ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاﻱ ﺑﻌﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻨﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻲﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻗﻠﺒﺶ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﻲﮔﺮﻳﺪ، ﻭ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲﻛﻨﺪ: ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﻡ، ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ... ﺁﺧﺮ ﭘﺴﺮﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﻲ، ﺭﻳﺸﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ... ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩ... ﺁﺭﻱ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻜﺮﺩ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻱ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﺒﻮﺩ. ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺷﺘﺎﻓﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺗﻮﺳﻦ، ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺷﻠﺎﻕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﻬﻤﻴﺰ ﺑﺮﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭﻛﺎﺭ ﭘﺮﺍﺭﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺎﺷﻲ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﭘﺲ باید ﺗﺎﺧﺖ ﺑﺴﻮﻱ ﻭﻇﻴﻔﻪ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺳﻦ ﺷﺮﻭﺭ ﻓﺮﻭﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻲﺯﺍﻳﺪ، ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻓﺮﺍ ﺁﻳﺪ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻧﺬﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ و باید ادایش می کرد.
#پیامبراعظم