ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻴﻠﺎﺏ ﺍﺷﮕﻬﺎﻱ ﻛﻮﺭﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﻣﻲﺷﺪ. - ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻙ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﺍست!؟ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺎﺩ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻱ ﻃﻠﺎﺋﻴﺶ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻫﻢ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﭘﺮﻓﺮﻭﻍ ﻣﻲﺧﻨﺪﺩ؟ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺩﺍﻏﺶ (ﺁﻳﺎ ﺗﺐ ﺩﺍﺷﺖ)؟ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﻱ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲﺩﺭﺧﺸﻴﺪ. ﭘﺴﺮﻙ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﺴﺎﻥ ﺳﺪﻱ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩ ﮔﺮﺍﻧﺒﺎﺭ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺍﻧﺒﺎﺷﺖ. ﺁﻳﺎ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﺒﻂ ﻋﺸﻖ، ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻏﻢ ﻭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﺮﻱ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺑﻮﺩ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻣﺮﺩﺩ ﺑﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻫﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﺒﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺳﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﺶ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺒﺮ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮﺩ؟ ﭘﺪﺭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺸﺖ ﭼﻴﺴﺖ. ﮔﺎﻩ ﻣﻲﺩﻳﺪﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﺩﺍﺋﻢ ﺟﺬﺑﺎﺕ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺭﻭﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻓﻬﻤﻴﺪﻧﻲ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﭘﺪﺭ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﺧﻠﻮﺗﻲ ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻲﺩﻳﺪ ﭘﺴﺮﻙ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎﻱ ﺳﺒﺰ ﻭ
زرین میوه هایش می درخشد، شکفته می شود.
#پیامبراعظم
ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺩﺭ ﭼﺘﺮ ﺑﺸﺎﺭﺍﺗﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥﻫﺎ ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻭ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻠﺎﻳﻚ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺼﻪ ﭘﺎﻛﺎﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻙ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﺏ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﺍﻑ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺷﻬﺒﺎﻝﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪﺷﺎﻥ، ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ، ﭼﻬﭽﻬﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻤﺴﺮﺍﺋﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺷﺎﺩﺍﻣﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮﺍﺯﺷﻬﺎﻱ ﺧﻴﺎﻝ ﻏﻴﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻣﺤﻮ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﻲﺷﺪ؟ ﺳﭙﺲ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﻛﺰ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﻣﺤﺾ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؟... ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ (ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﺎﻟﻲ؟ ) ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﺁﺑﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﻣﻮﺍﻋﻴﺪﺵ ﻏﺮﻕ ﻣﻲﻛﺮﺩ؟ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪ. ﻏﺮﺍﺋﺐ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ ﭘﺴﺮﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﮊﺭﻑ ﻭ ﻛﺎﻭﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﮔﺮﻫﻲ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ، ﺑﻪ ﺍﺻﻮﺍﺕ ﻣﺠﻬﻮﻝ (ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺮ ﻣﻲﺷﺪ) ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩ
#پیامبراعظم
می نگریست و بچه را ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﺶ ﺩﺭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭﻱ، ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲﺟﻨﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﻭ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻲﺯﺩ. ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ. ﻏﺮﺍﻳﺐ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺣﺸﺘﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻴﺮﺗﺶ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺩﻡ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﻔﺖ: - ﺁﺧﺮ ﺑﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﺬﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺩﺍﻳﻪ ﻏﻴﺐ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺟﻨﺒﺎﻥ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ؟... ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻭ ﺗﻮﻟﺪ، ﺗﻨﺶ ﺩﺭ ﺣﺮﻳﺮ ﻧﻮﺍﺯﺷﻬﺎﻱ ﺳﺮﻭﺵ ﻏﻴﺐ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ، ﺍﺯ ﻭﺭﺍﻱ ﺁﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻣﻲﺩﺍﺷﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺮﺗﻮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﻋﻠﺎﻣﺎﺕ ﺑﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﻴﺴﻪﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺍﺭﻱ ﺑﺪهد! ﻧﻪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺷﻬﺎﻱ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﻠﻪﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ، ﻛﻮﻩﻫﺎﻱ ﺑﻄﺤﺎﺀ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻣﻲﺩﻭﻳﺪ. ﺑﺎﺯﻱ ﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺩﻧﻴﺎﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺩ ﺍﻣﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲﺷﺪ. ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻫﻴﺎﻫﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ، ﮔﺴﺘﺮﻩﻫﺎﻱ آزادی می رساند.
