیاد بود نگاه کرد و محو جمال پر نور امام شد. ذره محصور در فشردگی گِل مانند با ذره های دیگر، مجدد صدا از گلو خارج کرد که:"ای اسب.. بیا و لطفی کن و مرا با خود به لشگر حسین علیه السلام ببر. من اینجا دق می کنم" این بار اسب، چهره گِلی ذره را خوب دید و گفت:"چه فرقی دارد. همین جا روبروی امام بمان و دل به صحبت هایشان ده و دیدگانت را از نورانیت جمالشان سیراب کن. ما اجازه یاری شان را نداریم". 🔸راست می گفت. اجازه نداشتیم. اما زیرپای سرباز ملعون یزیدی بودن چیزی نبود که کمر آن ذره کوچک و خُرد را نشکند. تصمیم گرفت به هر صورت که باشد، خود را به امام برساند. سر کج کرد و صورت به تیغ آفتاب داد تا خشک شود و خود را بشکند. خشک شد. شکسته شد و از کف پوتین سرباز، روی زمین افتاد. خزید و خزید تا توانست ذره ای خود را جا به جا کند. هر چه تلاش می کرد، فایده ای نداشت. #سیاه_مشق @salamfereshte