روایتگری شهدا
✫⇠ ✫⇠ ✍نویسنده:آزاده میکاییل احمد زاده ⬅️انتشارات سازمان عقیدتی سیاسی ارتش 💥وضعيت زيستي در اردوگاه 🔸️مجروحان چندين ماه به همان وضعيت مانده بودند. بيماري همه را ناتوان كرده بود و ماه ها بود كه به حمام نرفته بوديم. شپش از سر و كول همه بالا مي رفت و در روي زمين و ديوارها، بالا و پايين مي رفتند. شپش ها در زير بغلها،كشالة ران و موي سرها تخمگذاري كرده بودند. 🔹️چند ماه بود موهاي سرمان تراشيده نشده بود و ريش هايمان نيز بسيار بلند شده بود.ما هر نوبت در حين آمار شبانه به فرماندة اردوگاه شكايت مي كرديم و او جواب مي داد: «اسرع،اسرع» ولي اقدامي صورت نمي گرفت.چند روز بعد از مشخص شدن محل اقامتمان، اطلاعاتي شامل نام و نشان، نام پدر، سن، يگان خدمتي، محل اسارت، شهر و نشاني منزل سكونتمان را ثبت كردند و وعده دادند به زودي جا به جا خواهيد شد؛ 🔸️پس مشخصات خود را دقيق بگوييد. چند سال بود كه تكرار مي كردند به زودي مبادله مي شويد؛ ولي ما همانجا بوديم و اقدامي صورت نمي گرفت. 🔹️عراقي ها مدتها بعد از استقرارمان،براي هر سه نفر يك پتو دادند كه بعدها براي هر دو نفر يك پتو و در روزهاي آخر اسارت، براي هر نفر يك پتو دادند. آنان يك ليوان آلومينيومي متوسط براي هر نفر دادند و هر كس آن را گم مي كرد، به سختي مجازات مي شد و نمي توانست آب بخورد. 🔸️لباسهاي ساده مانند شورت و زيرپوش براي تعدادي تحويل دادند و تعدادي هم منتظر واگذاري بودند. بعد از شش ماه، يك نوع لباس بلند و سادة سفيد براي تعدادي از اسرا دادند كه باز هم تعدادي بي نصيب ماندند. 🔸️چند ماه بعد يك تانكر آب فاضلاب از رودخانه هاي اطراف آوردند و به ما گفتند سريع حمام كنيد كه اين كار چند ثانيه بيشتر طول نمي كشيد. حدود شش ماه گذشته بود كه عراقي ها حمام ها را به كار انداختند. 🔹️براي هر اسير يك حلب پنج كيلويي آب مي دادند كه در زمستان و تابستان فرقي نمي كرد و هر نفر فقط پنج دقيقه فرصت دوش گرفتن داشت و ما مجبور بوديم با آب سرد دوش بگيريم. 🔸️همان موقع به ما تيغ هم دادند. يك تيغ براي سر و صورت دو نفر كه بعد از اصلاح، تيغ ها با آمار كامل پس گرفته مي شدند. پس از مدتي نيز پيرامون اردوگاه سيم خاردار كشيدند. اين سيمهاي خاردار، با عرض ۱۰ و ارتفاع ۴متر بودند كه ضمن كاشتن مين هاي منور، از طريق برجكهاي ديده باني و نفربرهاي زرهي بر آنها نظارت مي كردند... ☀️  @shahidabad313 ╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━━╯
2.5هزار مشاهده