ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺻﺢ ﭘﻴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺛﺮﻭﺗﺶ، ﺩﺭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﺴﺒﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻴﺮﻱ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮﺩ. ﺿﺎﻣﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻲ ﭼﻴﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻢ ﻭ ﻛﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻬﺎﺭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺗﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺑﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ.ﺁﻩ... ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻮﺩﻩ ﻱ ﺍﺑﺮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. ﻛﺎﺭ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﺎﻧﻲﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺴﺎﻥ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺭﻳﻦ ﺧﻮﺷﻪﻫﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺳﻨﺒﻠﻪﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﻮﻩﻫﺎﻱ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻦ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﺩ، ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺱ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺣﺼﺎﺩ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻨﺸﺎﻥ، ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﻩ، ﻭ ﺁﻥ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻓﺼﻞ ﺧﺮﻣﻦ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ. ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ؟ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭد! ﺁﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻛﺘﻤﺎﻥ می کند و قلبش هر لحظه چهره گرامی او را در برابرش ترسیم می کند.
#پیامبراعظم