#پیامبراعظم
ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺧﺎﺭﺍﭘﻮﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺎﺑﻠﺎﻳﺸﺎﻥ ﮔﻞ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ «ﺳﻮﺭﻧﺠﺎﻥ»، ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻣﻲﺩﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺎﺑﻠﺎﻳﺸﺎﻥ ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻚ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ... ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﺑﻨﻔﺶ ﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﻮﺝ ﺭﻳﮕﻬﺎﻱ ﺷﻨﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺷﻨﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻨﺰﺍﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﻏﻠﻄﻴﺪ. ﭼﻮﻧﺎﻥ ﭼﻠﭙﺎﺳﻪ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﻧﺮﻡ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻲﺳﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﺎﺳﻪ ﻭ ﺷﻦ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲﺯﺩ. ﮔﻠﻪﻫﺎﻱ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﻣﺘﻦ ﺁﺑﻲ ﺍﻓﻖ ﻭ ﺩﺷﺖ ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﺋﻲ ﺷﻜﻔﺘﻪ، ﭼﺮﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺎﺭ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺷﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﮔﺸﺖ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺯﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮﺍﻗﺒﺶ ﺑﻮﺩ، ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻗﻬﺎﺭ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﮔﻠﻮﻱ ﺑﭽﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺸﻮﺩ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪ. ﺳﻴﺐ ﺳﺮﺧﺶ ﭘﺨﺘﻪ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩ. ﺁﺭﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺟﻮﺍﻧﻴﺶ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻥ ﺯﻳﺒﺎﺋﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﺤﺮﺍ، ﻣﻴﻮﻩ ﻱ ﺯﺭﻳﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺩﺍﺱ ﻧﺜﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﭘﺴﺮﻙ ﺑﺎﻳﺪ قربان می شد.
#پیامبراعظم
درس پنجم
ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺗﺼﻤﻴﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﻲﮔﺸﺖ. ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺸﻖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺼﻤﻢ ﻭ ﺗﺨﻠﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﻙ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﺭﻓﺖ... ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ؟...ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ. ﺣﻠﻘﻪ ﻱ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺯﻣﺰﻡ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﺎﺭﻳﺦ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻫﺪﻑ، ﻇﻬﻮﺭ ﺁﻥ ﺁﻣﺪﻧﻲ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ ﭘﻞ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﻝ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻳﺴﺖ ﻣﻮﻗﻦ، ﺑﺎﻭﻓﺎ، ﺷﻜﻮﺭ، ﺻﺮﻳﺢ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻲ، ﺷﻔﺎﻓﺘﺮﻳﻦ ﺧﺼﺎﺋﺺ ﺁﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻌﺎﻉ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﺷﻌﻮﺭﺵ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺑﺮ ﻣﺪﺍﺭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻲﺩﻣﺪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﻴﻔﺘﮕﻲ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﺻﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻋﻠﻤﻲ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ. ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭﻱ ﻣﺮﺍﺣﻠﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﻮﻩ ﻱ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﻭ ﻣﺴﺘﺪﻟﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺍﺯ ﻓﻄﺮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﻃﺒﻊ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭ ﮊﺭﻓﺎﻱ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﻧﻮﺭﺩﻳﺪﻥ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﻨﻄﻘﻲ «ﺍﺳﺘﻴﻀﺎﺡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻱ ﻳﻘﻴﻨﻲ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻗﺎﻃﻊ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺏ ﺣﺠﻴﺖ» ﻧﻘﺸﻲ ﺑﺎﺭﺯ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ.
