#پارا_کتاب |#باز_نشر 🔘«مرگ آگاهی یا خلسه سینمایی در گریز از عالم واقع » ▪️اما آیا سینمای کنونی چنین است؟ آیا در عالم سینمایی می توان به یاد مرگ افتاد؟ ▪️مسلماً سینما برای چنین مهمی بوجود نیامد. سینما قدرت بی انتهای بشری را همواره به رخ کشیده و توان و قدرت تصرف او بر طبیعت و انسان تأکید کرده است. ▪️در عالم متعارف سینمایی واقعیتی تصویر شده که اغلب در عالم و هم برای انسان وجود داشته حتی فیلمهای مستند را نمی توان تصویر بیواسطه و مستقیمی از واقعیت دانست بلکه این تصویر در حضور و همی و تخیلی فیلمساز ابتدا شکل گرفته و با تمهیدات سینمایی ابداع شده است تا هر چه بیشتر تماشاگر را به عالمی ببرد که واقعیت ندارد یا صورت نفسانی و سوبژکتیو از عالم واقع است. ▪️فیلمهای سینمایی بنابر مراتب قدرت و جاذبه ای که دارند روح تماشاگر را از طریق ایجاد جاذبه تسخیر و ساعتها و هفته ها محو در اشباحی میکنند که فقط در خیال و وهم او وجود دارند فضایی که در محیط تاریک سینما برای این تماشاگران ساخته شده است. این اشباح را واقعی تر نشان میدهند. ▪️هر چه سینماگر در تخلیه فکری و خیالی تماشاگر موفق تر باشد به همان نسبت مورد ستایش منتقدان سینمایی قرار میگیرد . ▪️بنابراین تماشاگر در برابر فیلمهای برتر در صورت خیالی عالمی موهوم مستغرق میشود و به نحوی در بیخودی و خلسه فرو می رود و به همین جهت نیز آدمیانی که خسته از کارهای روزمره به عالم رویایی سینما وارد می شوند، اغلب در طلب نوعی تخدیر و آرامش روانی هستند. ▫️به قول مولانا : *می گریزند از خودی در بیخودی* * یا به مستی یا به شغل ای مهتدی* 📚کتاب دین و سینما صفحه 29 📮انجمن سواد رسانه طلاب؛ 📲 ایتا | آپارات | اینستاگرام