عادت مصطفی این بود که هرگاه به خانه میآمد ابتدا دست پدر و مادرش را میبوسید و در همان حین سلام میکرد. - سلام بابا. - سلام مصطفی جان فکر کنم شکست خوردید که اینجوری برگشتی. - نه بابا اتفاقاً پیروز شدیم. خدا روشکر. - چکار کردی؟ - هیچی همه تیراندازی کردیم و یه نارنجک بود که توی همۂ بچه ها به من دادنش تا بزنم. - خدا روشکر بابا. - بابا میشه از این به بعد بیشتر توی برنامه های بسیج شرکت کنم؟ - آره بابا جون ولی مواظب درسات باش. - چشم. با اجازه من برم بخوابم خیلی خسته ام. از آن روز تا روزی که مصطفی چشم از دنیا بست محمد همیشه یاد آن روز بود و همیشه پسر خود را پیروز میدانست. شهدا رو یاد کنیم با ذکر صلوات