🌷 نکته تفسیری صفحه۳۳۷🌷
چشم های بینا؛ دل های نابینا:
در این آیه و آیات مشابه آن، انسان ها به دقّت و توجّه در آثار باستانی و ویرانه های قصرها و خانه هایی که از جبّاران و ستمکارانِ گذشته به جای مانده، دعوت شده اند تا به خوبی با آن ها آشنا شوند و پس از آن در دل و جان خویش این نکته را بررسی کنند که این افراد چه انجامی یافته اند؛ کسانی که با ثروت مردم، قصـرها ساختند، و با اشک چشم آنان، باغ هایشان را سیراب کردند، و بر آهِ دل آنان، برج هایشان را بنا کردند؛ ولی اکنون از آنان خبری نیست. بدن هایشان که در ناز و نعمت به سر می برد، هم اکنون پوسیده، و قصرها و باغ هایشان به ویرانه ای تبدیل شده یا در اختیار عدّه ی دیگریست. آنان هم اکنون سالهاست که از این نعمت های گذرا جدا شده اند و ارواح پلیدشان در شکنجه گاه دوزخ عذاب می شود.
قرآن چه زیبا می فرماید: «چه بسیار باغ ها و چشمه ها که از خود به جای گذاشتند؛ و زراعت ها و قصرهای زیبا و گران قیمت؛ و نعمت های فراوان دیگر که در آن غرق بودند! چنین بود ماجرای آنان، و ما ثروت و قدرت آنان را [از ایشان گرفتیم و] به اقوام دیگری ارث دادیم.» براستی بررسی این حقیقت، انسان را به چه نتیجه ای می رساند؟ آیا جز این است که زندگی دنیایی هر قدر هم پر زرق و برق و طولانی باشد روزی به پایان می رسد و از انسان گرفته می شود؟ آیا لذّت چندده ساله، ارزش ظلم و بیداد و گناهی را دارد که فرجامش هزاران سال رنج و زحمت خواهد بود؟ آری، به راستی اگر انسان از ابزار شناخت خود ـ مانند چشم و گوش خویش ـ به خوبی بهره گیرد و حقایق جهان را دریافت کند و به درستی از آن ها نتیجه گیرد ، آیا باز هم دچار اشتباهات گذشتگان می شود؟ البته مشکل این است که گاهی این ابزار شناخت، در پی گناه، غرور و تکبّر، ظلم و فساد و لجاجتِ با حق و حقیقت از کار می¬افتد و توانایی تحلیل و نتیجه گیری صحیح انسان از دست می رود. در این حال، چشم های انسان به ظاهر می بیند و گوش هایش به ظاهر می شنود؛ ولی چشم و گوش دلش کور و کر شده و دارنده اش از انسانیّت خویش سقوط کرده است. در روایتی از پیامبر اسلام می خوانیم: «بدترین نابینایی، نابینایی دل است.» در روایت دیگری از همان حضرت می خوانیم: «هنگامی که خدا بخواهد در حق بنده ای نیکی کند، چشمان قلب او را می گشاید تا چیزهایی را که از او پنهان بوده، مشاهده کند.»
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇
┏━━━🍃═♥️━━━┓
@tartilvathdir96
┗━━━♥️═🍃━━━┛