#پیامبراعظم
ﺍﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﺯ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺻﺮﻳﺢ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺁﻣﻮﺧﺖ. ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻓﻜﺮ ﺑﺸﺮﻱ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻨﻄﻖ ﺻﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﻨﻄﻖ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﻪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻋﻠﻤﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ: ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻨﻄﻘﻲ... ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﺎﺭﺯ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ، ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻱ، ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﻧﮋﺍﺩﻱ ﻭ ﺳﻴﺎﺩﺗﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ: «ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺗﻢ، ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﺮﮔﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﻱ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﺘﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻣﺄﻣﻮﺭﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻧﻢ». ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺟﺪ ﺍﻋﻠﺎﻱ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﻈﻬﺮ ﻋﺸﻖ، ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺗﺒﺎﺭ ﻭ ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﺍﻭ...
#پیامبراعظم
ﺍﻳﻨﻚ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻣﺰﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ... ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﻋﻠﺎﺋﻤﻲ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﺩﺛﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻲ ﺑﺮﺩ. ﺍﺧﺒﺎﺭﻱ ﺟﺪﻳﺪ... ﺷﺎﻳﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﻲ ﺑﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺍﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻛﻌﺒﻪ، ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻄﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺷﺮﻙ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﭼﺮﻙ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ... ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺑﺖ ﺷﻜﻨﻲ ﻧﻮﻳﺪ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﭘﺎﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﻤﺮﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ... ﻛﻌﺒﻪ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻟﻬﻲ ﻟﺎﻧﻪ ﺗﺒﺎﻫﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﭘﺪﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺟﻮﺷﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻳﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﺳﻌﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﻲﺩﻳﺪ. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺻﻔﺎﺋﻲ ﺩﻟﻜﺶ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ «ﺑﻄﺤﺎﺀ» ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺩﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﻳﻲ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲﺩﻳﺪ.
#پیامبراعظم
ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﭘﺮﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎﻱ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﻧﻘﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ، ﻧﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺗﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﭽﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺫﺍﺗﻲ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻧﺠﻮﺍﻫﺎﻱ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ. ﺩﻟﺶ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﮔﻨﺠﻲ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﻙ... ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺪﻑ ﮔﻮﻫﺮﻱ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ. ﺁﻥ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ «ﺧﻮﺩﺯﺍ» ﻭﺍﻗﻒ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﻪ ﻱ ﭘﺎﻛﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻣﻲﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺗﻔﻬﻴﻤﺶ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻤﺶ ﻣﻲﻧﻤﻮﺩ. ﺁﺭﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﻮﺧﺖ. «ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ» ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻬﻜﺸﺎﻧﻬﺎ، ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺟﻬﺎﻥﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺑﺮ ﺍﻓﻠﺎﻙ ﻭ ﻣﻘﺪﺭ «ﻟﻮﻟﺎﻙ» ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﻮﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ... ﺁﺭﻱ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺴﺮﻱ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭﻱ ﺍﺳﺖ. ﭘﺪﺭ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﺪﺭ، ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﺧﻠﻖﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ، ﻣﻴﻠﺎﺩ گزینش و نور بینش بود.
#پیامبراعظم
ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﻣﺒﺪﺃ ﺟﻮﻫﺮﻩ ﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻱ ﻓﻴﺾ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﻲ... ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺣﺘﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ. ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻱ ﺳﭙﺎﺱ ﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ... ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺰﺕ ﺍﺯﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ... ﺁﻥ ﺁﻗﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ، ﺁﺭﻱ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺮﻭﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ،... ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺗﺮﺩﻳﺪﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ... ﺁﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ، ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ، ﺯﻳﻨﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ، ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺧﻴﺮ، ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺮﻛﺖ، ﺍﺻﻞ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻣﻨﺸﺄ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺑﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﻌﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺗﺒﻪ ﻱ «ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ» ﺩﺍﺷﺖ... ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺟﻲ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺭﺍ، ﺁﻥ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻣﺒﺸﺮ ﮔﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲﺯﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؟ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﺁﻩ ﭼﻪ ﺳﻌﺎﺩتی! ﭘﺪﺭ ﻣﻲﺷﺪ. ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻲﺷﺪ. ﺩﺍﻳﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻙ ﺩﻟﺒﻨﺪﺵ ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺎﻡ ﻣﻲﺯﺩ، ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺁﺷﻨﺎ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﺳﺎﻃﻊ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺴﺎﻥ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺯﻧﺪ، ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﻤﺤﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺳﻲ ﻧﺰﻭﻟﻲ ﺩﻭ ﺷﻘﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻫﻠﺎﻝ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ ﻟﺎﺷﺮﻗﻴﻪ ﻭ ﻟﺎﻏﺮﺑﻴﻪ ﺍﺳﺖ، ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻛﻌﺒﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ.
#پیامبراعظم
ﺁﺫﺭﺧﺶ ﭘﺮ ﺟﻠﺎﻝ ﻋﻈﻤﺘﻲ ﺑﻲ ﺳﺎﺑﻘﻪ. ﻧﻮﺭ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺑﺴﺎﻥ ﭼﺘﺮﻱ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ. ﭘﺴﺮﻙ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻓﺎﻕ ﺍﻭﺝﻫﺎ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲﮔﺸﻮﺩ. ﮔﺎﻩ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﻱ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ، ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻗﻪ ﻣﻲﺷﺪ. ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﻳﻜﺒﺎﺭﻩ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ... ﺁﺭﻱ ﺻﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﺭﻭﻳﺶ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻱ ﺩﺭﺧﺖ، ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﮒ ﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﻱ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ... ﺳﺮﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺩﺭ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺯﻣﺮﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻗﻖ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻲﺩﻳﺪﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﮔﻨﮕﺮﻩ ﺩﺍﺭﺵ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﺧﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻮﺏ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﻭ ﻧﻮﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ، ﺩﺭ ﺗﻠﺄﻟﺆ ﺑﺎﺯﻳﺎﻓﺘﻪ ﭼﺸﻤﻪی درونی خویش می درخشد.
#پیامبراعظم
ﺁﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺳﺘﺨﻴﺰ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: ﭼﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﭼﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺩﻳﺪﻧﻲ ﻭ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪﻱ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻋﺠﺎﺯﻫﺎ... ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﮔﺎﻩ ﻫﻮﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﺮ ﺍﺣﻴﺎﺀ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ. ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺑﻬﺎﺭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮔﻴﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ، ﺩﺷﺖ ﻭ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺑﻲ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ. ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ، ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻠﺎﻡ ﻣﻲﮔﻔﺖ. ﺩﺭﻭﺩﺁﺷﻨﺎﻳﻲ... ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻮﺭ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﺴﺮﺵ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﻣﻲﺑﺮﺩ. ﻣﺤﻤﺪ، ﺁﻥ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﻲﺁﻣﺪ... ﺁﻥ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﺮﺍﻍ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﮔﻴﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ... ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺳﺘﺨﻴﺰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺨﺸﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻟﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﮔﻔﺖ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ، ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﺥ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍز ﺑﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺸﻮﻓﺎﺕ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻨﻴﺪﻥ آن همه سعادت بی مانند شریک می کرد.
#پیامبراعظم
ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاﻱ ﺑﻌﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻨﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻲﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻗﻠﺒﺶ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﻲﮔﺮﻳﺪ، ﻭ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲﻛﻨﺪ: ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﻡ، ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ... ﺁﺧﺮ ﭘﺴﺮﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﻲ، ﺭﻳﺸﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ... ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩ... ﺁﺭﻱ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻜﺮﺩ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻱ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﺒﻮﺩ. ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺷﺘﺎﻓﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺗﻮﺳﻦ، ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺷﻠﺎﻕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﻬﻤﻴﺰ ﺑﺮﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭﻛﺎﺭ ﭘﺮﺍﺭﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺎﺷﻲ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﭘﺲ باید ﺗﺎﺧﺖ ﺑﺴﻮﻱ ﻭﻇﻴﻔﻪ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺳﻦ ﺷﺮﻭﺭ ﻓﺮﻭﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻲﺯﺍﻳﺪ، ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻓﺮﺍ ﺁﻳﺪ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻧﺬﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ و باید ادایش می کرد.
#پیامبراعظم